مجید پورولی، کلشتری از نویسندگان حوزه دفاع مقدس درباره تاثیر جایزه‌ها و جشنواره‌های ادبی در دیده شدن آثار برتر به خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)گفت: متاسفانه در کشورمان با نبود مخاطب حرفه‌ای ادبیات داستانی مواجهیم که از این میان، شمار اندکی هم به مطالعه آثار دفاع مقدس رو می‌آورند.
وی در بیان تعریفی از مخاطب حرفه‌ای ادبیات داستانی توضیح داد: این مخاطب فردی است که آثار مورد علاقه‌اش را به هر ترتیب و از هر ناشری خریداری می‌کند و به مطالعه مشتاقانه آن می‌پردازد.
خالق «انسان مه‌آلود» با اشاره به ضعف اطلاع‌رسانی درباره آثار برتر جشنواره‌های ادبی کشور گفت: کتاب‌های «ما از دو کوهه آمدیم، اینجا غریبیم» و «اقیانوس مشرق» من در دو جشنواره ادبی کتاب سال دفاع مقدس و جشنواره کتاب سال رضوی به عنوان آثار برتر انتخاب شدند اما این موضوع در رسانه‌ها بازتاب چندانی جز اشاره به برگزیدگان نداشت.
وی ادامه داد: وقتی مخاطب حرفه‌ای اطلاعات چندانی از آثار برتر از سوی رسانه‌های جمعی فراگیر چون تلویزیون و رادیو به دست نمی‌آورد، به سایت‌ها و خبرگزاری‌های تخصصی حوزه کتاب مراجعه می‌کند اما با نبود اطلاع‌رسانی ویژه در این زمینه مواجه می‌شود.
پورولی کلشتری در پاسخ به این سوال که با توجه به نبود بستر‌های لازم برای اطلاع‌رسانی در حوزه کتاب‌های برگزیده مانند جلسه‌های نقد و بررسی ویژه آثار برتر، چه راهکاری برای دیده شدن بیشتر آثار نزد مخاطب پیشنهاد می‌کنید؟ گفت: اشاره شما به نبود بستر‌های لازم برای رسانه‌ای شدن کاملاً درست است. متولیان برگزاری جشنواره و جایزه‌های ادبی، فقط دغدغه پایان بخشیدن به آن را دارند.
وی در این باره افزود: به نظر می‌رسد هدف فرهنگی ویژه‌ای مورد نظر متولیان برپایی جشنواره‌های ادبی حوزه دفاع مقدس نیست. هنگامی که اثرم در جایزه‌هایی چون یوسف، کتاب سال دفاع مقدس و... برگزیده شدند، با پایین آمدنم از سِن، مسوولان برگزاری جشنواره و جایزه ادبی، حتی سراغی از دیگر آثارم نگرفتند؛ چه برسد به این که بخواهند جلسه‌هایی برای نقد آثار برگزار کنند! بنابراین کوتاهی متولیان جشنواره از برپایی چنین جلسه هایی کاملا واضح است.
این برگزیده جشنواره‌های ادبی حوزه دفاع مقدس از موضوع خاص «دفاع مقدس» به عنوان دیگر دلیل کم‌رنگ بودن توجه‌های حقیقی به این آثار یاد کرد و افزود: این مشکل درباره کتاب‌های حوزه دین نیز وجود دارد و برخی ناشران یا برگزارکنندگان جشنواره های ادبی، همواره در پی القای نظر و دیدگاه‌های خود در این دو حوزه‌اند. بر این اساس، متاسفانه نگاه سلیقه‌ای خاصی به انتخاب آثار وجود دارد و شرکت‌کنندگان هم می‌کوشند «مدیرپسند نویس» یا «جشنواره‌پسند نویس» باشند.
وی برگزاری جشنواره‌های ادبی به شیوه مردمی و از سوی انجمن‌های مردمی را مستلزم افزایش توجه مردم به مقوله کتابخوانی دانست و گفت: باید توجه داشت که بسیاری از جایزه‌های مطرح دنیا چون «اسکار» هم در نهایت با رویکرد دولتی برگزار می‌شوند اما این واضح است که سلیقه مردم در انتخاب اثر برتر ادبی حوزه دفاع مقدس دیده نمی‌شود. جشنواره هایی چون «حبیب غنی‌پور» یا جایزه ادبی گلشیری به ظاهر به شیوه مردمی برگزار می شوند و مردم از برپایی آن آگاه نیستند.
