کار او اجرای برنامهای برای درمان بیماران مبتلا به نارسایی شایع قلبی است که به دلیل اختلال در عملکرد پمپاژ قلب، باعث خستگی، تنگی نفس، تورم پا و مرگ زودرس میشود.
او پس از شادی کوتاه مدت خود از پایان دوره آموزش، با دیدن پزشکانی که با سوء استفاده از اطلاعات کم بیماران و ضعف در بیمه، آنها را به انجام آزمایشات تشخیصی غیرضروری با هزینههای بالا وامیدارند، به تدریج دچار ناامیدی از سیستم درمان شد.
دکتر جوهر از سروکله زدن با کارمندان بیمه برای تأیید درمانهایی که بیمارنش به آن نیاز داشتند، خسته و آزرده شده بود. او در کتاب خود داستان بیمارانی را که در نهایت جان خود را از دست دادند، روایت میکند.
زندگی شخصی نویسنده کتاب نیز تحت تأثیر چنین اختلالات پزشکی قرار داشته است. عوارض پزشکی شرایط نخستین بارداری همسر دکتر را دشوار کرد ولی خوشبختانه فرزند آنها سالم متولد شد. بیماری پدر وی نیز به اشتباه سکته مغزی تشخیص داده شده بود که در نهایت مشخص شد مشکل او فقط مربوط به یکی از عصبهایش بوده است.
از سوی دیگر درآمد ناکافی دکتر جوهر علی رغم زندگی ساده آنها باعث نشد او به کار در مراکز پزشکی خصوصی که هزینههای بالایی از بیماران دریافت میکنند، گرایش پیدا کند.
تنها مشکلی که در رابطه با کتاب دکتر جوهر وجود دارد این است که شاید خواندگان تصور کنند امروزه وضعیت مراقبتهای سلامت بدتر از گذشته است. با توجه به معیارهای دکتر جوهر که ضعفهای پزشکی معاصر را در برابر «سلحشوری» پزشکی غیر تجاری و اسطورهای سالهای دهه 1950 و 1960 قرار میدهد، به جرأت میتوان گفت امروزه کمتر چنین از خود گذشتگیها و بلند نظریهایی وجود دارد.
دکتر جوهر همچنین به این موضوع که در آمریکا با وجود تأکید بر مراقبتهای سلامت، آمار مرگ و میر بالاتر از کشورهای دیگر است، استناد کرد. وی گفت اگر از این آمار مرگهای ناشی از قتل و تصادفات جادهای را کم کنیم، این اختلاف بسیار کمتر میشود.
به هر حال دکتر جوهر با بیان صریح اختلالات موجود در سیستم مراقبت از بیماران و مسئولیت درمان آنها خدمتی شایسته را به حوزه سلامت و درمان ارائه کرد. او همچنین درمورد شکست طرحهای مدیریتی اعمال شده توسط دانشگاهیان، بوروکرات ها و سیاستمداران توضیح داده است.
اما در واقع هیچ راه حل آسانی در کار نیست. پزشکی نیز مانند زندگی به ناچار درگیر خطا، دلزدگی، معضلات غیر قابل حل و بده بستان های متناقض شده است، اما پزشکی حرفهای با ارزش است به خصوص اگر به آن به عنوان یک هنر عملی که در آن امکان خطا وجود دارد، بنگریم نه یک کمال تخیلی و آرمانگرایانه. از سوی دیگر با افزایش 38 درصدی برنامههای کاربردی دانشکده پزشکی از 2003 تا 2013 دلیلی برای ناامیدی و سرخوردگی از این حرفه وجود ندارد.
نظر شما