سرویس تاریخ و سیاست خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا): سیدمهدی علایی طالقانی فرزند آیت‌الله سیدمحمود طالقانی، پس از یک دوره بیماری ریوی-تنفسی یکم بهمن ۱۴۰۲ در آی. سی. یو بیمارستان خاتم‌الانبیاء تهران، روی از جهان برگرفت و رهسپار ابدیت شد. محمدرضا کائینی، پژوهشگر تاریخ معاصر با اشاره به دوستی ۲۳ ساله خویش با این شخصیت در یادداشتی نوشت:
خودم را آدمی خوش‌اقبال می‌دانم که در این وانفسای نفاق و خودخواهی خلایق، یک دوستی بیست‌وسه‌ساله و دائماً رو به عمق و صمیمیت را تجربه کردم. چیزی که در زیست بسا مردمان، اساساً نمی‌توان از آن سراغ گرفت و خیلی‌ها بدون درک آن، درمی‌گذرند. با این همه وقتی چنین صمیمیتی به سنگی بر گوری، یا عکسی در قابی مبدل می‌شود، خیلی چیزها به خودی خود از درونت رخت برمی‌بندد! مهم‌ترینش اینکه آرزوها و تمنیاتی که مردم از بام تا شام برایش پرسه می‌زنند، برایت پوچ می‌شوند و از سکه می‌افتند! شاید این یکی از فوایدی است، که خدا بر مرگ و البته برای عبرتِ اولی‌الالباب مقدر کرده است.
به هر روی بر تمامی رفاقت‌ها، روزی مُهر مرگ خواهد خورد و چهل روز پیش، اُنس دیرپای من با زنده‌یاد سید مهدی طالقانی نیز مشمول این قانون گشت. در این میان اما، سپردن ناگفته‌ها و خاطره‌هایش به تاریخ را، چون وظیفه‌ای بر عهده خود می‌بینم. گمان می‌برم که مشاهداتش از پدر و رویدادهای سیاسیِ پیرامون را، به یک مجلد و یادمان‌های دوران مراوده بیست و سه ساله را، به مجلدی دیگر تبدیل کنم. یادگارهایی که تماماً، مستند و خواندنی می‌نمایند و تاریخ‌پژوهان می‌توانند، آنها را دستمایه تحلیل‌های خود سازند.
و کلام آخر: انسان‌ها با محبتی که نقش می‌کنند، به جاودانگی می‌گرایند و او به تمامی چنین کرد و برای کَسان فراوانی، یادگارهایی از جنس مِهر و شفقت و عطوفت نهاد. روحش شاد و یادش گرامی باد.
نظر شما