به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین، در سپتامبر سال 2017 تصویری از زمین چمن گلف ساحل اورگون آمریکا منتشر شد که جنجال زیادی در رسانه‌های این کشور ایجاد کرد. در این تصویر چند نفر از ثروتمندان مشغول بازی گلف هستند درحالی‌که کمی آن‌طرف‌تر جنگل‌های ساحلی منطقه در حال آتش‌سوزی بودند. دیوید سیمون خبرنگار آمریکایی اولین بار این عکس را در توئیتر منتشر کرد و نوشت: این فاجعه انسانی در برابر محیط زیست است و کمتر نویسنده‌ای درباره این  فاجعه می‌نویسد. سیمون نوشت: باید تاریخ زندگی در آمریکای امروز را ثبت کنید چون شاید در آینده چنین روزهایی تکرار نشود.
 
«کلر ارمیت استد» خبرنگار روزنامه گاردین در یادداشتی به این موضوع پرداخته است ولی کمتر با انتقاد سیمون موافق است چون یک سری از رمان‌های بزرگ و کوچک را مثال زده است که در سال‌های شیوع ویروس کرونا و قرنطینه نویسندگان نوشته و منتشر شده است که همگی با موضوع محیط زیست و آب‌وهوا هستند. خبرنگار گاردین می‌نویسد شاید ویروس کرونا و پاندمی این ویروس در سراسر جهان موجی از علاقمندی نویسندگان به محیط زیست را ایجاد کرده باشد؛ ولی هرچه باشد تعداد این رمان‌ها و داستان‌های محیط زیستی دارد افزایش پیدا می‌کند.
 
در دو سال گذشته تعداد رمان‌های با موضوع محیط زیست در لیست نامزدهای نهایی جوایز معتبر ادبی بیشتر از سال‌های قبل از کرونا دیده می‌شود. کتاب «اختلال بزرگ» نوشته آمیتا گاش رمان‌نویس هندی یا کتاب «خانه بلند» از «جسی گرینگراس» و یا «همه چراغ‌هایی که نمی‌بینیم» از آنتونی دوئر برنده جایزه پولیتزر همگی به یک موضوع اشاره دارند که اگر به همین منوال ادامه دهیم، زمین خود را نابود خواهیم کرد.
 
خبرنگار گاردین درباره موج اخیر انتشار رمان‌های محیط زیستی با مارگارت اتوود نویسنده مشهور کانادایی صحبت کرده و نظر او را درباره این موج پرسیده است. اینکه در زمان کنونی به چه رمان‌هایی نیاز داریم و در واقع شیوع ویروس کرونا و مشکلات کنونی باعث این موج شده یا خیر؟ مارگارت اتوود نویسنده رمان مشهور سرگذشت ندیمه خودش در سال 2013 با سه‌گانه «آدام دیوانه» به‌نوعی وظیفه خود را نسبت به طبیعت انجام داد. آدام دیوانه با رمان اوریکس و کریک در سال ۲۰۰۳ شروع و با رمان سال سیلاب در سال ۲۰۰۹ خاتمه یافت.
 
اتوود در رمان سه‌گانه‌اش درباره این موضوع داستان نوشته است که بعد از نابودی محیط زیست چه بر سر انسان خواهد آمد. اتوود اعتقاد دارد وقتی قرار است درباره موضوعات اختصاصی رمان نوشته شود، دیگر سوالات کلی نمی‌تواند درباره آن مطرح شود. او در گفتگو با خبرنگار گاردین می‌گوید هیچ چاره‌ای از آینده وجود ندارد؛ چون بالاخره آینده خواهد آمد و همان‌طور که هیچ چاره‌ای از گذشته زمان و تاریخ گذشته نیست؛ ولی این نتیجه کارهای ماست که آینده را می‌سازد.
 
در آثار بسیاری از رمان‌نویس‌های دیگر به این حقیقت می‌رسیم که انسان به غیر ازخودش هیچ موجودی را شایسته زندگی در این دنیا ندیده است و حداقل تاریخ ثابت کرده که موجودات دیگر قربانی حضور انسان روی زمین شده‌اند. حتی این مشکل در بیان داستان‌ها از زبان یک شخصیت انسانی نیز دیده می‌شود؛ چیزی که اولگا توکارچوک نویسنده لهستانی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سخنرانی‌اش در مراسم اعطای جایزه نوبل در سال 2019 به آن اشاره کرد.
 
توکارچوک گفت: مادامی که بخواهیم از سرنوشت بد احتمالی خود فرار کنیم، باید به نوشتن داستان و فکرکردن درباره محیط زیست ادامه دهیم. آینده اجتناب‌ناپذیر است ولی لزوماً این آینده به سمت تباهی نخواهد بود؛ مگراینکه رمان‌نویس‌ها هم مثل جادوگران بخواهد در مسیر تاریک حرکت کنند.