خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا)امير كاوس بالازاده، روزنامه‌نگار و مدرس دانشگاه:بيست و چهارمين نمايشگاه بين المللي كتاب تهران هم به ميانه رسيدن. شور و هيجاني كه با ديدن كتاب‌هاي مختلف ناشران گوناگون به انسان دست مي‌دهد، درهرحال وصف‌ناپذير است و به رغم اين‌كه از طريق نشريه «كتاب هفته» تقريبا در جريان همه تازه‌هاي كتاب هستيم، اما به هر روي در هر غرفه چند كتاب بكر و دست‌اول به چشم مي‌آيد كه انسان وسوسه مي‌شود آنها را بخرد و خريد اين همه كتاب امكانات مالي وسيعي را مي‌طلبد كه براي اكثر كتابخوان‌هاي جامعه ميسر نيست.
اين در حالي است كه بن الكترونيك مرحمتي وزارت ارشاد براي اهل قلم كه لطف و علاقه اين وزارتخانه را به اهل قلم مي‌نمايد، در چند سال گذشته وقتي شارژ شد كه نمايشگاه كتاب پايان پذيرفته و دست كتاب‌دوستان خالي مانده بود. سوالي كه در اينجا مطرح مي‌شود، اين است كه چرا كارت‌هاي اهل قلم پيش يا در هنگام نمايشگاه شارژ نمي‌شود كه آنها چند كتابي بيشتر بتوانند بخرند و به قول شادروان مهدي آذريزدي كيف كنند و لذت ببرند. چون كتاب چشم جان و مائده بهشتي اين قشر است. اما نمايشگاه كتاب نكته دلنشين و پرمعني ديگري هم دارد كه سخت درخور تأمل است. وقتي از ورودي ايستگاه شهيد بهشتي وارد مي‌شوي، نخستين منظره‌اي كه به ديده مي‌آيد، نه كتاب كه انواع و اقسام ساندويچ‌ها، بستني‌ها و خوراك‌پزي‌هاي گوناگون است كه اتفاقا چنان استقبالي از آنها به عمل مي‌آيد كه گاه كتابفروشان بر آنها حسرت مي‌برند. بهتر است كه نمايشگاهي مختص تغذيه و خورد و خوراك مردم انديشيده شود و نگارنده اطمينان دارد كه استقبال از اين نمايشگاه كه اصطلاحا آن را غذاي جان مي‌توان نام نهاد، از استقبال از نمايشگاه كتاب كه آن را «غذاي روح» مي‌توان دانست بيشتر خواهد بود و بهتر است در اين نمايشگاه بين غذاي روح و غذاي جان تداخلي صورت نگيرد.
اما از شوخي گذشته نمايشگاه كتاب براي اهل قلم، دانشجويان، دانش‌آموزان و همه كساني كه با معرفت بشري سروكار دارند، يك ضرورت است و كاش فرصتي بود كه هر شش ماه يكبار مي‌توانستيم چنين نمايشگاهي را برگزار كنيم.
دوشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۰ - ۰۸:۰۰
نظر شما