غلامرضا امامی از دوستان صمیمی و قدیمی چنگیز داورپناه در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، از شنیدن خبر درگذشت این مترجم و استاد زبان فارسی دانشگاه ساپینزا شهر رم، ابراز تاسف کرد و گفت: دریغا چنگیز! خبر مثل صاعقه بود. جانم را آتش زد. چنگیز رفت. چه بی‌خبر و بی‌سروصدا گنجینه و دوستی یگانه زیر خاک فروخفت. 

این نویسنده و مترجم، درباره چگونگی آشنایی‌اش با چنگیز داورپناه بیان کرد: بیش از 40 سال است که او را می‌شناسم. در رم به تدریس ادبیات فارسی در دانشگاه می‌پرداخت. اما پیش از آن و پیش از انقلاب اسلامی، انتشارات مزدک را در ایتالیا پایه‌گذاری کرد. داستان آشنایی‌ام با او به روزی برمی‌گردد که در رم تلفن زد و قرار دیداری گذاشتیم. می‌خواست کتابی از جانی روداری را برای ویرایش به من بسپرد. فروتنانه درخواستش را رد کردم اما درنهایت به اصرار او این کار را برعهده گرفتم. این روزها آن کتاب با عنوان «روزی که در میلان از آسمان کلاه می‌بارید و چندداستان دیگر» با ترجمه او از سوی انتشارات هوپا منتشر شده است.
 
وی افزود: بعد از چاپ این کتاب خبر انتشارش را به او دادم و کتاب را برایش فرستادم. چنگیز ذوق‌زده و با اشتیاق فراوان کتاب را پسندید و از آنجا که خودش ناشری چیره‌دست بود گفت که حتی یک غلط هم در این کتاب نیافته و از نشر هوپا برای انتشار این کتاب به این زیبایی و نفاست تشکر کرد.
 
امامی با بیان اینکه چنگیز داورپناه دوستی یگانه بود، درباره علاقه‌ این استاد دانشگاه به کتاب گفت: او کتابخانه‌ای ممتاز با انبوهی از کتاب‌های فارسی، ایتالیایی، انگلیسی و ترکی در ایتالیا داشت به همراه تعداد زیادی فیلم. سال گذشته گفت که از رم خسته شده و با جمعی از دوستانش در روستایی در شهر «سیه‌‌نا» اقامت گزید.
  این نویسنده و منتقد ادبی در ادامه گفت: به مهربانی از چنگیز خواستم که نظری بر کتاب امبرتو اکو با نام «چگونه با ماهی قزل‌آلا سفر کنیم» و کتابی از جانی روداری با عنوان «یکی بود که خودش نبود» بیافکند و او از سر مهر و با دقت کلمه به کلمه این دو کتاب را با متن اصلی ایتالیایی تطبیق داد و نکات سودمندی را یادآور شد. من هم در دیباچه هر دو کتاب از مهر و همدلی و همکاری او یاد کردم.
 
امامی در پایان بیان کرد: هنوز هم باور ندارم که چنگیز عزیز دیگر در میان ما نباشد. هر بار که به رم می‌رفتم به خانه‌اش دعوتم می‌کرد و ما ساعت‌ها می‌نشستیم و از  همه جا سخن می‌گفتیم. با اینکه از وطن دور بود اما دل به ایران داشت و مهر مردم ایرانی با جانش عجین شده بود... چنگیز عزیز؛ آخرین سفرت به خیر!

چنگیز داورپناه، ۱۴ تیرماه ۱۳۲۵ در تهران متولد شد و سال ۱۳۴۴ پس از اتمام دوره دبیرستان، برای ادامه تحصیل، نخست به استانبول و سپس به آلمان و ایتالیا سفر کرد. در ایتالیا کارشناسی ارشد رشته روزنامه‌نگاری و دکترای جامعه‌شناسی را از دانشگاه «اوربینو» و دکترای زبان و ادبیات مدرن خارجی را از دانشگاه «ساپینزا» شهر رم دریافت کرد و از سال ۱۳۶۵ به مدت 30 سال، در دانشکده ادبیات و فلسفه دانشگاه رم، در کرسی زبان و ادبیات فارسی، به‌عنوان استادیار پروفسور «پیه مونتزه» ایران‌شناس شهیر ایتالیایی، وظیفه استاد متن خوان زبان فارسی را ایفاء کرد. او در سال‌های تدریسش، جزوه‌های آموزشی گوناگون و نیز یک لغت‌نامه کوچک فارسی ایتالیایی برای استفاده دانشجویان تألیف و منتشر کرد. او در تیرماه 1399 در ۷۵ سالگی دار فانی را وداع گفت و در شهر «اوریولو» به خاک سپرده شد.