ثروتیان در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، درباره زبان طنز و رمزآلود در آثار عطار، گفت: عطار برای هدایت سالکان طریقت به زبان رمز و آمیخته با طنز سخن گفته است. داستان‌ها و حکایت‌های او همگی چندلایه اند و خود در جایی گفته است: «ظاهر آثار من برای اهل ظاهر و باطن آن برای اهل باطن است.»
وی به حکایت‌های عطار که موضوعات گوناگون جامعه را در بر می‌گیرد اشاره و تصریح کرد: مسائل اجتماعی، پادشاهان، زنان، خردمندان و به ویژه مجانین‌العقلا موضوع حکایت‌های عطار را تشکیل می‌دهند که همگی زبان طنزآلود و رمزگونه دارند.
نویسنده کتاب «طنز و رمز در الهینامه» توضیح داد: هدف اصلی عطار بیان اندیشه‌های عرفانی است. او چون خواجوی کرمانی و حافظ، با صوفی‌گری مخالف و اهل عرفان است. بر همین اساس در ارتباط با صوفیان اغلب حکایت‌هایی رمزگونه و گاه آمیخته با طنز نوشته است.
وی در ادامه تاکید کرد: بیشترین طنزهای عطار در «الهینامه» و درباره مجانین‌العقلا است که حکایت‌هایی را به طنز از زبان آن‌ها نقل کرده است. این طنزها علاوه بر مفرح و لذت‌بخش بودن، نتیجه‌های اجتماعی و اخلاقی بسیاری را در بر دارند.
ثروتیان افزود: حکایت‌های عطار برای تزکیه نفس آدمی با زبان طنز نوشته شده‌اند. می‌توان گفت عطار بزرگ‌ترین معلم اخلاق و عرفان در جهان است. شعر او جهان‌بینی ما را تغییر می‌دهد و حقیقت زندگی را نمایان می‌سازد.
وی در پایان یادآور شد: در حقیقت، عطار با زبان طنز و رمزآلود خود در باطن، اهل سلوک و عرفان را به سوی مبداء حقیقی هدایت می‌کند.
چهارشنبه ۲۵ فروردین ۱۳۸۹ - ۱۰:۵۰
نظر شما