خانواده مرحوم سید ناصر میردامادی، اهدای 17748 نسخه کتاب، نشریه و منابع غیرکتابی.
منوچهر اشرف الکتابی اهدای کتب و نسخ خطی، اهدای کتب و نسخ خطی.
خانواده مرحوم حاج اکبر قراگوزلو اهدای کتب و نسخ خطی.
نسیم مشتاق عسگری اهدای کتب و نسخ خطی.
از انتشارات سبزان حبیب فروغی برای اهدای تعداد 36668 نسخه کتاب.
انتشارات گویا ناصر میرباقری واسپاری کتب منتشره.
انتشارات پیام عدالت برای واسپاری کتب منتشره.
موسسه آموزشی تالیفی ارشدان شمسالدین یوسف آملی به عنوان پایگاه دانش و گنجینه میراث مکتوب و حافظ هویت ملی ایران اسلامی.
مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی بابک نگاهداری برای واسپاری منابع غیرکتابی.
سازمان ملی استاندارد ایران دکتر مهدی اسلام پناه برای واسپاری استاندارد.
دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال دکتر عباس گوهری برای واسپاری پایاننامه.
شرکت ویژه نشر احد رضایی برای فراهمآوری منابع.
علی عرب شهراب از سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس.
مریم بصیر از سازمان تبلیغات اسلامی.
محمد گودرزی در کسب رتبه شایسته تقدیر برای تالیف کتاب «تاریخ تحولات اجتماعی و روزنامهنگاری سیاسی در بروجرد(1285-1332) در جایزه کتاب سال 1401.
مریم تفضلی شادپور کسب رتبه شایسته تقدیر برای تالیف کتاب فهرست نسخ خطی سازمان اسناد ملی ایران (جلد 1) در جایزه کتاب سال 1401.
این نسخه از قرآن مترجَم دوره سلجوقی به خط نَسخ کهن که احتمالاً حدود سده ششم هجری قمری کتابت شده، از آیه ۴۱ «سوره بقره» تا آیه ۸ «سوره قارعه» را در بردارد. ترجمه فارسی کهن، در بین سطرها نوشته شده است و ترجمه تحتاللفظی آن، روان و رسا است. در آغاز ترجمه، قبل از هر سوره به ترتیب: نام سوره، مکّی یا مدنی، تعداد آیات، تعداد کلمات، تعداد حروف، روایتی کوتاه از حضرت رسول(ص) به نقل از «اُبَیّ بن کَعب» در خواص خواندن آن سوره آمده است. این نسخه نفیس، دارای ۲۹۱ برگ و هر برگ ۱۳ سطر است که آغاز آن از آیه ۴۱ سوره مبارکه بقره و پایان نسخه، آیه ۸ سوره مبارکه قارعه است.
همچنین آرایههای به کار رفته در نسخه به سبک سلجوقی و مشتمل بر شمسه و ترنجهای کوچک و متوسط و گلهای تزئینی در حاشیه اوراق، رموز سجاوندی و مواضع سجدات در حاشیه به رنگ سرخ و تقسیمات اجزاء و احزاب در حاشیه به رنگ سرخ و سیاه است. جنس کاغذ نسخه، سمرقندی نخودی است. جلد نسخه الحاقی، مقوایی نخودی و عطف نیز پارچهای قرمز است. امتیاز این نسخه نسبت به سایر نسخ موجود، قدمت و ترجمه فارسی کهن است که گمان میرود بازمانده از دور سلجوقی (قرن ۶ ق) باشد.
نظر شما