سرویس دین و اندیشه خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - حمیدرضا محمدی، روزنامهنگار؛ نودمین آفتاب عالمتاب «عزتالله فولادوند» جمعه، پنجم دی طلوع کرد.
بزرگامردی که در سراسر عمر جز به ایران و فرهنگ درخشاناش نیندیشید و هرچه ترجمه کرد برای اعتلا و ارتقای آن بود. از سال ١٣۴٨ که وقتی تنها سیوچهار سال داشت، «گریز از آزادیِ» اریش فروم را در شرکت سهامی کتابهای جیبی به فارسی برگرداند و دوسال بعد، عنوان ترجمۀ ممتاز در رشتۀ علوم اجتماعی را از یونسکو کسب کرد، تا همین امروز که کتابی تازه در نشر نو دارد و بهزودی انتشار خواهد یافت، بهویژه در سالهای اوج فعالیت، متجاوز از روزی دهساعت سر در کتاب داشت و به ترجمه پرداخت و بیش از چهلعنوان کتاب و دهها نوشتار به جهان فارسیزبانی تقدیم کرد و یکسره در عرصۀ اندیشه سیاسی قلمفرسایی کرد.
در دیدار بیش از دو ساعتهای که عصر دیروز با او داشتیم و این نادرهکار روزگار ما، شمع نود سالگیاش را خاموش کرد، بهتمامی از ایران گفت و آن را تنها دغدغۀ اینروزهایش خواند. اینکه در میان و همنسلاناش هرکس که برای تحصیل به خارج میرفت، بیتأمّل منتظر بازگشت بود تا خدمت کند و خود او نیز چنین بود. گفت که با کمال تأسّف شور و شوق به میهن در میان بخشی از جامعۀ ایرانی رو به افول و نزول گذاشته و خیلیها بهسبب بحران اقتصادی و چالشهای اجتماعی و سیاسی ساز هجرت کوک کردهاند. اما باید دستان آنانی را که ماندهاند بوسید که بهخاطر وطن نرفتهاند. این پیر ترجمه البته از کاهش غمانگیز جایگاه و پایگاه کتاب و کتابخوانی در فضای حال حاضر اظهار تألّم کرد و آن را مایۀ شرم دانست.
عزتالله فولادوند فخر زمانۀ ماست و باید بر قدم و قلماش آفرین گفت که چنین کارنامهای را به یادگار گذاشته، باج به زر و زور و تزویر نداده، در همۀ زندگی مستقل مانده و فرهنگ این سرزمین را تا همیشه مدیون و مرهون خدمات خود کرده است. او که تا سر حدّ جان و به جدّ و جهد کوشش کرد به زبان فارسی وفادار بماند و هرچه میکند از برای این میراث هزار ساله باشد و آثار بزرگترین اندیشمندان و فیلسوفان سیاست را به ایرانیان منتقل کند، چنانکه در گفتوگو با مجلۀ مترجم گفته بود: «من فقط چیزی را ترجمه میکنم که احساس کنم خواندناش برای هموطنانم مهم است و خودم آن را دوست داشته باشم. من دو اعتقاد بزرگ در زندگی دارم؛ یکی اینکه هر بلایی که به سر ما مردم در این سرزمین میآید از نادانی یا علم ناقص است؛ دوم اینکه هرچه در زمینهٔ دانش و هنر از آثار بزرگ دنیا از راه ترجمه اخذ کنیم باز هم کم است. کسیکه نتواند این معانی را به هموطناناش منتقل کند و به فکر وادارشان کند و احیاناً انسانترشان کند، بیخود اسم خودش را مترجم میگذارد.»
سایۀ پرمهرش بر سر فرهنگ ایرانزمین مستدام باد.
نظر شما