«هاجر عتیقی» نویسنده و فعال هنری حوزه کودک و نوجوان در اصفهان در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اصفهان در رابطه با کتاب جدیدش «میای با هم دوست بشیم؟» که با همت «گروه هنری جعبه» به‌تازگی وارد بازار کتاب شده است، از ماجرایی که منتهی به شکل‌گیری این اثر شد، گفت.
وی عنوان کرد: اغلب روزها برای تدریس تئاتر در یک موسسه فرهنگی، هنری، دختر چهار ساله‌ام را که تنها فرزندم است، با خود می‌بردم. در این موسسه کودکان و نوجوانان افغانستانی را برای رسیدن به اجرا و صحنه آموزش می‌دادم و دخترم هم در میان آنها جولان می‌داد و بازی می‌کرد. او با همه آنها دوست شده بود. به دور از هر گونه ذهنیتی مبنی بر نژاد و نژادپرستی. آنها با هم تفاوت‌های فاحشی داشتند با این حال در وقت استراحت از سر و کول هم بالا می‌رفتند و صدای خنده‌هایشان مؤسسه را پر می‌کرد. طنین این صدا، صدای خنده‌های دخترم و مهاجرین افغانستانی، جرقه‌ای شد در هن من که چه چیزهایی جلوی دوستی را می‌گیرند؟ آن صدا سنگ بنای داستانی بود که به دوستی و دوست‌یابی می‌پرداخت و نامش شد «میای با هم دوست بشیم؟».
او افزود: دوست‌یابی موضوع مهمی است؛ نیاز به تجربه دارد و در عین حال نیاز به آموزش هم دارد. گاهی خانواده‌هایی که تک فرزند هستند (دختر و پسرش تفاوتی نمی‌کند)، نمی‌دانند اوقات فراغت فرزندشان را چگونه پُر کنند، چگونه برایش دوستی بیابند یا به بیان بهتر چگونه دوست‌یابی را به او یاد دهند. در این میان ذهنیت پدر و مادر وارد می‌شود که مملو از ترس و تجربه و شنیده‌ها و گفته‌هاست؛ پس قضاوت را شروع می‌کنند؛ اون چاغه، اون لاغره پس لابد مریضی داره، اون دندوناش زرده، اون شبیه عقب مونده‌هاس و غیره.
وی عنوان کرد: اغلب روزها برای تدریس تئاتر در یک موسسه فرهنگی، هنری، دختر چهار ساله‌ام را که تنها فرزندم است، با خود می‌بردم. در این موسسه کودکان و نوجوانان افغانستانی را برای رسیدن به اجرا و صحنه آموزش می‌دادم و دخترم هم در میان آنها جولان می‌داد و بازی می‌کرد. او با همه آنها دوست شده بود. به دور از هر گونه ذهنیتی مبنی بر نژاد و نژادپرستی. آنها با هم تفاوت‌های فاحشی داشتند با این حال در وقت استراحت از سر و کول هم بالا می‌رفتند و صدای خنده‌هایشان مؤسسه را پر می‌کرد. طنین این صدا، صدای خنده‌های دخترم و مهاجرین افغانستانی، جرقه‌ای شد در هن من که چه چیزهایی جلوی دوستی را می‌گیرند؟ آن صدا سنگ بنای داستانی بود که به دوستی و دوست‌یابی می‌پرداخت و نامش شد «میای با هم دوست بشیم؟».
او افزود: دوست‌یابی موضوع مهمی است؛ نیاز به تجربه دارد و در عین حال نیاز به آموزش هم دارد. گاهی خانواده‌هایی که تک فرزند هستند (دختر و پسرش تفاوتی نمی‌کند)، نمی‌دانند اوقات فراغت فرزندشان را چگونه پُر کنند، چگونه برایش دوستی بیابند یا به بیان بهتر چگونه دوست‌یابی را به او یاد دهند. در این میان ذهنیت پدر و مادر وارد می‌شود که مملو از ترس و تجربه و شنیده‌ها و گفته‌هاست؛ پس قضاوت را شروع می‌کنند؛ اون چاغه، اون لاغره پس لابد مریضی داره، اون دندوناش زرده، اون شبیه عقب مونده‌هاس و غیره.
عتیقی ادامه داد: دوست‌یابی را نمی‌توان با مقالات علمی و نمودارها، کلاس‌های پرورشی و اجتماعی و در قالب کلمات به کودک فهماند. باید باور کنیم که زبان در این میان عاجز است و کاری از دستش ساخته نیست. فرازبان لازم است تا کودک را به سمت و سوی درست هدایت کند؛ همان قوه انتخاب و سنجه دوست‌یابی فارغ از هرگونه نشانه و علائم ظاهری. باید غیر مستقیم آموزش داد، به تمثیل، با پوشاندن مضمون در رسانه‌های متفاوتی مثل: قصه، شعر، نقاشی، کارتون، بازی و ... و ... . مثل این می‌ماند که برای فهماندن قدرت برق به کودک، روشنای چراغی را نشان دهیم.
این فعال حوزه کودک در پایان تصریح کرد: تمامی اینها نقطه‌ای بود که من شروع به گنجاندن مفهوم و مهارت دوست‌یابی، در قالب داستانی با تصاویر رنگی و نوشته‌های اندک کردم. آرام آرام این اثر شکل گرفت و بالتبع اولین مخاطب آن دختر خودم بود، تک فرزندم؛ آن را دوست داشت، شاید به این دلیل که مضمون را از دل او بیرون کشیده بودم و رشدش داده بودم. امید من به آن است که هر کودک با نگاه به آسمان، با دیدن ماه و ستاره ها، در دل بگوید «میای با هم دوست بشیم؟»
کتاب داستان کودک «میای با من دوست بشی؟»، نوشته و با تصویرگری هاجر عتیقی و صفحه‌آرایی سالار نادرپور، که اولین خروجی مکتوب از گروه هنری جعبه است، در شمارگان 500 نسخه از کتاب‌فروشی‌ها قابل تهیه است.
نظر شما