به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، پاسداشت یاد و نام بزرگان و مفاخر کشور راهی است برای الگوسازی؛ راهی که کمک می‌‏کند جوانان با زیست علمی و شخصی این عزیزان آشنا شوند و با الگوگیری، راه پُرتلاش و پُرافتخار آنها را ادامه دهند. بنیاد ملی نخبگان از چند سال قبل اقدام به برگزاری مراسم تکریم از نخبگان و مفاخر معاصر ایران‏‌زمین در سراسر کشور کرده است که گزارش آن در بولتنی به نام «طواف شمع» و نشریه­‌ای به نام «هنرنامه» منتشر شده است. بازخوردهای این اتفاق مبارک باعث شد تا خبرگزاری کتاب ایران با همکاری بنیاد ملی نخبگان تصمیم به درج برشی از زندگی شخصی و حرفه‌‏ای این بزرگان زیرِ نام «قاب روایت» کند. این مجموعه به قلم محسن شاه‌رضایی نوشته شده و تقدیم به خوانندگان فرهنگ‏‌مدار خبرگزاری کتاب ایران می‏‌شود.
 
متن این شماره قاب روایت به شرح زیر است:
«کودکان خردسال را دوست می‌داشت و اگر فرصتی دست می‌داد، با آنها گپ می‏‌زد. روزی در میان جمعی از دوستان، با کودکی تازه زبان گشوده مشغول صحبت شد. با زبان کودکانه با او گل ‌گفت و گل ‌شنفت. طفل معصوم خیلی از کلمات را نمی‌توانست به‌‏خوبی ادا کند که این، مرد فیلسوف را بیشتر به سر شوق می‌آورد. وقتی به «عمامه» گفت «خمامه»، فیلسوف از ته دل خندید! یکی از دوستان که از رفتار دانشمند نامی تعجب کرده بود، دلیل علاقه‏‌مندی او را به کودکان پرسید و این‏طور پاسخ شنید: «کودکان در این سن و سال روحی پاک دارند و هنوز از اصل خود فاصله چندانی نگرفته‌اند. شاید بتوان از مصاحبت با آنها به کشف و شهودی از عالم بالا دست یافت.» علامه‌ محمدتقی جعفری پس از این سخن آهی کشید و ادامه داد: «البته تا همین سن و سال‌ها. چرا که وقتی بزرگ‌تر می‌شوند، دنیا آنها را هم مثل ما گرفتار می‌کند.» علامه سکوت اختیار کرد و اطرافیان به فکر فرو رفتند. طفل خردسال همچنان شیرین‏‌زبانی می‏‌کرد.