خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)-فرزاد کریمی: در دنیای ادبیات دانشگاهی همه‌ساله همایش‌های متعدد و متنوعی برگزار می‌شود که به هر کم و کیفی، پدیده‌ای مطلوب و ضروری برای پژوهش ادبی در کشور است. همایش متن‌پژوهی ادبی نیز از جمله همایش‌های سالانه‌ ادبی است که سال گذشته ششمین دوره‌ خود را پشت سر گذاشت و به زودی هفتمین دوره‌ی خود را هم برگزار خواهد کرد. تفاوت این همایش ملی (!؟) با دیگرهمایش‌ها این است که جز یکی دو دوره‌ نخستین، بقیه با حمایت دانشگاهی برگزار نمی‌شود. در سیاهه‌ اعضای کمیته‌ علمی همایش نیز نام تعداد زیادی از استادان درجه‌ اول ادبیات کشور دیده می‌شود.

اما اگر با هر یک از این استادان (حتا استادان دانشگاه علامه طباطبایی که دوره‌های نخستین همایش منسوب به این دانشگاه است) صحبت کنید، یا از وجود اسمشان در این سیاهه بی‌خبرند یا فقط در این حد اطلاع دارند که عضو کمیته‌اند، بدون این که هیچ دخالت علمی در برگزاری همایش داشته باشند. در واقع همایش بدون هیچ بار علمی برگزار می‌شود. تنها برای روز برگزاری همایش تعدادی نام‌ها دعوت به سخنرانی می‌شوند که ایشان هم اغلب از چگونگی برگزاری چنین همایشی بی‌اطلاعند. کافی است در پاسخ به فراخوان همایش مقاله‌ای ـ‌با هر سطحی از کیفیت‌ـ به همایش ارسال کنید. فردای آن روز پیامی مبنی بر پذیرش مقاله، همراه با هزینه‌ شرکت در همایش و شماره حسابی برای شما ارسال خواهد شد.

جالب این است که این شماره حساب، شخصی و متعلق به دبیر همایش است که البته مزین به عنوان «شعبه‌ی دانشگاه تهران» هم هست! علی‌القاعده هیچ نظارتی بر هزینه‌کرد وجوه واریزی به این حساب وجود ندارد. نکته‌ دیگر این که شماره‌ تماس ثابت دبیرخانه‌ همایش هیچ‌گاه پاسخ‌گوی تماس‌گیرندگان نیست زیرا اصولا چنین دبیرخانه‌ای وجود خارجی ندارد و تمامی امور توسط شخص دبیر همایش و شماره‌ی همراه ایشان تمشیت می‌شود.

البته برگزاری هر گردهمایی حق افراد و گروه‌هاست اما سوء استفاه از ناآگاهی بعضی دانشجویان و بی‌تفاوتی برخی استادان نسبت به قرارگرفتن نامشان در سیاهه‌های متعدد همایشی امری ناپسند و کاسب‌کارانه است. متأسفانه این بی‌تفاوتی‌ها در سایر شئون علمی و پژوهشی دانشگاه‌های کشور نیز رو به گسترش است. حجم کاری بالای استادان و وجود سنجه‌های کمی برای ارتقاء و امتیازدهی به ایشان، از عوامل دامن‌زننده به این روند کاهش کیفیت است. برگزاری همایش هم از جمله‌ی این عوامل است که کارنامه‌ی بعضی افراد را پربارتر می‌کند و البته چیزی بر دانش و پژوهش دانشگاهی کشور نمی‌افزاید.