به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از الکتریک لیتریچر، آیا نویسندگی می‌تواند تدریس شود؟ این عنوان سمیناری هشت هفته‌ای بوده است که «داریو دیوفبی» نویسنده کتاب «پارادایس، نوادا» در دانشگاه این شهر برگزار کرده است. او اعتقاد دارد هرچند نویسندگی چیزی مثل فوتبال به استعدادهای درونی و خلاقیت‌های ذاتی آدم‌ها بستگی دارد ولی تا حدودی می‌توان آن را اکتساب کرد و تبدیل به نویسنده‌ای شد که می‌تواند برای بقیه داستان های خودش را تعریف کند.
 
در زیر مصاحبه‌ای با این نویسنده و مدرس دانشگاه می‌خوانیم که نوعی کارگاه آموزش نویسندگی است که داریو می‌گوید این کارگاه تنها با حضور دوستان نزدیک امکان دارد.
 
خودتان در بیرون از این کارگاه‌ها در موقع دانشجویی چه کلاس‌هایی شرکت کردید؟
دوستان نویسنده. معمولاً وقتی شبکه‌ای از دوستان صمیمی داشته باشید که نویسنده باشند و یا حداقل به نویسندگی علاقه داشته باشند، ناخودآگاه خودتان به نویسندگی علاقمند می‌شوید و در آن مسیر حرکت می‌کنید. وقتی دوستانتان مدام درباره داستان‌های منتشر شده و نشده حرف می‌زنند شما نیز به طور حتم درباره داستان حرف خواهید زد و به تدریج روش تعریف کردن آن را برای دیگران نیز کسب خواهید کرد.
 
به عنوان استاد و مربی بهترین توصیه نویسندگی که می‌توانید بکنید؟
مخاطب خودتان را دوست داشته باشید. همیشه یادتان باشد فکر کنید برای کسی داستان می‌نویسید که عاشق او هستید و از تمام وجود برایش می‌نویسید. معمولاً کسانی می‌توانند نویسنده شوند که عاشق باشند. بدون احساسات درونی نمی‌توان برای دیگران داستان تعریف کرد و آنها را وادار کرد که از نوشته‌های شما لذت ببرند.
 


یعنی اعتقاد دارید که همه درون خود یک رمان دارند؟
این گفته باور کردنی است. همه آدم‌های روی زمین درون خود یک داستان ناگفته دارند که باید روی یک چیزی نوشته شود. حالا اگر این داستان خوب تعریف شود به طور حتم تبدیل به رمانی می‌شود که خیلی‌های ما تعداد زیادی از آنها را سراغ داریم و حالا اگر درون آن فرد بماند هیچ وقت رمان نخواهد شد.
 
آیا تا کنون از دانشجویان خود خواسته‌اید تا داستان‌شان را بنویسند؟
نه هیچ وقت. هیچ کس مجبور نیست داستان خودش را برای دیگران تعریف کند. همیشه از دانشجویان خواستم این مسئله را یاد بگیرند که نویسندگی و شغل حرفه‌ای نوشتن شبیه چه چیزی می‌تواند باشد. آنها خودشان باید بتوانند تجربیات شخصی خود را برای دیگران تعریف کنند.
 
در کل در کلاس‌ نویسندگی یا هر کلاس دیگری تشویق را می‌پسندید یا انتقاد؟
در فضای خلاء هر دو به نظر می‌رسند ضروری باشند ولی من فکر می‌کنم با تجربیاتی که در این سال‌ها کسب کردم، بستگی به موقعیت همیشه تشویق کارسازتر بوده است.
 
در چند خط نویسندگی را توضیح دهید. چه توصیه‌ای برای نویسندگان جوان دارید؟
در یک یا دو جمله اگر بخواهم به نویسندگان جوان توصیه کنم حتماً اولین نکته این را می‌گویم که قبل از نوشتن انگیزه آن را کسب کنید. بعد از انگیزه و هیجان دانش و اطلاعات در مورد کتاب‌های مستند و احساسات در مورد کتاب‌های داستان لازم است. شخصیت‌پردازی یکی از اصول حرفه‌ای نویسندگی است و اگر نتوانستید یک شخصیت خلق کنید چندان به نویسندگی حرفه‌ای امیدوار نباشید.