آغاز کتاب به‌قلم خودِ آلن بدیو نگاشته است. وی در ابتدای این اثر می‌نویسد: «بگذارید با واقعیت‌ها بیاغازیم: من 79 ساله‌ام. پس اصلاً چرا باید خودم را با حرف‌زدن درباره جوانی به دردسر بیندازم؟ علاوه بر آن، چرا باید حرف‌زدن درباره جوانی با خودِ جوانان برایم اهمیت داشته باشد؟ آیا این خودِ آنان نیستند که باید درباره تجارب خودشان، در مقام جوانان، حرف بزنند؟ آیا برای درس عبرت و حکمت به اینجا آمده‌ام، درست مانند پیرمردی که با خطرات زندگی آشناست و به جوانان تعلیم می‌دهد که سربه‌زیر و بی‌سروصدا باشند و جهان را همان‌طور که هست به حال خود بگذارند؟
 

احتمالاً خواهید دید یا امیدوارم ببینید که قضیه کاملاً برعکس است؛ که من درباره این با جوانان حرف می‌زنم که زندگی چه چیزی در چنته دارد، درباره اینکه چرا مطلقاً ضروری است جهان را تغییر دهیم و درباره اینکه چرا، درست بدین‌دلیل، باید خطرها را به جان بخریم.
 

باری، می‌خواهم کلی به عقب بازگردم تا با صحنه‌ای مشهور که به فلسفه مربوط می‌شود بیاغازم. سقراط، پدر همه فیلسوفان، به اتهام «فاسدکردن جوانان» به مرگ محکوم شده بود. نخستین استقبال از فلسفه به شکل اتهامی بسیار جدی بوده است: فیلسوف جوانان را فاسد می‌کند. پس اگر بنا بود آن دیدگاه را برگیرم، به‌سادگی می‌گفتم: هدف من فاسدکردن جوانان است.»