آبا عابدین با تأکید بر اینکه امروز زندگی خودمان را فدای همه چیز کردهایم و زندگی کردن را اصلاً یاد نگرفتهایم گفت: اگر بلد نیستیم زندگی کنیم دلیلش آن است که کتاب نمیخوانیم.
عابدین در این برنامه گفت: من خودم را بیشتر شاعر میدانم تا ترانهسرا و با خوانندههای کمی کار کردهام و کمتر ترانه سرودهام. در حال حاضر هم کارگاه برگزار میکنم اما معتقدم کارگاه نمیتواند شاعر پرورش دهد.
این شاعر افزود: کارگاه میتواند قواعد را بیاموزد اما نمیتواند اصل شعر را یاد بدهد. لازمه شاعر بودن شاعرانه زیستن است و باید آموخت که چطور زندگی را شاعرانه دید.
عابدین ادامه داد: خوب است وقتی آدم شعر میسراید فقط دو کلمه از مولانا و سه کلمه از مهتاب یغما را به هم نچسباند! شاعر اگر مخاطب دارد باید از این سرمایه استفاده کند و چیزی به مخاطب اضافه کند. من به مرگ مؤلف معتقدم و وقتی نقطه پایانی شعر گذاشته شد دیگر اثر میماند و مخاطب.
وی درباره آثاری که مطالعه میکند و بر او تاثیرگذار هستند توضیح داد: شعر معاصر خودمان را اصلاً نمیخوانم چون شعر ناخودآگاه بر دایره لغات آدم تأثیر میگذارد. اما عاشق سعدی، غزلیات مولانا و حافظم. در راس همهشان هم فردوسی را بسیار دوست دارم چرا که ناجی زبان فارسی و زبان و تفکر ماست. فردوسی خیلی چیزها را حفظ کرد.
عابدین تأکید کرد: ما امروز زندگی خودمان را فدای همه چیز کردهایم و زندگی کردن را اصلاً یاد نگرفتهایم. همهی مشکل زندگی ما هم این است که اصلاً کتاب نمیخوانیم. اگر بلد نیستیم زندگی کنیم دلیلش آن است که کتاب نمیخوانیم.
کتابنوش، یک برنامه کتابخوانی با هدف علاقهمند کردن مردم به کتاب است که شنبه هر هفته در خانه فرهنگ و هنر مانا برگزار میشود و هربار یک چهره فرهنگی مهمان این برنامه میشود.
نظر شما