خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- علیرضا‌خراسانی: مدیران، ناشران، آژانس‌های‌ادبی،نویسندگان، مترجمان، توزیع‌کننده‌های کتاب؛ کدام‌یک در داستان نقض شدن کپی‌رایت در کشورمان درگیر هستند؟
وقتی ناشریم و با نپرداختن پول کپی‌رایت وعدم رعایت استانداردهای صنعت نشر برای خود کاخ می‌سازیم و یکی دو ماه قبل از نمایشگاه کتاب، با زدن لابی، دنبال رانت دولتی بوده و بعد از گرفتن رانت، بدون اینکه یک‌کلام انگلیسی بتوانیم حرف بزنیم، افراد غیر کارشناس را وارد غرفه می‌کنیم که توانایی ایجاد ارتباط به زبان بین‌المللی و زبان بیزینس ندارند، همین می‌شود که می‌بینیم و در محافل بین‌المللی از خجالت آب می‌شویم!
اما اگر بدانیم که با پذیرفتن قوانین کپی‌رایت، در درازمدت سود بیشتری می‌کنیم و درآمد دلاری از بابت رایت یک کتاب به صدها کتاب افست و کپی غیرقانونی کتاب‌های خارجی می‌ارزد، قطعاً چنین کاری را انجام نمی‌دهیم.
یکی از اولین نکاتی که درباره ایران در نمایشگاه مطرح می‌شد، چه با مقامات و چه بازدیدکنندگان تخصصی و ناشرانی که از غرفه خانه کتاب بازدید می‌کردند، بحث کپی‌رایت بود.
ما هم در پاسخ می‌گفتیم که برخی ناشران ایرانی هستند که بدون کنوانسیون برن، خودشان کمر همت بسته و با بستن قرارداد رایت و جلب‌توجه طرف خارجی، با قوانین و استانداردهای بین‌المللی کسب‌وکار می‌کنند، اما آن‌ها دوباره به خانه اول بازگشته و درباره لزوم امضای کنوانسیون برن صحبت می‌کردند.
از نهم سپتامبر 1886 میلادی – تاریخ امضای کنوانسیون برن- و 5 دسامبر 1887 – تاریخ اجرای قرارداد - تاکنون بیش از 160 کشور به عضویت این کنوانسیون درآمده‌اند ولی کشورهای افغانستان، اوگاندا، ایران، بوروندی، پاپوآ گینه‌نو، پالائو، ترکمنستان، تووالو، تیمور شرقی، جزایرسلیمان، جزایرمارشال، جمهوری چین، سائوتومه و پرینسیپ، سن مارینو، سومالی، سیرالئون، سیشل، عراق، کامبوج، کویت، کیریباتی، مالدیو، موزامبیک، میانمار، نائورو، و وانواتو هنوز به عضویت درنیامده‌اند.{لینک}
قرار گرفتن نام ایران در کنار کشورهایی که عمرشان یک در ده‌هزارم تاریخ این مرزوبوم نیست هم جای افت برای مردم ما دارد و هم جای تعجب برای کشورهایی که مردم و فرهنگ ایران را می‌شناسند و مجموعه نتایج منفی به‌دست‌آمده از روی این طرز تفکر باعث شده تا چهره و پرستیژ بین المللی-کتابی ما خراب شود.
خانم کلودیا کایزرمعاون مدیر نمایشگاه کتاب فرانکفورت، در گفت‌وگو با ایبنا به چالش‌های پیش روی نشردرایران پرداخت و گفت در حال حاضر ناشران آلمانی در نمایشگاه کتاب تهران حضور ندارند و این نمایشگاه فرانکفورت است که به نمایشگاه می‌آید و این مشکل ندیده شدن بازار نشر ایران برای آلمانی‌هاست. وی توصیه کرد ناشران آلمانی باید ایران را بشناسند ولی آن‌ها نشر ایران را نمی‌شناسند ضمن اینکه ایران هنوز به کنوانسیون برن ملحق نشده است و من می‌دانم بازار شما بسیار بزرگ است اما از دید شخصی، شما کپی‌رایت را امضا نکرده‌اید و سرقت ادبی را در ایران ممکن می‌کند.
به‌عنوان فردی که در محیط بین‌المللی با چشم خود فرصت‌های تجاری بسیاری را دیدم که هدر می‌رود و می‌تواند ما را بالاتر از صنایع نشری مانند ترکیه و ... قرار دهد، باید عرض کنم که حتماً به‌صورت فورس ماژور، لایحه عضویت در کنوانسیون برن را به مجلس برده و بدون چانه زدن به سبک ایرانی که معمولاً هدف تاخیر‌اندازی یک کار مثبت است، به عضویت درآمده تا بتوانیم از حق واقعی خود دفاع کرده و ضمن ایجاد پتانسیل برای ناشران وجهه بین‌المللی خود را بالا ببریم تا التماس نکنیم که «لطفاً ما را مهمان ویژه کنید تا بتوانیم فرهنگ و کتاب خود را نمایش دهیم!»
