به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ در این نشست که از سلسله‌نشست‌های نشرسرای خودنویس برای بررسی بهتر آثار کتاب‌اولی‌هاست، هادی خورشاهیان به عنوان کارشناس ادبی و منتقد اثر گفت: هنگام خواندن «جسارت هیوا» بارها گریه کردم و چیزی که باعث سرازیر شدن اشک­‌هایم می‌­شد، واقعی‌بودن و ملموس‌بودن آدم‌­ها و ماجراها بود؛ درحدی که گاه دخترم، من را می‌­دید و می‌گفت: «پنجمین‌بار است که گریه می­‌کنی.». احساس در رمان، فیلم یا هر چیز دیگری بسیار مهم است و این کتاب، دفعات متعددی روی احساست من تأثیر گذاشت. علاوه‌بر احساس، چیز دیگری که در رمان بسیار اهمیت دارد قضاوت‌نکردن آدم‌­هاست که در کار خانم نکو نیز به­‌خوبی نمود دارد.

وی افزود: نویسنده اثر تلاش کرده گاه و بی­‌گاه شخصیت‌­هایش را قضاوت نکند و در این کار موفق هم بوده است. فضایی که نویسنده برای مخاطب از سال ۱۳۳۰ تا ۱۳۶۰ ساخته آنقدر جذاب بود که من این مسیر را با تمام شخصیت­‌ها راه آمدم بی­‌آنکه خسته شوم. وقایع داستانی، شخصیت‌پردازی و روایت، بسیار خوب بودند؛ اما ازدیاد صفحاتی که نویسنده به­‌جای نشان‌دادن، مستقیما حرفش را می­‌گفت، کمی اذیتم می­‌کرد. البته که نشان‌دادن به جای گفتن، همیشه شدنی نیست و گاهی شعار است؛ اما می‌­شود تا حدودی به آن پایبند بود.

خورشاهیان ادامه داد: زمانی که «جسارت هیوا» را می­‌خواندم آن‌قدر خوش­خوان بود که تلفنی از یکی از دوستان پرسیدم مشاور متن این داستان چه کسی بوده است؟ این کتاب از نظر عاطفی بسیار قوی است و پایان­‌بندی­ خوبی دارد.
 

فرزانه نکو، نویسنده اثر نیز درباره روند نگارش داستانش بیان کرد: زمانی که می‌­خواستم قصه یکی از شخصیت­‌های داستانم را بنویسم با همسرم بازیگری می­‌کردیم و او خیلی جاها من را برای تعریف واقعیت، متعادل­‌تر می‌­کرد. من با نوشتن «جسارت هیوا» تمام آنچه را که درونم بود و لازم می‌دانستم مطرح کردم.

وی افزود: سال ۶۸ یک عمل جراحی در بیمارستان طالقانی داشتم. بستری بودم که یک‌­مرتبه دیدم دختر خانمی با لباس لری، می‌خواهد راه برود اما یک پا ندارد. زمانی که پرستارها پای مصنوعی را به پای او بستند، دختر فکر می‌­کرد که هزار کیلو شده است. می‌گفت: «چقدر سنگین شده­‌ام!» از چند نفر علت از دست دادن پایش را پرسیدم. به من گفتند: یک روز در باغ پایش شکست و به دلیل نداشتن امکانات در روستا، اهالی مجبور شدند پایش را قطع کنند. ایده اولیه «جسارت هیوا» از همان‌­جا شکل گرفت.

این نویسنده ادامه داد: از سال ۱۳۶۸ آن‌قدر با این دختر در خیالاتم حرف زدم که حالا به اینجا رسیده­‌ام. هنگام نوشتن داستان، اسامی کاراکترها دائم در سرم تغییر می­‌کردند. درنهایت دوست داشتم که اسم شخصیت اصلی هیوا باشد؛ به‌­خاطر فریادرسی، امید داشتن و جسور بودن.

نکو در بخش پایانی صحبت‌هایش درباره مفهوم «زن موفق» گفت: به نظر من زن موفق، زنی است که می‌­تواند خودش را نه تنها در ایل، بلکه در تمام دنیا مطرح کند و با وجود تمام محدودیت‌­هایی که وجود دارد بدرخشد. من این جسارت زنانه را دوست داشتم و دلم می‌خواست در کتابم باشد. درواقع «جسارت هیوا» دیالوگ‌­های من با یک تخیل است. من هرگز به غرب کشور و به ایل نرفتم؛ اما تا دلتان بخواهد از سال ۶۸­ هر کتابی، هر فیلمی و هر آدمی از ایل را دیدم به او چسبیدم و جذبش شدم. لحظه لحظه با او صحبت کردم و یاد گرفتم. من بی­‌بی صاحب­‌جان را زندگی کردم. احساسم این بود که آن کویر یا آن سختی زندگی، کوه و کمر و آن رودخانه وحشی، یک پشتوانه می‌­خواهد برای نگه‌داشتن این آدم­‌ها. من شخصا به عنوان نویسنده «جسارت هیوا»، استحکام ایل را در قدرت زنانش می‌دیدم. احساس می­‌کردم واقعا اگر زن ایلیاتی خشن باشد و محبت نکند و به دختران و پسران ایل درس محبت را یاد ندهد، چیزی از این ایل باقی نمی‌­ماند.