خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ محمدجعفر محمدزاده: وقتی از زبان فارسی حرف می‌زنیم، گمانِ غلط بعضی بر این است که قصد قوم‌ستیزی و تقابل با زبان‌های قومی و محلی در میان است. نگارنده خود صاحب قوم و مفتخر به داشتن زبان قومی است و نیاز به تأکید دوباره نیست که زبان‌های قومی و محلی جزء جدایی‌ناپذیر فرهنگ مردم ایرانند.

اگر سخن از ارزش‌های زبان فارسی است؛ نه زبان یک قوم، بلکه زبانی فراگویشی، میانجی و رسمی مدنظر است که بیش از سه‌هزار سال تاریخ روشن و قابل‌مطالعه دارد که ضمن آنکه برای بسیاری زبان مادری است، حلقه وصل مردم یک کشور و یک ملت بوده و از این نظر است که آن را مؤلفه هویت ملی می‌دانیم.

برخی بی‌خبر از تاریخ سرزمین خود می‌گویند که گسترش زبان فارسی در اثر جبر حاکمان بوده است. در اینجا به این ادعا پاسخی کوتاه می‌دهم: 

نخست؛ در پرشکوه‌ترین دوران‌های حیات زبان و ادبیات فارسی در چهارده قرن گذشته، حاکمان ایران بیشتر یا ترک بوده‌اند یا تازی؛ خنده‌دار است که بگوییم در اثر جبر ترکان و تازیان زبان فارسی زبان رسمی و فراگیر مردم ایران شده است.

به تعبیر شهید مطهری در کتاب خدمات متقابل اسلام و ایران (ص ۵۷۴): «شاهکارها مولود عشق‌ها و ایمان‌هاست؛ زور و زورگویی هرگز قادر نیست شاهکار خلق کند و تنها عشق و ایمان است که شاهکار می‌آفریند».

آنچه از زبان فارسی بر جای مانده است، نه‌فقط شاهکارهای فرهنگ ایرانی و زبان فارسی، که از شاهکارهای فکر و اندیشه بشریت است. کافی است به تاریخ ایران دقیق‌تر نگاه کنیم. خواهیم دید که بستر پیدایش این شاهکارها نه جبر حاکمان که عشقِ آفریننده آنها به ایران و زبان فارسی بوده است. 

به‌راستی شاهنامه فردوسی، دیوان حافظ، رباعیات خیام، بوستان و گلستان سعدی، تاریخ بیهقی، خمسه نظامی، مثنوی معنوی و ... را جز عشق چه‌چیز می‌توانسته است بیافریند؟!