نویسنده «اقیانوس نهایی» درباره سهم تخیل در داستان خود گفت: سعی کردم بیشترین قسمت‌های داستانم مبتنی بر واقعیت باشد و درجاهایی که خط قرمز بود و نمی‌توانستم به آن‌ها وارد شوم از تخیلم بهره بردم.
حقیقی درباره منابع مطالعاتی خود عنوان کرد: ادبیاتی مانند ادبیات کلاسیک روسیه هیچ‌وقت مرا جذب نکرد. در کتابخانه مدرسه هم چیزی به جز شریعتی، آل‌احمد، تولستوی و داستایوفسکی پیدا نمی‌شد. همه آن‌ها را هم می‌خواندم و آن چیزی نبود که دنبالش بودم و دلم بخواهد به آن سبک بنویسم و البته تقلید از آن‌ها هم به این راحتی ها نیست. تا اینکه در یک دست‌دوم فروشی «خداحافظی طولانی» از ریموند چندلر را خواندم و فهمیدم این همان چیزی است که مرا راضی می‌کند.
حقیقی درباره تغییر فضای نوشتن خود از رمانی مانند «اقیانوس نهایی» به «کارآگاهان خونسرد» گفت: احساس کردم از آن حجم زیاد پیچیدگی بهتر است یک سادگی مختص خودم را استخراج کنم. و با توجه به اینکه در این مدت کمی که از چاپ «کارآگاهان خونسرد» می‌گذرد، استقبال خوبی از آن شده متوجه شدم که این سبک بیشتر از «اقیانوس نهایی» جواب می‌دهد.
دانیال حقیقی درباره آثار جدیدی که در دست نوشتن دارد، گفت: یک مجموعه نان‌فیکشن را به اتمام رسانده‌ام که اثری غیرداستانی به نام «شکوه مرگبار یک فیلم بیولوژیک» است. این کتاب درباره زندگی واقعی چند شخصیت در تهران است و به طریق گوله برفی قرار است داستانم را روایت کنم. من با افرادی مانند یک شطرنج باز، طراح مد و چند نفر دیگر آشنا شدم و بی‌مقدمه به آن‌ها گفتم که می‌خواهم کتابی بنویسم. در نتیجه این معاشرت‌ها گزارشی درآمد که هر یک از راویان را با یک اسطوره متناظر کردم و در حقیقت این کتاب یک نگاه انتقادی به اسطوره‌ها در متن زندگی شهری تهران است.
نظر شما