به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) سیدحسن امین به مناسبت ارتحال استادش علامه حسن‌زاده آملی نوشت: علامه حسن‌زاده آملی با جامعیتی که در عقلیات و سمعیات و علوم باطنی و ظاهری و بالاخص سلوک معنوی و عرفانی داشت، از افتخارات جهان اسلام در قرن اخیر بود. فرونهادن کالبد و مرگ صوری و جسمانی او، امری طبیعی و قابل پیش‌بینی بود و البته جای دریغ و افسوس؛ اما به‌حقیقت چنین مرد فردی، زنده جاوید است و نام نامی‌ و آثار ارزشمند وجودی او الی‌الابد، ماندنی و ماندگار و برقرار و پایدار است.

یکی از بزرگ‌ترین سعادت‌های من در زندگی، تلمذ فلسفه صدرایی در محضر او و مهم‌تر از آن برخورداری از رهنمودهای آن بزرگ در سلوک اخلاقی و عبادی و عرفانی است. من در قم و آمل شاهد حالات خوش استاد در نماز و مناجات بودم. شب‌ها گاهی دو به دو او می‌گفت و می‌نالید و من می‌نیوشیدم و اشک شوق می‌ریختم؛ سماعی بدون تحرک و ترقص. شبی را در آمل در خانه او سحر کردم دو به دو. چه مبارک سحری بود و‌ چه فرخنده شبی!

وقتی پس از ملاقات امام موسی صدر در المجلس الشیعی الاعلی در بیروت، به دمشق رفتم و در زینبیه شام شاهد تجسد ارواح و ارتباط با رجال الغیب شدم، حالات غریبم را به او نوشتم. از قم به لندن برایم دستور سلوکی فرستاد که تا امروز هروقت آن را می‌خوانم، بی‌اختیار به گریه می‌افتم. استاد آن دستور سلوک را خود در ایران در ١٣٧٤ اول بار در کتاب منشئاتش از انتشارات پیام قم چاپ کرد و بعد در کتاب تازیانه سلوک و‌ جاهای دیگر تجدید چاپ شد. خود من هم مستقلا آن را در ماهنامه کلک به مدیریت کسری حاج‌سیدجوادی چاپ کردم.


من قبل از انقلاب در مجله سخن به مدیریت استاد دکتر پرویز خانلری مطلبی را در تطبیق هفت‌خوان رستم شاهنامه با اطوار سبعه قلبیه و هفت وادی سلوک عرفانی از قول استاد حسن‌زاده آملی منتشر کردم. همچنین بعضی از مکتوبات معظم‌له را با مقدمه‌ای درخور در همان سال‌های پیش از انقلاب در مجله وحید به مدیریت زنده نام دکتر سیف‌الله وحیدنیا منتشر کردم. به این بزرگ بسیار وامدارم. بس کنم. مادح خورشید مداح خود است.

من در ذهن خودم علامه حسن‌زاده آملی را تکرار وجود ذی‌جود حکیم حاج ملاهادی سبزواری تصور می‌کنم؛ فیلسوفی که در عرفان نظری و عملی هم کم‌نظیر بود. خداش با انبیاء و اولیاء محشور کناد. ایدون باد!
سیدحسن امین
تهران ٤ مهر ١٤٠٠