مصطفی رحماندوست، داور چند دوره جایزه کتاب سال جمهوری اسلامی ایران، در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: باید اسامی داوران جشنواره‌هایی مانند کتاب سال به مردم اعلام شود و آن‌ها بدانند چه کسی کتاب‌شان را داوری کرده است. زمانی که من داور کتاب سال بودم، مشکلی با اعلام اسم‌ام به عنوان داور نداشتم؛ چون این را حق دیگران می‌دانستم و حتی اگر نام من از سوی هیئت برگزارکننده اعلام نمی‌شد خودم در قالب گفت‌وگویی این موضوع را اعلام می‌کردم.
این شاعر و نویسنده، دلیل اعلام نشدن نام داوران در جوایزی مانند کتاب سال را عدم تمایل برخی داوران و حرف و حدیث‌های بعد از آن عنوان کرد و افزود: بعد از پایان داوری آثار، در هر جشنواره‌ای حرف و حدیث‌های زیادی به وجود می‌آید که نشان‌دهنده ظرفیت کم ماست. افرادی که به عنوان داور انتخاب نمی‌شوند و افرادی که برگزیده نمی‌شوند، معمولا بعد از داوری، حرف‌هایی می‌زنند که سبب می‌شود داوران به این نتیجه برسند که داور بودن در این جوایز به حرف‌وحدیث‌های بعد از آن نمی‌ارزد و به خاطر این مساله خیلی‌ها دوست ندارند اسم‌شان اعلام شود یا هیئت برگزارکننده، اسم داوران را اعلام نمی‌کند. مثلا در جریان داوری شعر فجر گفته شده بود بهتر نبود که هزینه این جایزه صرف زلزله زدگان کرمانشاه و ... می‌شد یا اینکه شاعر نمی‌تواند داور باشد و باید منتقد باشد و از این قبیل حرف‌ها. این مسائل تقصیر داور نیست، تقصیر فضای فرهنگی بسته و کوچک موجود است.
رحماندوست در ادامه بیان کرد: به نظر من باید فضایی فراهم شود و داوران بیایند و بحث کنند و از نظر و رای‌شان دفاع کنند. به عنوان مثال وقتی کتاب «قصه دو تا لاک‌پشت تنها»ی من به زبان ایتالیایی ترجمه شد، از سوی 4 NGO و 7 داور مورد بررسی و داوری قرار گرفت و به عنوان کتاب سال ایتالیا انتخاب و معرفی شد. در جلسه‌ای که برای معرفی و تقدیر برگزار شد جلسه نقد مفصلی تشکیل شد و همه داوران درباره داوری و دلایل‌شان صحبت کردند و من هم با گوش باز شنیدم و از این نظرات استفاده کردم، در کشور ما هم باید این‌گونه باشد.
چهارشنبه ۲ اسفند ۱۳۹۶ - ۱۱:۳۸
نظر شما