به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) عبدالله صلواتی، عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی تهران در نشست «جهان امام حسین(ع) و نسبت آن با کربلای ۶۱ هجری» که روز گذشته در مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران برگزار شد با طرح این سوال که چرا امام حسین(ع) و مکتب ایشان پس از اتمام عاشورای حسینی در سازمان‌ها، نهادها و فرآیندهای سیاستگذاری، برنامه‌ریزی، مدیریت‌ها و ... وجود ندارد گفت: آیا این به تنظیمات ذهنی و گرایشات وجودی نادرست ما مربوط است؟ یقینا بخش اعظمی از عزاداران حسینی که بر سر و سینه می‌‌زنند و در ذکر مصیبت مولایمان اشک می‌ریزند در این جامعه زندگی کرده و در سازمانی مشغول خدمت و ادای وظیفه هستند لذا باید عشق و شیدایی که نسبت به مکتب امام حسین(ع) وجود دارد در افراد نهادینه شود چون مواردی همانند مبارزه با ظلم و ستم و فساد و قیام علیه ناراستی‌ها در مکتب امام حسین(ع) وجود دارد پس طبیعی است پس از مدتی، کسی که در زیر این بیرق سینه می‌زند باید به این مکتب باور داشته باشد و چنین رفتارهایی در وی نهادینه شود اما چرا این اتفاق رخ نمی‌دهد؟

او در پاسخ به این سوال با بیان اینکه ما جهان امام حسین(ع) و قیام عاشورا و کربلای ۶۱ هجری را درک نکرده‌ایم بلکه آن را به یک سری نمادها و مراسمات و اشک ریختن‌ها و مسائلی‌ از این دست کاهش داده‌ایم تأکید کرد: عزاداری و اشک ریختن از سوی بزرگان دین سفارش شده و حتی گفته شده اگر اشک ندارید حالت تباکی داشته باشید بنابراین نمی‌توان چنین مسائلی را نادیده گرفت اما مسئله این است که ما یک حقیقت جامع الاطراف و یک امر هندسی ذواضلاع را به یکی دو ضلع فروکاست داده‌ایم و می‌خواهیم بر اساس آن امام حسین(ع) را درک کنیم بنابراین من از تعبیر جهان امام حسین(ع) استفاده می‌کنم.

به گفته صلواتی، در قیام عاشورا فقط بحث خود امام حسین(ع) و فضیلت‌های ایشان مطرح نیست بلکه اگر بخواهیم مکتب ایشان را درک کنیم باید به جهان امام حسین(ع) تشرف پیدا کنیم؛ جهانی که در آن یک شخصیت محوری به نام امام حسین(ع) وجود دارد و تردیدی در آن نیست و خدایی در این جهان وجود دارد که دارای بالاترین جلوه و شکوه است.

او با اشاره به تفاوت ربّ الحسین با رب‌ّ‌های دیگر تأکید کرد: ربّ الحسین، بزرگترین شکوه و ظهور را به نحو جامع در محور جلال و جمال خود دارد. در این جهانی که من از آن به جهان امام حسین(ع) یاد می‌کنم امری منفرد و منزوی وجود ندارد بلکه چکیده ملتی در آن، در قالب هفتاد و دو تن به اضافه خاندان و عیال و وابستگان آنها وجود دارد که در حماسه کربلای حسینی حضور داشتند. 

این استاد فلسفه اسلامی با بیان اینکه جهان امام حسین(ع) جهان عاشقی است عنوان کرد: حال شاید گفته شود عاشق را چه به خون دادن و مبارزه؟ عشق ظاهرا با جنگ میانه‌ای ندارد اما اگر دقیق‌تر توجه کنیم به این نتیجه می‌رسیم که عاشقی هم با لطف و هم با قهر سازگار است و اساسا برای عاشق، جنگ و صلح موضوعیت ندارد بلکه آنچه برای وی مهم است میل به محبوب است و هرچه محبوب بخواهد حتی قهر و قیام کردن، این هم به معنای عاشقی است. 

صلواتی در پایان گفت: جهان امام حسین(ع) هنوز هم از انسان‌های آزاده، اشک می‌گیرد و هنوز در گوش انسان‌های آزاده برای احیای جوانمردی و ماندن در ریل فتوت و بزرگ‌ منشی دعوت می‌کند. ملاصدرا در شرح «اصول کافی» تعبیری دارد که در آنجا می‌توان دوگانه جهانِ متعارف و جهان اصلی را برداشت کرد. جهان متعارف، همان جهانی است که ما در آن به سر می‌بریم اما جهان اصلی همان جهانی است که چه بخواهیم و چه نخواهیم باید به سمت آن کوچ کنیم.

او بیان کرد: به گفته ملاصدرا آدمی تا در سن رشد و نمو است به جهان اصلی توجه نمی‌کند اما وقتی پا به سن می‌گذارد آن وقت به عالم اصلی خودش توجه می‌کند و در طلب کمال و خروج به عالم اصلی شتاب می‌‌گیرد. این حرکت و شتاب می‌تواند به سمت تعالی یا قهقرایی باشد. البته ممکن است این حرکت اجابت به فراخوان عقل یا وهم باشد. بنابراین برای اینکه به مکتب امام حسین(ع) تشرف پیدا کنیم باید در زیستِ اخلاقی، ناظر به جهان ایشان باشیم و به یک سری گفته‌ها و رفتارها اکتفا نکنیم بلکه دقیقاً آن زیست‌جهانی که امام در آن نفس کشیده را مورد توجه قرار دهیم.