به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین-  «جان برگر» در تاریخ پنجم نوامبر نود ساله خواهد شد. در حال حاضر ساکن شهری کوچک به نام «آنتونی» در هفت مایلی شهر «پاریس» است. او در خانه بهترین دوست خود «نلا بیلسکی» که بازیگر، نویسنده و اهل «شوروی سابق» است زندگی می‌کند. «نلا» درباره او می‌گوید: «جان علاقه‌ای به صحبت درباره خود ندارد.»
 
ملاقات با وی دو نکته را نشان می‌دهد. او هنوز و در این سن علاقه زیادی به مشاهده محیط اطراف خود دارد و در پی آن است تا هر روز درک جدیدتری درباره زندگی نسبت به قبل به دست آورد. نکته دوم این است که از دیدگاه وی نقاشی که تصویر نوه دختر او را طراحی کرده است در آینده تبدیل به نقاش بزرگی خواهد شد.
 
«برگر» در آغاز کار خود را به عنوان یک نقاش آغاز کرد و در دهه 40 میلادی چندین گالری نقاشی در «لندن» برگزار کرد اما سپس به نویسندگی رو آورد.
 
وی در کتاب «مرد هفتم» که درباره مهاجرت است درباره آزادی سخن می‌گوید و معتقد است کارکرد اصلی داستان رواج آزادی است. وی مهاجرت را واقعیت سیاسی دنیای حاضر می‌داند که مردم را مجبور به ترک خانه و دیار خود می‌کند.
 
وی درباره تغییر کار فعالیت خود از نقاشی به نویسندگی چنین می‌گوید: «من قصه‌گو هستم. قصه‌گویی را با گوش کردن کسب کرده‌ام. قصه‌گو مانند سربازی است که در خط مقدم زندگی قدم می‌زند و اتفاقات مختلف را مشاهده می‌کند.»
 
وقتی از او درباره خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا پرسش می‌شود به فکر فرو می‌رود و می‌گوید: «این موضوع همیشه برای من از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بود که یک اروپایی به حساب آیم و صرفاَ فقط یک بریتانیایی نباشم. باید به جهانی شدن فکر کنیم. باید به شرایط قبل خود بازگردیم زیرا فقط در آن صورت است که کاپیتالیسم تنها قدرت جهان نخواهد بود و سیاستمداران قدرت تصمیم‌گیری خود را از دست نمی‌دهند. ملت‌های مختلف در زمانه حاضر نقش‌های پیشین خود را از یاد برده‌اند. بریتانیا باید بار دیگر به اتحادیه اروپا بازگردد. سال‌ها پیش با نقل‌مکان و زندگی در فرانسه نظر خودم را عملاً نسبت به این موضوع نشان داده‌ام. علاقه من به بریتانیا صرفاً به دلیل به دنیا آمدن در آن شکل گرفت. در کشورم مثل یک چوپان و بسیار سخت کار کردم اما در این کشور انرژی خود را بازیافتم.
 
البته آثار من در فرانسه بسیار تأثیرگزار نبوده است. بیشتر خوانندگان من از «اسپانیا»، «آمریکای لاتین»، «ترکیه»، و «ایتالیا» هستند.»
 
با نزدیک شدن به نود سالگی احساس می‌کند دیدگاهش به زندگی دچار تغییر نشده است. البته معتقد است پیشرفت تکنولوژی دیدگاه نسل جدید نسبت به هنر را تغییر داده است. «انسان در جوانی به نمایشنامه و هیجان بسیار علاقه‌مند است.»
 
هنر اصلی «برگر» در این سن زندگی در حال است. «از گذشته این قدرت را در خودم پرورش دادم که خود پارادوکس بزرگی است چون در گذشته از دارو و نسخه‌های دکتر فرار می‌کردم و دلم نمی‌خواست مریضی خود را بپذیرم.» او معتقد است نقاشی به انسان برای زندگی در زمان حال کمک می‌کند اما شنیدن قصه است که شنونده را در زمان «حال» ابدی قرار می‌دهد.
 
از اینکه به سن نود سالگی می‌رسد خوشحال است اما معتقد است نباید برای او جشن گرفته شود. «بهتر است در روز تولدم سکوت اختیار کنیم چون روز تولدم نیز مانند روزهای دیگر زندگی است و تفاوتی ندارد.»