وقتی ناشریم و با نپرداختن پول کپی‌رایت وعدم رعایت استانداردهای صنعت نشر برای خود کاخ می‌سازیم و یکی دو ماه قبل از نمایشگاه کتاب، با زدن لابی، دنبال رانت دولتی بوده و بعد از گرفتن رانت، بدون اینکه یک‌کلام انگلیسی بتوانیم حرف بزنیم، افراد غیر کارشناس را وارد غرفه می‌کنیم که توانایی ایجاد ارتباط به زبان بین‌المللی و زبان بیزینس ندارند، همین می‌شود که می‌بینیم و در محافل بین‌المللی از خجالت آب می‌شویم!
اما اگر بدانیم که با پذیرفتن قوانین کپی‌رایت، در درازمدت سود بیشتری می‌کنیم و درآمد دلاری از بابت رایت یک کتاب به صدها کتاب افست و کپی غیرقانونی کتاب‌های خارجی می‌ارزد، قطعاً چنین کاری را انجام نمی‌دهیم.
یکی از اولین نکاتی که درباره ایران در نمایشگاه مطرح می‌شد، چه با مقامات و چه بازدیدکنندگان تخصصی و ناشرانی که از غرفه خانه کتاب بازدید می‌کردند، بحث کپی‌رایت بود.
ما هم در پاسخ می‌گفتیم که برخی ناشران ایرانی هستند که بدون کنوانسیون برن، خودشان کمر همت بسته و با بستن قرارداد رایت و جلب‌توجه طرف خارجی، با قوانین و استانداردهای بین‌المللی کسب‌وکار می‌کنند، اما آن‌ها دوباره به خانه اول بازگشته و درباره لزوم امضای کنوانسیون برن صحبت می‌کردند.
از نهم سپتامبر 1886 میلادی – تاریخ امضای کنوانسیون برن- و 5 دسامبر 1887 – تاریخ اجرای قرارداد - تاکنون بیش از 160 کشور به عضویت این کنوانسیون درآمده‌اند ولی کشورهای افغانستان، اوگاندا، ایران، بوروندی، پاپوآ گینه‌نو، پالائو، ترکمنستان، تووالو، تیمور شرقی، جزایرسلیمان، جزایرمارشال، جمهوری چین، سائوتومه و پرینسیپ، سن مارینو، سومالی، سیرالئون، سیشل، عراق، کامبوج، کویت، کیریباتی، مالدیو، موزامبیک، میانمار، نائورو، و وانواتو هنوز به عضویت درنیامده‌اند.{لینک}
قرار گرفتن نام ایران در کنار کشورهایی که عمرشان یک در ده‌هزارم تاریخ این مرزوبوم نیست هم جای افت برای مردم ما دارد و هم جای تعجب برای کشورهایی که مردم و فرهنگ ایران را می‌شناسند و مجموعه نتایج منفی به‌دست‌آمده از روی این طرز تفکر باعث شده تا چهره و پرستیژ بین المللی-کتابی ما خراب شود.
خانم کلودیا کایزرمعاون مدیر نمایشگاه کتاب فرانکفورت، در گفت‌وگو با ایبنا به چالش‌های پیش روی نشردرایران پرداخت و گفت در حال حاضر ناشران آلمانی در نمایشگاه کتاب تهران حضور ندارند و این نمایشگاه فرانکفورت است که به نمایشگاه می‌آید و این مشکل ندیده شدن بازار نشر ایران برای آلمانی‌هاست. وی توصیه کرد ناشران آلمانی باید ایران را بشناسند ولی آن‌ها نشر ایران را نمی‌شناسند ضمن اینکه ایران هنوز به کنوانسیون برن ملحق نشده است و من می‌دانم بازار شما بسیار بزرگ است اما از دید شخصی، شما کپی‌رایت را امضا نکرده‌اید و سرقت ادبی را در ایران ممکن می‌کند.
به‌عنوان فردی که در محیط بین‌المللی با چشم خود فرصت‌های تجاری بسیاری را دیدم که هدر می‌رود و می‌تواند ما را بالاتر از صنایع نشری مانند ترکیه و ... قرار دهد، باید عرض کنم که حتماً به‌صورت فورس ماژور، لایحه عضویت در کنوانسیون برن را به مجلس برده و بدون چانه زدن به سبک ایرانی که معمولاً هدف تاخیر‌اندازی یک کار مثبت است، به عضویت درآمده تا بتوانیم از حق واقعی خود دفاع کرده و ضمن ایجاد پتانسیل برای ناشران وجهه بین‌المللی خود را بالا ببریم تا التماس نکنیم که «لطفاً ما را مهمان ویژه کنید تا بتوانیم فرهنگ و کتاب خود را نمایش دهیم!»
نظر شما