خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - مجید غلامی جلیسه: جشنواره حامیان نسخ خطی در حقیقت بهانه‌ای است برای تقدیر از فعالیت‌های بزرگانی که «عشق» فصل مشترک آنان است. اگر در این دیار بزرگانی چون ابن‌یوسف، بیانی، مینوی، افشار و... سالیان عمر خود را در این راه صرف کرده‌اند، محرک اصلی ایشان عشق بوده است نه چیز دیگر.

این همایش از آغاز تاکنون با فراز و نشیب‌های فراوانی همراه بوده است که همین امر گواه صادق مهجوریت و مظلومیت این حوزه است. برای بررسی این فراز و نشیب‌ها بهتر است منصفانه به چهارده دوره برگزاری این همایش در دو سطح کمی و کیفی بنگریم.

اصحاب این حوزه آگاه‌اند که در این چهارده دوره، آن‌گونه که شایسته است از بزرگان این حوزه تقدیر نشده. در بسیاری از دوره‌های پیشین، از بزرگانی تقدیر شده است که دیگر در میان ما نیستند و این تأسف‌آور است که ما وامدار کسانی هستیم که لحظات بسیاری از عمر خود را در لایه‌لایه تاریخ و ورق‌ورق آثار به‌جای‌مانده بر جا گذاشته‌اند، اما نام و خاطره‌شان فراموش شده یا گمان آن می‌رود که فراموش شود.

چهاردهمین دوره همایش حامیان نسخ خطی باید با دقت نظر و موشکافی لازم در داوری آثار، ضمن ارائه نتایجی دقیق به معرفی استانداردها در حوزه‌های مختلف نسخ خطی بپردازد، زیرا به نظر می‌رسد در این مهم آن‌گونه که باید موفقیت لازم به دست نیامده است. متاسفانه، با گذشت این چهارده دوره، هنوز شاهد ارائه آثار بی‌کیفیت بسیاری در حوزه‌های مختلف هستیم و آثار ارزشمند و فاخر در این حوزه کمتر به چشم می‌خورد.

چهارده دوره همایش حامیان نسخ خطی باید چنان باشکوه برگزار می‌شد که نسل جوان و جویای نام، این عرصه را مکانی برای بلندپروازی‌ها و آرزوهای خود می‌دید، حال آنکه مهجوریت بیش‌ازپیش این حوزه انگیزه نسل جوان برای حضور پرشور را هر روز کمرنگ و کمرنگ‌تر می‌کند.

چهاردهمین دوره همایش حامیان نسخ خطی باید با رویکردهای نوین و تشویقی به استفاده از ابزار نوین، کمکی شایان به به‌روزرسانی کتابخانه‌ها و پژوهشگران این حوزه نماید، زیرا بسیاری از کتابخانه‌های مهم و شاخص ما هنوز وب‌سایتی درخور و شایسته برای تعامل بیشتر با علاقه‌مندان این حوزه ندارند و کم نیستند پژوهشگرانی که هنوز با فناوری‌های این حوزه غریبه‌اند.

حقیقت امر این است که مسئولان و بزرگان این دیار باید طرحی نو در برگزاری این همایش دراندازند و عزم خویش را جزم کرده با حمایتی همه‌جانبه سعی در هم‌افزایی بیشتر در این حوزه نمایند، زیرا میراث 1400 ساله ما که جهانیان به آن رشک می‌ورزند هنوز برای بسیاری -از جمله خود ما- ناشناخته و مهجور است و مایه تأسف است که نگاه حرفه‌ای و آکادمیک به این حوزه وجود ندارد. تعداد فراوان کتابخانه‌های دارای نسخ خطی و حجم بالای نسخ خطی موجود در ایران و خارج از ایران که در شناسایی و معرفی درست آن‌ها هنوز به نیمه‌راه نیز نرسیده‌ایم، زنگ خطری است برای فعالیتی دوچندان در این موضوع که امیدوارم در این دوران به‌صورت جدی بدان پرداخته شود.