قطعه شعر زیر از حرمان سبزواری از سفر حج به جای مانده است:

امشب سراپا آتشم توفان دردم 
آخر اسیر اشک تلخ و آه سردم 
امشب دلم اندازه دنیا گرفته است 
سوزی دمادم در وجودم پا گرفته است 
در سینه‌ام صد ابر ماتم می‌خروشد 
بر شانه‌هایم کوه ماتم می‌خروشد
می‌سوزم و این سوختن پایان ندارد
دردی که دارم در دلم، درمان ندارد 
لب تشنه‌ای وامانده در قلب سرابم
دائم به‌دنبال سوالی بی‌جوابم
آیا تلاش و سعی من مقبول افتاد؟
آیا شدم از شر نفس خویش آزاد؟ 
این سنگ‌ها آیا به شیطان خورد یا نه؟
این کار من از سینه او را برد یا نه؟
شیطان در دل جا گرفته مرد آیا؟
یا جای پایش هست در هستیم مانا؟
آیا منا بر من نگاهی مهربان داشت؟
در من به جای بغض و نفرت دوستی کاشت؟
آیا به چشمان خدا هم آمدم من؟
در جمع با اخلاص‌ها هم آمدم من؟
بردم به قربانگاه اسماعیل خود را؟ 
کشتم در آنجا افتخار ایل خود را؟
آیا اگر حاجی بگویندم حلال است؟
یا نام حاجی تا ابد بر من وبال است؟
پروردگارا بنده‌ای خوار و ذلیلم 
در پیش تو بی‌هیچ برهان و دلیلم 
کوه گناهم را مبدل کن به کاهی 
 تنها امیدم از شما باشد نگاهی
با دست خالی آمدم پروردگارا 
با بنده خود می‌کنی آیا مدارا 
ارباب مطلق! نوکری بس ناتوانم 
نگذار محروم از نگاه تو بمانم 
با دست خالی گر مرا از خود برانی
دیگر چه کار آید مرا این زندگانی
دارم امید لطف و بخشش پس نگاهی 
بر من نما تا وا رهم از روسیاهی