امامی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: نزدیک شدن به توده‌ها نباید باعث این شود که زبان هنری و زبان ادبی فراموش شود. البته بسیاری از این آثار ترجمه شده‌اند و در دسترس هستند ولی متأسفانه بسیاری از کسانی که بعد از انقلاب به شعر و داستان توجه کردند در پی آفرینش یک اثر هنری نبودند، بلکه می‌خواستند پاسخی به ندای انقلابی مردم بدهند و با شعارها و جریان‌های سیاسی و روزمره مردم همسو شوند.
 
این داستان‌نویس در پاسخ به این پرسش که «ما در کشورمان داستان‌نویسان و شاعران چپ یا باگرایش‌های مارکسیستی داشتیم که آثارشان دیده شد اما چرا هنوز صدای نویسندگان مستقل و مذهبی ما آنچنان که باید طنین انداز و شنیده نشده؟» گفت: ادبیات یا ادبیات هست یا نیست. در اینجا خیلی چپ و راست و دینی و غیر دینی بودن مطرح نیست. به هر جهت بله، نویسندگانی داشتیم که گرایش چپ داشتند و نویسندگانی هم بودند که گرایش‌هایی نداشتند یا گرایش راست داشتند. این‌ها انتخاب مردم است. اگر مردم نموداری از اندیشه‌ها و آمال‌شان را ببینند استقبال می‌کنند به ویژه که به زبان هنری بیان شود. در زمان حافظ بسیاری از شاعران بودند که در گذر زمان از بین رفتند و شعر حافظ با بُعد هنری بسیار جلوه‌گر و ماندگار شد. کار هنری نباید به شکل شعار در آید.
 
امامی توضیح داد: متأسفانه بسیاری از شاعران و نویسندگان با حسن نیتی که داشتند و نمی‌توان منکر آن هم شد به آستان هنر راه نیافتند جز همین چند موردی که من به آن‌ها اشاره کردم.
 
غلامرضا امامی، نویسنده و مترجم است که تا به حال بیش از 40 اثر تألیفی و ترجمه در کارنامه‌اش دارد. از آن‌ جمله می‌توان به: «آبی کوچولو، زرد کوچولو»، «بامزه در فارسی»، «لبخند بی‌لهجه»، «راز قلعه»، «سفر کک و مک»، «سال پرکار» و «تخم مرغ عجیب» اشاره کرد. وی همچنین مترجم آثار قسان کنفانی شاعر معروف فلسطینی است.  

پیشینه این سوژه در خبرگزاری کتاب:
گفت‌وگوی محمدرضا سنگری و عبدالرحیم سعیدی‌راد را در این باره بخوانید