به اعتقاد من بار اصلی معرفی درست رشته کتابداری در جامعه بر دوش انجمن کتابداری و اطلاعرسانی است که باید با ارتباط و رایزنیهای مستمر با مجلس شورای اسلامی، لایحههایی را به تصویب برساند تا کتابداری به عنوان یک رشته علمی از وجاهت و پشتوانه استوار برخوردار شود تا بتواند با پر کردن خلاءهای موجود، ضرورت و کارکرد مؤثر خود در جامعه را نمایان کند.
در حال حاضر ما دو حفره بزرگ در بحث کتابداری پیشرو داریم؛ یکی کتابخانههای آموزشگاهی و دیگری کتابخانههای تخصصی، به عنوان مثال ما برای کتابخانههای عمومی و کتابخانه ملی قانون مشخص داریم، اما برای کتابخانههای تخصصی و آموزشگاهی، هیچ قانونی نداریم. به همین دلیل است که امروز پس از سالها با وجود برگزاری جلسات، همایشها و کنفرانسهای مختلف در سطح وزیران و مدیران میانی درباره کتابخانههای مدارس و آموزشگاهی، هنوز به هیچ توفیقی دست نیافتهایم و معتقدم تا قانونی مشخص در این حوزهها وضع نشود، این توفیق حاصل نخواهد شد.
در ادامه، پویایی این رشته نیاز به سرمایه گذاری و اختصاص بودجه دارد؛ چراکه امروز کتابداری در دنیا با تحولات عظیمی روبهرو شده و پیشرفت تکنولوژی تأثیرات غیرقابل انکاری – چه به لحاظ نرمافزاری و چه به لحاظ سختافزاری - در این حوزه داشته است. به طوری که مخاطبان کتابخانه در کشورهای پیشرفته بدون نیاز به مراجعه حضوری اطلاعات مورد نیاز خود را دریافت میکنند که پیاده کردن این سیستم در کشور مستلزم هزینه بسیاری است.
بنابراین معتقدم تا موضوع قانون و سرمایهگذاری در حوزه کتابداری به صورت جدی پیگیری و اجرا نشود، کاهش دانشجو در رشته کتابداری ادامه پیدا میکند. طبیعتاً طبق روال گذشته افراد کارنابلد و بدون انگیزه از سایر رشتهها وارد حرفه کتابداری میشوند و بسیار حیف است که این رشته علمی که از سال 1340 در دانشگاههای ما تدریس میشده به این روز بیفتد.
کتابداری امروز نیازمند تصویب قانون و سرمایهگذاری توسط مجلس و دولت است. در غیر این صورت هیچ بعید نیست که سرنوشت رشته و حرفه کتابداری در کشور به سرنوشت کارخانه «ارج» تبدیل شود که با 80 سال سابقه، تعطیل و وسایل این کارخانه به حراج گذاشته شده است.
نظر شما