پیش از رفتن دوستان سفارش کردند که حین نصب غرفه، درباره لجستیک و سخت‌افزار نمایشگاه نیز جویا شویم و از حال و هوای نمایشگاه قبل از افتتاحیه و زمانی که غرفه داران تجهیزات خود را نصب می‌کردند نیز بپرسیم که پرسیدیم و انشاالله مفصل درباره ان صحبت خواهیم کرد. (البته کار سختی بود که هم غرفه را نصب کرد و هم خبرنگار باشیم و هم از نصب کردن دیگران اطلاعات کسب کنیم، چراکه وقت تنگ بود و باید همه‌چیز را یک‌روزه تمام می‌کردیم.)

ظهر ششم اکتبر(14 مهر ماه 1393) به فرانکفورت رسیدیم و با تمامی اسباب و اثاثیه مستقیم راهی نمایشگاه شدیم.

دوستان در اتاق بازرگانی ایران- آلمان کارت نمایشگاه را برایمان گرفته بودند و این کارت هم حکم کارت هویت را داشت و هم حکم بلیت رایگان تردد در ایالت هسن که فرانکفورت در آنجا قرار داشت.

تردد ما با خطوط موسوم به Rhein-Main-Verkehrsverbund یا به‌طور اختصار RMV صورت می‌گرفت و هتلی هم که گرفته بودیم در فاصله بیش از نیم‌ساعت از نمایشگاه (یک ایستگاه قبل از«رودرمارک» که در جنوب شرق مرکز فرانکفورت قرار داشت و جزئی از کلان‌شهر فرانکفورت بزرگ بود) قرار داشت و با قطارهای مترو به نمایشگاه و بالعکس به هتل دررفت و آمد بودیم.

اگر با تاکسی می‌خواستیم به نمایشگاه برویم باید حدود 45 تا 60 یورو می‌دادیم و حالا درست است که با وسایل سفر سخت است اما باکارت هویتی که داشتیم کمتر از نیم ساعت به مقصد رسیدیم. در ایستگاه‌ها می‌توانید بلیت بخرید و چک کردن بلیت به‌صورت اتفاقی توسط پلیس مترو صورت می‌گیرد و اگر کسی بدون بلیت سوار شده باشد حدود 20 الی 25 یورو جریمه باید پرداخت کند.

یک نکته دیگر درباره مترو اینکه عرض هر واگن به‌قدری خوب تعریف‌شده که با کلی اسباب و اثاثیه به‌راحتی در ایستگاه‌ها هنگام خروج از قطار دچار مشکل نخواهید شد ولی در متروی تهران به دلیل کوچک بودن عرض واگن و احتمال راه‌اندازی مترو تا فرودگاه امام خمینی(ره) با وضعیت موجود مردم و مسافران دچار مشکل خواهند شد و این مشکلی است که باید قبل از اینکه همه‌گیر شود، برایش فکری مناسب اندیشید.

اولین تجربه‌ای که در این سفر به دست آوردیم اینکه نباید هتل را دور از نمایشگاه می‌گرفتیم (این هتل پیشنهاد دوستان بود، جایی که اغلب ایرانی‌ها دورهم جمع شده بودند) چراکه بسیار ضرر کردیم.

اولاً دور بودن به این معنا بود که فاصله ورود قطار به ایستگاه حدود یک ربع و برخی ساعات بیشتر هم بود و اگر دیر می‌رسیدیم باید بیشتر معطل می‌شدیم و دیرتر به نمایشگاه می‌رسیدیم. تازه 10 دقیقه هم باید پیاده می‌رفتیم تا به ایستگاه می‌رسیدیم.

دوما دور بودن از شهر یعنی نبود فروشگاه و امکانات کمتر و اذیت شدن برای یک خرید و حمل یک بسته آب‌معدنی در کنار کوله‌پشتی مملو از لپ‌تاپ و دوربین و کتاب و بروشور و ... و خستگی بعد از تعطیلی روزانه نمایشگاه را نیز باید در نظر گرفت که مزید بر علت می‌شد (هربسته 6 تایی آب حدود 3 الی 4 یورو بسته به نوع برند بود) و حمل آب را متحمل می‌شدیم چراکه خاطره تلخ شب اول بدون آب تا صبح خیلی آزاد دهنده شد! (هر بسته آب 250 سی‌سی در هتل 1.60 یورو قیمت داشت و بسیار گران).

ادامه دارد...

مطالب مرتبط:
یادداشت‌های خبرنگار ایبنا از فرانکفورت 2014 / 1:
آیا می‌دانید محبوب‌تربن نمایشگاه جهان 600 سال قدمت دارد؟