به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، منصور ضابطیان، برنامه‌ساز و نویسنده، در برنامه رادیویی «پرانتز باز» به بیان توضیحاتی درباره سفرنامه‌های خود پرداخت و در پاسخ به این پرسش که «آیا استراتژی و اندیشه‌اش برای سفرنامه‌نویسی برقراری تعادل بین سفرنامه‌های موجود در فضاهای مجازی و نوع مکتوب آن با ایجاد تناسب در تصویر ارایه شده به مخاطب به کمک ایجاز نوشتاری بوده است؟» عنوان کرد: پاسخ منفی است. اگر چه ممکن است چنین برداشتی درست باشد؛ اما اگر به سابقه‌ ماجرا نگاه کنیم سال‌هایی که سفرنامه‌نویسی را شروع کردم متعلق به نوشتن گزارش‌هایی درباره‌ی سفرهایم در مطبوعات طی سال‌های میانه دهه 80 بود و اساسا چندان سفرنامه‌ای در فضای اینترنت نداشتیم. در عین حال از آنجا که در نشریه کار می‌کردم و باید با حفظ ریتم، کوتاه و موجز می‌نوشتم که به طور کلی عادت من در نوشتن است، ترکیب این دو منجر به سفرنامه‌نویسی شد.

ضابطیان همچنین یکی از هدف‌های اصلی خود را در سفرنامه‌نویسی افزایش اعتماد به نفس درباره سفر کردن در خوانندگان عنوان کرد و توضیح داد: رفتن به سفر برای ایرانی‌ها و بویژه برای جوانان هیچ‌وقت یک ضرورت نیست و همیشه یک کار تفریحی و بعد از انجام تمام کارها در زندگی است. در دیگر جاهای جهان سفر یک ضرورت است و به مثابه دیدن دنیا و باز شدن نگاه و پیدا کردن یک جهان‌بینی بزرگ‌تر است. تلاش کردم که تابوی سفر و اینکه سفر-چه به لحاظ مالی چه به لحاظ لجستیکی- اتفاق سختی است، بشکنم و اعتماد به نفس جوانان را در سفر کردن بالا ببرم.

وی ادامه داد: یکی از دلایل استقبال از سفرنامه‌های من همین بوده که برای اولین بار یک آدم معمولی را می‌بینند که به سفر می‌رود و تمام مشکلات را به جان می‌خرد. من در زمان خلق اثر نه سیاستمدار بودم، نه یک نویسنده‌ و شاعر خیلی برجسته، من یک آدم معمولی بودم. یک روزنامه‌نگار معمولی بودم که مثل بقیه‌ مردم می‌توانستم به سفر بروم.

ضابطیان به ذکر خاطره‌ای از سفرهای خود پرداخت و گفت: درواقع برای پیک‌نیکی با دوستان دانشجویی در پاریس به پارک رفته بودیم که تا دیروقت طول کشید و چون مترو تعطیل شده بود مجبور بودم که یا تا صبح در همان پارک صبر کنم یا اینکه به دعوت یکی از کسانی که در همان پیک‌نیک بود جواب بدهم و به خانه‌اش بروم که من دومی را انتخاب کردم ولی آن خانه یک خانه‌ هشت متری در پاریس بود که خوابیدن دو نفر در یک خانه‌ی هشت متری واقعا کار سختی بود.

ضابطیان در معرفی سفرنامه‌هایش عنوان کرد: مجموعه سفرنامه‌هایم را با کتاب «مارک و پلو» شروع کردم که چاپ بیست و یکم آن در بازار است. بعد از آن «مارک دو پلو» و «برگ اضافی» بود که مجموعه‌ای از گزارش‌های سفرهایم به کشورهای مختلف را شامل می‌شدند. بعد از آن تصمیم گرفتم که هر کتاب را به یک کشور یا دست کم به یک منطقه اختصاص بدهم که پیامد آن انتشار کتاب‌های «سباستین» سفرنامه‌ام به کوبا، «چای نعنا» سفرنامه‌ام به مراکش، کتاب «موآ» سفرنامه‌ام به ویتنام بود و کتاب «بی‌زمستان» که مجموعه‌ای از سفرها به تاجیکستان، آذربایجان و گرجستان بود.

وی در پایان گفت: آخرین سفرنامه‌ام به نام «سه رنگ» نیز یک سفرنامه‌ غذایی به کشور ایتالیاست. همچنین در حال نوشتن سفرنامه‌ای به نام «استانبولی» هستم که به استانبول اختصاص دارد.

ویژه‌برنامه «پرانتز باز» به مناسبت هفته‌ کتاب با تهیه‌کنندگی و سردبیری مارال دوستی و همراهی نیما رئیسی، علیرضا بهرامی و شهاب دارابیان از 22 آبان به صورت زنده، (ساعت 16) از خانه کتاب و ادبیات ایران روی آنتن رادیو نمایش رفته است.