به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) نشست تخصصی «قصه‌گویی و ترویج کتابخوانی» با حضور مصطفی رحماندوست و زهره قائینی و جمعی از قصه‌گویان و مربیان کانون عصر چهارشنبه 14 بهمن 94 در کانون پرورش فکری کودکان نوجوانان برگزار شد.
مصطفی رحماندوست در آغاز سخنانش به جشنواره قصه‌گویی اشاره کرد و گفت: من بنیانگذار این جشنواره بودم و نخستین دوره آن را 18 سال پیش برگزار کردم. در آن سال‌ها تصور نمی‌کردم که این جشنواره تا این زمان ادامه یابد و فکر می‌کردم نهایتاً سه سال بعد فراموش شود. معتقدم تداوم این جشنواره مدیون زحمات مربیان و قصه‌گویان کانون است که با تلاش و پشتکارشان توانستند ثابت کنند که قصه‌گویی یک راه ارتباطی مدرن است نه یک برنامه کلاسیک و نوستالژیک که مختص به شب یلدا یا قصه‌های مادربزرگان باشد.
قصه‌گویی در چهار دیواری کانون پرورش فکری محصور نشود
این نویسنده و شاعر کودک و نوجوان ادامه داد: قصه‌گویی راه ارتباطی ویژه‌ای است که در طول سال‌ها توان و عملکرد خود را حفظ کرده و به روز شده است. اگر قصه‌گویی جنبه اجتماعی نداشت و کاری نوستالژیک بود، به تدریج کهنه می‌شد و امروز نمی‌توانستیم شاهد برگزاری هجدهمین جشنواره قصه‌گویی باشیم.
وی در ادامه سخنانش گفت: در کشورهای دیگر که بسیار پیشرفته‌تر از ما هستند رسانه‌ای به نام قصه‌گویی وجود دارد که ارزش زیادی برایش قائلند. چنانچه پدر و مادری برای فرزندشان قصه نگویند، فرزند می‌تواند به همین بهانه به پلیس شکایت کند.
رحماندوست با بیان اینکه کانون، قصه‌گویی را در کشور رواج داده است، یادآوری کرد: نباید قصه‌گویی در چهاردیواری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان محصور شود بلکه باید سراغ موسسه‌های فعال دیگر هم رفت.
مردم ما بیشتر به شنیدن علاقه دارند تا خواندن
این نویسنده، قصه‌گویی را راهی برای جذب بچه‌ها به کتاب و کتابخوانی عنوان کرد و گفت: نباید بی‌علاقگی کودکان و نوجوانان به کتاب و کتابخوانی را به گردن تبلت و بازی‌های کامپیوتری بیندازیم، قصه‌گویان و مربیان کانون پرورش فکری باید تلاش کنند با قصه گفتن و استفاده از روش‌های نو و مبتکرانه بچه‌ها را جذب کنند. همچنین شایسته است، مربیان آموزش دیده کانون، در ساعاتی خارج از وقت کاری کارگاه‌های آموزش قصه‌گویی برای والدین برگزار کنند تا آنها هم برای فرزندانشان قصه بگویند. این کار نه تنها سبب افزایش اطلاعات و مهارت خانواده‌ها در زمینه قصه‌گویی می‌شود، بلکه سبب افزایش اعضای کانون هم می‌شود.
رحماندوست کتاب گویا را نوعی قصه‌گویی دانست و گفت: در حال حاضر کتاب گویا توانسته جایگاه خوب و قابل قبولی در میان مخاطبان کسب کند و دلیل عمده آن هم این است که مردم ما علاقه زیادی به شنیدن دارند. با توجه به این ویژگی به راحتی می‌توان جایگاه قصه‌گویی در کشور را توسعه داد.
برقراری کنش بین داستان‌ها و مخاطبان بسیار مهم است
زهره قائینی، کارشناس قصه‌گویی و منتقد ادبی نیز در این نشست به بیان توضیحاتی درباره چگونگی اجرای پروژه آموزش قصه‌گویی به معلمان با عنوان «با من بخوان» پرداخت و گفت: این پروژه از سوی موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودک اجرا شده است و دارای وجوهی است که در بحث قصه‌گویی هم وجود دارد.
وی ادامه داد: این پروژه در مناطق محروم دنبال می‌شود و کتاب‌هایی با محتوا در اختیار کودکان قرار می‌گیرد و از وجوهی که به‌صورت مشترک با قصه‌گویی دارد این است که در آن از تکنیک بلندخوانی استفاده می‌شود. بلندخوانی یعنی خواندن کتاب‌ها با صدای بلند که بچه‌ها باید در آن مشارکت داشته باشند و به صورت فعال کار کنند.
وی روش اجرای داستان‌گویی و قصه‌گویی را بسیار تاثیرگذار عنوان کرد و گفت: بلندخوانی برای دیگران، مهارت ویژه‌ای می‌خواهد و این اجرا با اجرای قصه‌گویی تفاوت دارد. در عین حال در بلندخوانی از شگردهای قصه‌گویی هم استفاده می‌شود.
قائینی برقراری کنش و تعامل بین داستان‌ها و مخاطبان را بسیار مهم دانست و بیان کرد: داستان‌خوان ضمن داستان‌خوانی ممکن است کودکان را با سوالاتی مواجه کند که او را به پیشگویی وادار کند. یکی از مزایای قصه‌گویی این است که بچه‌ها می‌توانند قصه‌ها را دوباره بیان کنند و بیان کردن داستان خوانده شده از سوی کودک سبب درونی شدن آن می‌شود.
