به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، آتش‌پرور که يكي از موسسان و داوران جشنواره ادبيات بومي خراسان است، درباره وضعيت محافل ادبي نويسندگان اين شهر گفت: در شهر ما پاتوق رسمي ادبي به ندرت تشكيل مي‌شود، ولي ما با همه نويسندگان شهرمان ارتباط داريم و فعاليت‌هاي يكديگر را پي‌گيري مي‌كنيم. 

وي با اشاره به اينكه ارتباط نويسندگان در فضاي مجازي هم شكل جدي پيدا كرده است، افزود: ما هم در فضاي مجازي و هم از طريق مجله «نوشتا» و هم با برپايي جلسات خودماني با يكديگر ارتباط هايمان را حفظ مي‌كنيم و جشنواره داستان بومي نيز يكي از اميدهاي نويسندگان استان خراسان، براي ايجاد ارتباط و آشنايي‌ها و جديت‌هاي موثرتر در عرصه داستان‌نويسي بود.

اين داستان‌نويس با اشاره به نقش بومي‌نويسي در جهاني شدن ادبيات و پر مخاطب شدن آن، حتي در داخل كشور توضيح داد: ما هم بخشي از بوم جهانيم. مثلا در شهر ما محله‌ها و جغرافياهاي متفاوتي وجود دارد كه هر بخش به زبان و گويشي خاص سخن مي‌گويند. 

نويسنده رمان «ماهي در باد» در پاسخ به اين سوال كه «جوانان و نويسندگان خراساني تا چه حد به ارزيابي معيارهاي بومي در آثارشان توجه دارند و اساسا نوشتن را با چه رويكردي نسبت به محيط و فرهنگ محل زندگي شان دنبال مي‌كنند؟» گفت: واضح است كه جوانان تجربه‌هاي زيستي متفاوتي ندارند و شايد در وهله اول بخواهند عرصه‌هاي مختلف نوشتن را تجربه كنند. اين جوانان را مي‌توان با هدايت صحيح به سمت تجربه‌هاي عميق و اقليمي فرا خواند. 

وي خاطرنشان كرد: البته ما در حال حاضر با توليد انبوه مواجهيم و اين هم آفتي براي داستان‌نويسي است.معتقدم همه اين مسايل با آموزش و استعداديابي و استفاده از تجربيات پيشكسوتان مسير درستي خواهد يافت. 

آتش‌‌پرور در ادامه سخنانش در پاسخ به سوالي ديگر ميني بر چگونگي استفاده از واژگان بومي كه در گويش‌هاي مختلف زبان فارسي بسيار متنوع است، گفت: به اعتقاد من نويسندگاني كه بومي مي‌نويسند، بايد نگاهي دروني به مفاهيم بومي و اقليمي داشته باشد و فقط به استفاده از لغات محلي اكتفا نكنند. 

وي افزود: به نظر من نويسنده بايد به زبان معيار بنويسد و از دستور زبان تبعيت كند و نگاه فرهنگي و اقليمي‌اش را در قالب زبان معيار بيان كند و فقط داستانش را بنويسد. ارايه لغات و واژگان بومي را مي‌توان در قالب پژوهش‌هاي مستند ادبي و مردم‌شناسي نيز دنبال كرد.  

نويسنده «خيابان بهار آبي بود»، همچنين گفت: در آثار برخي نويسندگان بومي‌نويس مي‌بينيم كه متن به گونه‌اي پيچيده است كه درک آن از  توان مخاطب خارج مي‌شود. نويسنده كارش نوشتن فرهنگ لغت نيست. اين در حالي است كه همه شخصيت‌هاي داستاني يک نويسنده مي‌توانند بومي باشند، ولي نويسنده داستان را به زبان معيار و قابل فهم براي همگان بنويسد.