غلامرضا امامی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با باین اینکه این کتاب در حوزه ادبیات مهاجرت قرار دارد، عنوان کرد:  بسیار خرسندم که امسال جایزه نوبل به عبدالرزاق گورنه تعلق گرفت، آواره و پناهنده‌ای که در ۱۸ سالگی به‌خاطر کودتا و انقلاب از زادگاه‌اش (زنگبار) گریخت و در کشوری دیگر یعنی بریتانیا اقامت گزید.
 
وی ادامه داد: او در این کشور به تحصیل پرداخت و به مقام استادی دانشگاه (کنت) نایل آمد. وی بیش از هر شخص و هر نویسنده‌ای درد پناهندگان و آوار‌گان را در رمان‌هایش بیان کرده است. از جمله در رمان «خاطره کوچ» از زادگاهش و از دشواری‌های زندگی در سرزمین تازه سخن گفته است. این کتاب را با همراهی فرشته عبدلی ترجمه کرده‌ام از سوی انتشارات خانه فرهنگ و هنر گویا عرضه شده است.
 
امامی گفت: عبدالرزاق گورنه ششمین نویسنده آفریقایی‌تباری است که تاکنون برنده نوبل ادبیات شده است؛ برنده جایزه‌ای که از زمان تاسیس این آکادمی در سال ۱۹۰۱ میلادی عمدتا به نویسندگان اروپایی و آمریکای شمالی داده شده است. گورنه که به‌تازگی به عنوان استاد ادبیات از دانشگاه کنت انگلستان بازنشسته شده، هنگامی که در آشپرخانه منزلش در جنوب شرق انگلستان بود، تلفنی از آکادمی سوئد دریافت می‌کند و خبر دریافت این جایزه را می‌شنود. گورنه در ابتدا فکر می‌کند که آنچه می‌شنود تنها یک شوخی است. او در اولین واکنش به این خبر، در پیامی توییتری می‌نویسد: «من این جایزه را به آفریقا و آفریقایی‌ها و همه خوانندگانم تقدیم می‌کنم.»
 
به گفته امامی، «خاطره کوچ» همچون زندگی خودِ گورنه، صدای رسای پناهجویان، تبعیدی‌ها و مهاجران است که به ناگزیر در سرزمینی بیگانه زندگی می‌کنند، اما با غم غربتی که در دل دارند همواره ریشه‌ها و خاطره‌های زادگاهشان را به یاد می‌آورند. همان‌طور که آبزرور نوشته است، تبعید به گورنه دیدگاهی بخشیده که بسیار شگفت‌انگیز و عالی است. همین دیدگاه را می‌توان در این رمان به روشنی دید.

وی با بیان اینکه مهاجرت و استعمار محور نوشته‌های گورنه را تشکیل می‌دهد، گفت: آندرس اولسون، رییس کمیته نوبل ادبیات گورنه را یکی از برجسته‌ترین نویسندگان پسااستعماری جهان خوانده است و کمیته نوبل نیز اعلام کرد که او را به دلیل نوشته‌های رسوخ‌گر و دلسوزانه در زمینه تاثیرات استعمار و سرنوشت پناهجویان در خلیج میان فرهنگ‌ها و قاره‌ها شایسته دریافت این جایزه دانسته است.