مصطفی رحماندوست در آغاز سخنانش به جشنواره قصه‌گویی اشاره کرد و گفت: من بنیانگذار این جشنواره بودم و نخستین دوره آن را 18 سال پیش برگزار کردم. در آن سال‌ها تصور نمی‌کردم که این جشنواره تا این زمان ادامه یابد و فکر می‌کردم نهایتاً سه سال بعد فراموش شود. معتقدم تداوم این جشنواره مدیون زحمات مربیان و قصه‌گویان کانون است که با تلاش و پشتکارشان توانستند ثابت کنند که قصه‌گویی یک راه ارتباطی مدرن است نه یک برنامه کلاسیک و نوستالژیک که مختص به شب یلدا یا قصه‌های مادربزرگان باشد.
قصه‌گویی در چهار دیواری کانون پرورش فکری محصور نشود
این نویسنده و شاعر کودک و نوجوان ادامه داد: قصه‌گویی راه ارتباطی ویژه‌ای است که در طول سال‌ها توان و عملکرد خود را حفظ کرده و به روز شده است. اگر قصه‌گویی جنبه اجتماعی نداشت و کاری نوستالژیک بود، به تدریج کهنه می‌شد و امروز نمی‌توانستیم شاهد برگزاری هجدهمین جشنواره قصه‌گویی باشیم.
وی در ادامه سخنانش گفت: در کشورهای دیگر که بسیار پیشرفته‌تر از ما هستند رسانه‌ای به نام قصه‌گویی وجود دارد که ارزش زیادی برایش قائلند. چنانچه پدر و مادری برای فرزندشان قصه نگویند، فرزند می‌تواند به همین بهانه به پلیس شکایت کند.
رحماندوست با بیان اینکه کانون، قصه‌گویی را در کشور رواج داده است، یادآوری کرد: نباید قصه‌گویی در چهاردیواری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان محصور شود بلکه باید سراغ موسسه‌های فعال دیگر هم رفت.
مردم ما بیشتر به شنیدن علاقه دارند تا خواندن
این نویسنده، قصه‌گویی را راهی برای جذب بچه‌ها به کتاب و کتابخوانی عنوان کرد و گفت: نباید بی‌علاقگی کودکان و نوجوانان به کتاب و کتابخوانی را به گردن تبلت و بازی‌های کامپیوتری بیندازیم، قصه‌گویان و مربیان کانون پرورش فکری باید تلاش کنند با قصه گفتن و استفاده از روش‌های نو و مبتکرانه بچه‌ها را جذب کنند. همچنین شایسته است، مربیان آموزش دیده کانون، در ساعاتی خارج از وقت کاری کارگاه‌های آموزش قصه‌گویی برای والدین برگزار کنند تا آنها هم برای فرزندانشان قصه بگویند. این کار نه تنها سبب افزایش اطلاعات و مهارت خانواده‌ها در زمینه قصه‌گویی می‌شود، بلکه سبب افزایش اعضای کانون هم می‌شود.
رحماندوست کتاب گویا را نوعی قصه‌گویی دانست و گفت: در حال حاضر کتاب گویا توانسته جایگاه خوب و قابل قبولی در میان مخاطبان کسب کند و دلیل عمده آن هم این است که مردم ما علاقه زیادی به شنیدن دارند. با توجه به این ویژگی به راحتی می‌توان جایگاه قصه‌گویی در کشور را توسعه داد.
برقراری کنش بین داستان‌ها و مخاطبان بسیار مهم است
زهره قائینی، کارشناس قصه‌گویی و منتقد ادبی نیز در این نشست به بیان توضیحاتی درباره چگونگی اجرای پروژه آموزش قصه‌گویی به معلمان با عنوان «با من بخوان» پرداخت و گفت: این پروژه از سوی موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودک اجرا شده است و دارای وجوهی است که در بحث قصه‌گویی هم وجود دارد.
وی ادامه داد: این پروژه در مناطق محروم دنبال می‌شود و کتاب‌هایی با محتوا در اختیار کودکان قرار می‌گیرد و از وجوهی که به‌صورت مشترک با قصه‌گویی دارد این است که در آن از تکنیک بلندخوانی استفاده می‌شود. بلندخوانی یعنی خواندن کتاب‌ها با صدای بلند که بچه‌ها باید در آن مشارکت داشته باشند و به صورت فعال کار کنند.
وی روش اجرای داستان‌گویی و قصه‌گویی را بسیار تاثیرگذار عنوان کرد و گفت: بلندخوانی برای دیگران، مهارت ویژه‌ای می‌خواهد و این اجرا با اجرای قصه‌گویی تفاوت دارد. در عین حال در بلندخوانی از شگردهای قصه‌گویی هم استفاده می‌شود.
قائینی برقراری کنش و تعامل بین داستان‌ها و مخاطبان را بسیار مهم دانست و بیان کرد: داستان‌خوان ضمن داستان‌خوانی ممکن است کودکان را با سوالاتی مواجه کند که او را به پیشگویی وادار کند. یکی از مزایای قصه‌گویی این است که بچه‌ها می‌توانند قصه‌ها را دوباره بیان کنند و بیان کردن داستان خوانده شده از سوی کودک سبب درونی شدن آن می‌شود.
نظر شما