به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از یواس‌ای‌تودی، سیمیک، شاعری یوگسلاوی‌الاصل بود که با هنر منحصر به‌فرد خود در غزلسرایی و بینش تراژیک و طنز کوبنده، منتقدان و خوانندگان را به تحسین واداشته بود.
سیمیک که تا 20 سالگی به زبان انگلیسی نمی‌نوشت، نویسنده ده‌ها کتاب بوده و از نظر بسیاری، در زمره بزرگ‌ترین و اصیل‌ترین شاعران زمان خود قرار گرفته است. دیدگاه تیره و تار اما کمیک او تا اندازه‌ای ناشی از بزرگ شدن وی در یوگسلاوی زمان جنگ شکل گرفت. اشعار او معمولا کوتاه و گزنده و شامل مسائلی شگفت‌انگیز و گاه دلهره‌آور در خلق تصاویر بود، شاید به دلیل ظلم و بی‌رحمی که در جوانی مشاهده کرده بود.
از جمله کتاب‌های مهم سیمیک می‌توان به «دنیا به پایان نمی‌رسد»، برنده جایزه پولیتزر سال 1990 اشاره کرد. «راه رفتن گربه سیاه»، نامزد دریافت جایزه ملی کتاب در سال 1996، «بلوزهای بی‌پایان» و مجموعه‌های اخیری مانند «دیوانه» و «خط نوشته‌شده در تاریکی» اشاره کرد.
او در سال 2005 جایزه شعر گریفین را دریافت کرد و از سوی هیات داوران به عنوان جادوگر و استاد خلع سلاح، مورد تحسین قرار گرفت. سیمیک به چندین زبان تسلط داشت و آثار شاعران دیگر را از فرانسوی، صربی، کرواتی، مقدونی و اسلوونیایی ترجمه می‌کرد.
سیمیک در سال 1938 در یوگسلاوی به دنیا آمد. او پس از سپری کردن کودکی سختی که با جنگ جهانی دوم همزمان بود، در 15 سالگی همراه مادرش به پاریس نقل مکان کرد و سال بعد، یعنی سال 1954 در نیویورک به پدرش پیوست که پیش از آن‌ها به آمریکا مهاجرت کرده بود. از آنجا که خانواده سیمیک قادر به پرداخت هزینه‌های تخصیل او نبودند، وی یک دهه را در مشاغلی از کارمند حسابداری گرفته تا نقاشی خانه گذراند، در حالی که در کلاس‌های شبانه دانشگاه شیکاگو و پس از آن، دانشگاه نیویورک شرکت می‌کرد و در سال 1966 در رشته مطالعات روسی از آنجا فارغ‌التحصیل شد.
نخستین کتاب او با عنوان «چمن چه می‌گوید؟» در سال 1967 منتشر شد. او با انتشار کتاب‌های «در این حوالی، سنگی مشغول یادداشت‌برداری است» و «برچیدن سکوت» کارش را دنبال کرد و خیلی زود به طور میانگین، سالانه یک کتاب منتشر کرد.
سه‌شنبه ۲۰ دی ۱۴۰۱ - ۱۱:۱۷
نظر شما