به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از بوک‌سلر، «پاتریک نس/ Patrick Ness» در سخنرانی خود در مراسم یادبود «سیوبهان دود Siobhan Dowd » (نویسنده درگذشته ایرلندی تبار ساکن لندن) در جشنواره بین‌المللی کتاب ادینبورو گفت:نویسندگان نباید رمان وصفی بنویسند، مثلاً نباید رمان طنز یا سیاسی بنویسند چراکه اگر نویسنده بخواهد درسی به جوانان دهد چیزی که خواهد نوشت داستان نخواهد بود بلکه درس و آموزش خواهد بود.
«نس» در این سخنرانی با موضوع «چرا برای کودکان می‌نویسیم؟» گفت او داستان‌هایی را می‌نویسد که به‌سوی آن‌ها جذب می‌شود.
وی در مورد انتشار مقاله‌هایی که منجر به راه افتادن بحث‌های آنلاین شد، گفت: در پاسخ به این سؤال که آیا کتاب‌های کودکان بیش‌ازحد سیاه و تاریک هستند؟ باید بگویم خیر، این‌طور نیست و بزرگ‌سالان نباید از خواندن کتاب کودکان احساس شرم کنند.
وی تصریح کرد: من برای یافتن تقابل‌های دوگانه و امتیاز گرفتن در باشگاه‌های اینترنتی(فوروم) کتاب نمی‌نویسم چراکه کتاب‌ها خود راهی برای کندوکاو عقاید هستند بلکه من به خاطر حس نوجوانی‌ای که داشتم و هنوز هم دارم کتاب می‌نویسم. کتاب‌ها جهان خارج را به من نشان می‌دادند، جهانی که در آن زندگی‌ها با زندگی من متفاوت بود و پیامدها با آنچه که انتظار می‌رفت، فرق می‌کرد.
او تأکید کرد که جوانان افراد جدا از جامعه نیستند بلکه آن‌ها از ما هستند و ما از آن‌هاییم. آن‌ها داستان‌هایی می‌خواهند حتی به بدی آنچه در واقعیت هستیم.
«نس» گفت: تنها تفاوت میان رمان‌های جوانان و بزرگ‌سالان این است که جوانان به دنبال یافتن مرزها در یک رمان هستند درحالی‌که در کتاب‌های بزرگ‌سالان آن مرزها شناخته‌شده و از طریق آن‌ها احساس محدودیت به خواننده دست می‌دهد.
نس که در بنیاد «سیوبهان دود» (نویسنده‌ای که در سال 2007 درگذشت)، سخنرانی می‌کرد افزود: داستان خوب ازنظر کودکان «فریاد برای همدلی و عشق» است، چیزی که سیوبهان دود به‌خوبی به آن واقف بود.
«نس» در مورد نخستین اثر سیوبهان به نام «پاوی و بافر» که داستان یک کودک کولی و رنج او از پیش‌داوری‌های هم‌کلاسی‌هایش است، گفت: موضوع این کتاب قطعاً نژادپرستی است. این کتاب به خواندگان خود نشان می‌دهد که جهان، بزرگ‌تر از زندگی آن‌هاست. همچنین به کودک کولی که آن را می‌خواند ثابت می‌کند که تنها نیست. اما به‌هرحال آن‌یک داستان است و این بدان معنی است که نه‌فقط کودکان کولی بلکه هر کودکی که آن را می‌خواند می‌تواند خود را در آن تصور کند.
«سیوبهان دود» چندین رمان برای کودکان نوشت اما سرطان سینه به او اجازه نداد رمان آخر خود را به پایان برساند.
نس گفت: وقتی سیوبهان این کتاب‌ها را می‌نوشت از بیماری خود مطلع بود. اما آخرین کتابش که نتوانست آن را تمام کند درباره پسری بود که مادرش به دلیل بیماری سرطان در حال مرگ بود. این‌گونه نوشتن، از یک ذوق هنری سرچشمه می‌گیرد اما ذوقی که بامحبت، همدلی و عشق عجین شده است.
«نس» در این سخنرانی با موضوع «چرا برای کودکان می‌نویسیم؟» گفت او داستان‌هایی را می‌نویسد که به‌سوی آن‌ها جذب می‌شود.
وی در مورد انتشار مقاله‌هایی که منجر به راه افتادن بحث‌های آنلاین شد، گفت: در پاسخ به این سؤال که آیا کتاب‌های کودکان بیش‌ازحد سیاه و تاریک هستند؟ باید بگویم خیر، این‌طور نیست و بزرگ‌سالان نباید از خواندن کتاب کودکان احساس شرم کنند.
وی تصریح کرد: من برای یافتن تقابل‌های دوگانه و امتیاز گرفتن در باشگاه‌های اینترنتی(فوروم) کتاب نمی‌نویسم چراکه کتاب‌ها خود راهی برای کندوکاو عقاید هستند بلکه من به خاطر حس نوجوانی‌ای که داشتم و هنوز هم دارم کتاب می‌نویسم. کتاب‌ها جهان خارج را به من نشان می‌دادند، جهانی که در آن زندگی‌ها با زندگی من متفاوت بود و پیامدها با آنچه که انتظار می‌رفت، فرق می‌کرد.
او تأکید کرد که جوانان افراد جدا از جامعه نیستند بلکه آن‌ها از ما هستند و ما از آن‌هاییم. آن‌ها داستان‌هایی می‌خواهند حتی به بدی آنچه در واقعیت هستیم.
«نس» گفت: تنها تفاوت میان رمان‌های جوانان و بزرگ‌سالان این است که جوانان به دنبال یافتن مرزها در یک رمان هستند درحالی‌که در کتاب‌های بزرگ‌سالان آن مرزها شناخته‌شده و از طریق آن‌ها احساس محدودیت به خواننده دست می‌دهد.
نس که در بنیاد «سیوبهان دود» (نویسنده‌ای که در سال 2007 درگذشت)، سخنرانی می‌کرد افزود: داستان خوب ازنظر کودکان «فریاد برای همدلی و عشق» است، چیزی که سیوبهان دود به‌خوبی به آن واقف بود.
«نس» در مورد نخستین اثر سیوبهان به نام «پاوی و بافر» که داستان یک کودک کولی و رنج او از پیش‌داوری‌های هم‌کلاسی‌هایش است، گفت: موضوع این کتاب قطعاً نژادپرستی است. این کتاب به خواندگان خود نشان می‌دهد که جهان، بزرگ‌تر از زندگی آن‌هاست. همچنین به کودک کولی که آن را می‌خواند ثابت می‌کند که تنها نیست. اما به‌هرحال آن‌یک داستان است و این بدان معنی است که نه‌فقط کودکان کولی بلکه هر کودکی که آن را می‌خواند می‌تواند خود را در آن تصور کند.
«سیوبهان دود» چندین رمان برای کودکان نوشت اما سرطان سینه به او اجازه نداد رمان آخر خود را به پایان برساند.
نس گفت: وقتی سیوبهان این کتاب‌ها را می‌نوشت از بیماری خود مطلع بود. اما آخرین کتابش که نتوانست آن را تمام کند درباره پسری بود که مادرش به دلیل بیماری سرطان در حال مرگ بود. این‌گونه نوشتن، از یک ذوق هنری سرچشمه می‌گیرد اما ذوقی که بامحبت، همدلی و عشق عجین شده است.
نظر شما