به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) واهه آرمن، شاعر و مترجم گفت: اگر جلسات کارگاه شعر فرد محور باشند، باید آن استاد که جلسات را اداره می‌کند اشراف کامل به شعر و جوانب آن داشته باشد، به گونه‌ای که تجربیات خود را به نحوی درست به دیگران منتقل کند.
وی افزود: به گمان من کارگاه‌های داستان‌نویسی می‌توانند بیشتر مفید باشند. کسی که قدری از استعداد داستان‌نویسی برخوردار باشد می‌تواند فنون داستان را از استاد کسب کند اما شعر نیاز به قریحه دارد، حالا نمی‌گویم این قریحه باید مادرزاد باشد امادر هر صورت در مقطعی آن قریحه بروز می‌کند.
شاعر مجموعه شعر «دوست دارم گاهی شاعر نباشم» ادامه داد: استاد در یک کارگاه شعر اگر استادان راه درست را انتخاب کنند بازده کار بالا می‌رود اما در عین حال در یک کارگاه گروهی ممکن است شعری خوانده شود که دیگران آن را نفهمند اما ایرادی به شعر وارد نباشد.
آرمن توضیح داد: در برخی از کارگاه‌های شعر می‌بینیم که خیلی‌ها به‌به و چه‌چه‌های بی مورد می‌کنند، بنابراین کسانی که موسس این کارگاه‌ها هستند باید خودشان به معنای درست کلمه استاد باشند. گاهی ممکن است جلسات شعر جنبه عمومی‌تری داشته باشد.
این شاعر و مترجم اضافه کرد: شاعری عرصه‌ای است که در آن شاعر باید شاعرانه زندگی کند تا بتواند شعری تکان‌دهنده بنویسد. به گمانم من بخش عمده‌ای از شعر و شاعری به تجربه بستگی دارد. شاید در برخی کارگاه‌های انگشت شمار راهی را که یک شاعر تازه کار در 10 یا 15 سال برود، با راهنمایی استاد طی کمتر از پنج سال طی کند.
جمعه ۲۴ مرداد ۱۳۹۳ - ۰۸:۰۰
نظر شما