ایرانویچ نخستین سرزمین اهورامزدا
در کتاب «کشور هفتم، قاره گمشده در قطب شمال» خواننده با اسناد و متونی آشنا می‌شود که برای نخستین بار اثبات می‌کند روزگاری در هزاره‌های بسیار دور، سرزمین قطب شمال اقیانوسی یخ زده نبوده بلکه قاره‌ای بسیار آباد و بهشت‌گونه در مرکز همه تمدن‌های جهان بوده که جایگاه ویژه‌ای داشته است. جهانیان به این سرزمین با احترام می‌نگریستند و آن را گرامی می‌داشتند. در بیشتر کتاب‌های ایرانی از اوستا و متون کهن ایرانی چون: بن‌دهشن، گزیده زاداسپرم و مینوی خرد تا نوشتار‌های جغرافیدانان اسلامی از هفتمین کشور میانی زمین به نام خونیرس نامبرده شده که ایرانویچ بخشی از آن است. در این متون خونیرس را نخستین سرزمینی دانسته‌اند که اهورامزدا آن را آفریده است.
جلد اول این کتاب، بیشتر به گفتار ایرانی در متون کهن پرداخته است. اسنادی در این متون آمده است که آمریکای شمالی و جنوبی به دو کشور به ترتیب، کشور‌های وروبرشن و وروجرشن گزارش شده است. قطب جنوب را ویدفش نامیده‌اند و قطب شمال هم به نام خونیرس یا کشور هفتم می‌شناختند. ایرانویچ یا خونیرس همان آتلانتیس است که در باور غربیان سرزمینی گمشده است که مردمانش دارای تمدن و دانش فوق‌العاده پیشرفته بوده‌اند. نویسنده در کتاب «کشور هفتم، قاره گمشده در قطب شمال» به ارائه اسناد و مدارک بیشتر در راستای اثبات نظریه استقرار ایرانیان در عرض‌های بالاتر، پیش از کوچ به ایرانویچ می‌پردازد.
«قاره کهن قطبی»، «میهن قطبی در وداها»، «تکمیل گفتارهای پیشین گفتاری در جشن سده بزرگ»، «گفتاری به زبان انگلیسی از نگارنده»، «نقشه‌های باستانی» عنوان پنج سر فصل این کتاب است. نکته قابل توجه در کتاب «کشور هفتم، قاره گمشده در قطب شمال» این است که همه انسان‌ها از یک ریشه و از یک مبدا هستند و حامی اندیشه‌های خاص نژادی نیست.
جریان‌های آب و هوایی و گذرگاه‌های طبیعی زمین
فصل اول کتاب شامل گفتارهایی از ویلیام وارن (استاد مذاهب و فلسفه ادیان در دانشگاه بوستون) است. کتاب وی به نام بهشت پیدا شده در قطب شمال همچنین درباره اثبات قاره کهن با دانش زمین‌شناسی، نخستین نژاد بشر در تفکر اساطیر، مشخصات سرزمین کهن در اسطوره‌های جهانی و بررسی علمی دانشمندان در محیط زیست مناطق قطبی است.
در قسمتی از این بخش که مربوط به جریان‌های آب و هوایی است، می‌خوانیم: «نواحی گرم کره زمین مانند نواحی استوایی و مدارات همسایه آن درجه حرارت بالاتری دارند چرا که به علت دریافت نور بیشتر از خورشید این مناطق ذخیره گرمایی بیشتری از نواحی قطبی دارند و از این رو نواحی قطبی همیشه خنک‌تر از قسمت‌های دیگر زمین بوده است او نتیجه‌گیری می‌کند که در آغاز که کره زمین بسیار گرم و گداخته بوده است ابتدا باید نواحی قطبی زودتر از همه نقاط دیگر سرد شده و شرایط زندگی را پذیرفته باشد.»
نویسنده در فصل دوم مطالبی از جغرافیای کهن ایرانی گردآوری کرده است، این مطالب به همراه برخی رویدادهای گاهشماری و جشن‌های ایرانی چون سده بزرگ و از کتاب جدیدی به نام میهن قطبی در وداها اثر تیلاک روزنامه‌نگار و فیلسوف نامی هند، در این فصل نوشته شده است. فصل سوم برخی ابهامات در دو فصل پیشین را رفع کرده که مباحثی درباره جشن سده است. این جشن کهن ایرانی رازهایی را با خود دارد که تا کنون گشوده نشده به نظر نویسنده جایگاه نخستین جشن سده در مدارات قطبی بوده است.
تحریم دفن مردگان در شب‌های بلند
در قسمتی از بخش سوم کتاب آمده است: «اگر مسائل مربوط به تاریکی در اقوام کهن آریاییان آنقدر اهمیت داشته که اسطوره‌هایی پیرامون آن شکل گرفته مانند جنگ ایندرا با اهریمنان برای نجات روشنی و آب در شب و یا اسطوره ایزد بانوی اوشاس و جنگ با ماروریترا و یا داستان هوشنگ و جنگ با مار و موارد دیگر... پس باید بتوان سرنخ‌هایی در متون آریایی در آداب و رسوم در مواقع و فصول تاریک را نیز یافت. اگرچه با تغییر موقعیت جغرافیایی مردمان کهن آداب و رسوم آنان نیز مطابق با شرایط اقلیمی زمان تغییر کرده است اما با نگاه دقیق‌تر می‌توانیم در لابلای متون کهن آریایی، رگه‌هایی از برخی رسوم کهن را بازنمایی کنیم از ایندست احکام می‌توانیم به آداب دفن مردگان در شب در اوستا اشاره کنیم.»
«کشور هفتم، قاره گمشده در قطب شمال» در 368 صفحه، به شمارگان 500 نسخه و به قیمت 38 هزار تومان از سوی انتشارات آشیان به چاپ رسید.
نظر شما