مهدی قزلی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با اشاره به اینکه «پنجره‌های تشنه»، روزنوشت‌های انتقال ضریح امام حسین (ع) در سفری است که در سال ۹۱ از قم آغاز، در شهرهای کوچک و بزرگ ایران با استقبال فراوان عشاق امام همراه و به کربلا ختم شد، با اشاره به اینکه 10 سال از انتشار این اثر گذشته است، توضیح داد: اگر قرار باشد کتاب «پنجره‌های تشنه» را دوباره بنویسم از لحاظ محتوایی به یک واو محتوایی این کتاب دست نمی‌زنم اما شاید یک جاهایی را ویرایش کنم اما به محتوای کتاب دست نمی‌زنم. ما از قم راه افتادیم تا مرز خودمان در جنوبی‌ترین بخش غرب کشور، در تمام مسیر ما یک اتفاق را می‌دیدیم. آن هم استقبال مردم از ضریح امام حسین در واقع استقبال از امام‌ حسین به واسطه ضریح آن حضرت، ما در طول مسیر از میان قومیت‌ها و جغرافیای مختلف عبور کردیم، رفتار مردم با امام حسین (ع) ثابت بود و ضمن اینکه تشخص داشت، تکرار شونده بود. در آخر این سفر ما وارد ضریح امام حسین (ع) شدیم. روز آخر که ضریح را تحویل دادیم دعوت شدیم به غبار روبی ضریح سید الشهدا و داخلش رفتیم. برای من حتی این قسمت که بسیار جذاب و تکرار ناشدنی بود با قسمتی که در شهر آبادان زیر باران بودیم ‌تفاوتی ندارد و  تمام این دوره ۲۰ روزه زیر نام امام حسین (ع) بودیم و از این جهت فرقی نمی‌کند.

این نویسنده تأکید کرد: همه ما ذره‌های یک وجودی هستیم که باهم متفاوت هستیم ولی وقتی اسم سیدالشهدا می‌آید، تبدیل به یک پرنده می شویم که به اذن خدا جان می‌گیرد.

وی با تأکید بر اهمیت نوشتن و روایت اتفاق‌های مهم مذهبی در ماندگاری آنها گفت: اگر این اتفاق‌ها نوشته نشوند، آنچه از آنها می‌ماند یک تصویر میراست که به مرور زمان از بین می‌رود. خیلی خوشحالم که بخشی از ماندگار کردن تصاویر با من است. این نکته مهمی است، نه این موضوع بلکه در مورد موضوعات مهم دیگر، وقتی ما روایت نمی‌کنیم و آن روایت از بین می‌رود، تفاوت می‌کند. این روایت کردن در مورد اتفاقی که می‌افتد بسیار بی‌هزینه است. ولی همچنان در حال خسران هستیم؛ چراکه همه موارد، اتفاق‌های مهم سیاسی، اجتماعی، امنیتی و فرهنگی را بدون روایت از سر می‌گذرانیم و چند سال بعد فرد دیگری به هرشکل که دوست دارد روایت می‌کند. این دردی است که همچنان برقرار است.

قزلی با بیان اینکه «پنجره‌های تشنه» مورد استقبال خوانندگان قرارگرفته، افزود: شاید از همه بازخوردها قشنگ‌تر پیام مقام معظم رهبری به‌عنوان یک مطالعه کننده کتاب بود. پیام‌هایی هم که از کربلا می‌رسید و به عنوان نمونه یک غریبه پیام می‌داد که کتاب را با خودمان بردیم کربلا یا در راه خواندیم و به یادت بودیم و دعایت کردیم؛ همه اینها حس‌هایی خوبی بود که گرفتم.