به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از لیت‌هاب - فستیوال ادبی هِی امسال ۳۰ ساله می‌شود و با موفقیت چشمگیر و رشد ثابت، جذابیت روزهای اول را در یک شهر دره‌ای کوچک در کشور ولز حفظ کرده است. ما از موسس و یکی از مدیران حال حاضر فستیوال هِی، پیتر فلورانس پرسیدیم که چگونه یکی از بزرگ‌ترین فستیوال‌های کتاب را نجات دهیم.

چطور شهر هی-اون-وای در ولز که در فصول غیرتوریستی هزار و ۶۰۰ نفر جمعیت دارد، تبدیل شده به محل برگزاری یکی از بزرگ‌ترین فستیوال‌های ادبی؟
به عنوان یک بازیگر جوان، تئاتری درباره ویلفرد اوون، شاعر جنگ در گوشه و کنار دنیا و چندین فستیوال برگزار کردم. فکر کردیم چرا این کار را در خانه انجام ندهیم؟ هِی هدیه ویژه‌ای برای میزبانی از جشن‌ها دارد. این شهر موسیقی و نور زیبایی دارد و مردم عاشق استقبال از دوستان برای به اشتراک گذاشتن مناظر و یک داستان خوب هستند.

عجیب‌ترین چیزی که تا به حال در فستیوال هِی اتفاق افتاده چیست؟
در سال ۲۰۰۱ ما از بیل کلینتون برای سخنرانی دعوت کردیم، یکی از اولین رویدادهایی که بعد از بیرون آمدن از کاخ سفید در آن شرکت می‌کرد. پل مک‌کارتنی و سیموس هینی هم آن سال اینجا بودند. اما یک هفته پیش از فستیوال چهار مایل پایین جاده تب برفکی شیوع پیدا کرد. می‌دانستیم که نمی‌توانیم ده‌ها هزار نفر را به این شهر روستایی بیاوریم و باید آن را کنسل کنیم. یک دعوت عمومی انجام دادیم تا همه چیز را توضیح دهیم. اما کشاورزان جوان گفتند نه! مزارع همه بسته و قرنطینه بودند. اگر فستیوال هم بسته می‌شد کل جامعه باید تعطیل می‌شد. آنها صبح و شب به پاشویه و شستن ماشین‌ها ادامه دادند تا مهمانانی که می‌آیند در معرض این بیماری مسری قرار نگیرند. این زمانی بود که این فستیوال دیگر یک فستیوال هنری نبود، بلکه بخشی از فرهنگ همه بود.

کسی که زمان خوبی در هِی دارد، چه کاری را خوب انجام داده است؟
همراهی کردن.

کسی که از هِی لذت نمی‌برد چه کاری را اشتباه انجام می‌دهد؟
خب، فستیوال‌روهای ناراحت مصیبت‌های خاص خودشان را پیدا می‌کنند. اما همیشه این علاج وجود دارد که برگردی به سمت کسی که در صف کنارت ایستاده و مکالمه را آغاز کنی. نویسنده‌ها و ادبیات این هدیه را به ما می‌دهند که دنیا را از دریچه چشم یک نفر دیگر تصور کنیم. کل پروژه  اساسا جشن همدلی است.

رویداد مورد علاقه‌تان در تمام این دوران در هِی کدام بوده است؟
مکالمه کریستوفر هیچنس و استفن فری با جوآن بیکوِل درباره توهین به مقدسات در سال ۲۰۰۵ که شامل ایمان، دعا، بدعت‌گذاری، گناه و روشنگری می‌شد. فایل آن در آرشیو هِی وجود دارد. دوتا از بهترین سخنرانان و یکی از بهترین شنونده‌ها.
و لحظه‌ای که اوون شیرز شعر دراماتیک درخشانش «غبار صورتی» را برای اولین بار در فستیوال خواند. او از ۱۴ سالگی با ما در فستیوال است. اما «غبار صورتی» لحظه‌ای بود که او صدایش را کاملا پیدا کرد.

سه رویدادی که امسال بیش از همه منتظر اجرایشان هستید کدام است؟
سخنرانی مارگرت آتوود درباره پیشگویی سرگذشت ندیمه و فیلیپ پولمن.



کدام نویسنده نسبتا ناشناخته را امسال معرفی می‌کنید؟
کلودیا اولوآ، لیا جافریسا، امیلیانو مانگ، لیلیانا کلانزی، فیلیپ پومبو و کارلوس فانسکا که در دنیای انگلیسی‌زبان هنوز چندان معروف نیستند. مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه آنها را در ماه ژوئن به انگلیسی منتشر می‌کنیم.

تفاوت بین هِی و بقیه فستیوال‌های ادبی چیست؟
جمعیت حاضر روشن‌فکر، بخشنده و ماجراجو هستند. اما فکر می‌کنم این جهانی باشد. رفاقت بی‌نظیری در دنیای فستیوال ادبی وجود دارد. فکر می‌کنم حس این مکان توضیح می‌دهد که ما چه کار می‌کنیم و چگونه این کار را می‌کنیم. برای هِی این کوه‌های سبز و آسمان سیاه و این واقعیت وجود دارد که هزار و ۶۰۰ نفر در آن زندگی می‌کنند و ۲۸ کتابفروشی در آن وجود دارد. چند تا شهر دیگر این ثروت‌ را دارند؟

اگر فضا و بودجه نامحدود داشتید چه چیزی را به فستیوال اضافه می‌کردید؟
من عاشق صمیمیت فستیوالم، همینطور که هست، پس فضای بیشتر چندان باب میلم نیست. اگر بودجه نامحدود داشتم مطمئن می‌شدم که ۲۵ درصد حضار هر سال جوانانی هستند که خودشان نمی‌توانند بیایند اینجا و کمپ بزنند. هِی همین حالا هم برای دانش‌آموزان رایگان است، و ما با بی‌بی‌سی کار می‌کنیم تا رویدادها را تقویت کنیم و به صورت دیجیتالی در دسترس قرار دهیم، اما خب هیچ چیز جای حضور در این فضا را نمی‌گیرد.