خالق «فصل خواب خرگوش ها» در پاسخ به سوال دیگری مبنی بر بیم تنزل سطح ادبیات فاخر با برپایی جشنواره‌ها به شیوه مردمی توضیح داد: اکنون درباره جامعه‌ای صحبت می‌کنیم که در حوزه سینما به فیلم‌هایی چون «اخراجی‌ها» گرایش دارند و ترجیح می‌دهند بر تجربه‌های دیداری خود بیفزایند تا این‌که از راه مطالعه، به اندیشه خود عمق دهند. مطمئنم با رشد فرهنگ مطالعه، این هراس از بین خواهد رفت.
وی در بیان تعریفی از مخاطب حرفه‌ای ادبیات داستانی توضیح داد: این مخاطب فردی است که آثار مورد علاقه‌اش را به هر ترتیب و از هر ناشری خریداری می‌کند و به مطالعه مشتاقانه آن می‌پردازد.
خالق «انسان مه‌آلود» با اشاره به ضعف اطلاع‌رسانی درباره آثار برتر جشنواره‌های ادبی کشور گفت: کتاب‌های «ما از دو کوهه آمدیم، اینجا غریبیم» و «اقیانوس مشرق» من در دو جشنواره ادبی کتاب سال دفاع مقدس و جشنواره کتاب سال رضوی به عنوان آثار برتر انتخاب شدند اما این موضوع در رسانه‌ها بازتاب چندانی جز اشاره به برگزیدگان نداشت.
وی ادامه داد: وقتی مخاطب حرفه‌ای اطلاعات چندانی از آثار برتر از سوی رسانه‌های جمعی فراگیر چون تلویزیون و رادیو به دست نمی‌آورد، به سایت‌ها و خبرگزاری‌های تخصصی حوزه کتاب مراجعه می‌کند اما با نبود اطلاع‌رسانی ویژه در این زمینه مواجه می‌شود.
پورولی کلشتری در پاسخ به این سوال که با توجه به نبود بستر‌های لازم برای اطلاع‌رسانی در حوزه کتاب‌های برگزیده مانند جلسه‌های نقد و بررسی ویژه آثار برتر، چه راهکاری برای دیده شدن بیشتر آثار نزد مخاطب پیشنهاد می‌کنید؟ گفت: اشاره شما به نبود بستر‌های لازم برای رسانه‌ای شدن کاملاً درست است. متولیان برگزاری جشنواره و جایزه‌های ادبی، فقط دغدغه پایان بخشیدن به آن را دارند.
وی در این باره افزود: به نظر می‌رسد هدف فرهنگی ویژه‌ای مورد نظر متولیان برپایی جشنواره‌های ادبی حوزه دفاع مقدس نیست. هنگامی که اثرم در جایزه‌هایی چون یوسف، کتاب سال دفاع مقدس و... برگزیده شدند، با پایین آمدنم از سِن، مسوولان برگزاری جشنواره و جایزه ادبی، حتی سراغی از دیگر آثارم نگرفتند؛ چه برسد به این که بخواهند جلسه‌هایی برای نقد آثار برگزار کنند! بنابراین کوتاهی متولیان جشنواره از برپایی چنین جلسه هایی کاملا واضح است.
این برگزیده جشنواره‌های ادبی حوزه دفاع مقدس از موضوع خاص «دفاع مقدس» به عنوان دیگر دلیل کم‌رنگ بودن توجه‌های حقیقی به این آثار یاد کرد و افزود: این مشکل درباره کتاب‌های حوزه دین نیز وجود دارد و برخی ناشران یا برگزارکنندگان جشنواره های ادبی، همواره در پی القای نظر و دیدگاه‌های خود در این دو حوزه‌اند. بر این اساس، متاسفانه نگاه سلیقه‌ای خاصی به انتخاب آثار وجود دارد و شرکت‌کنندگان هم می‌کوشند «مدیرپسند نویس» یا «جشنواره‌پسند نویس» باشند.
وی برگزاری جشنواره‌های ادبی به شیوه مردمی و از سوی انجمن‌های مردمی را مستلزم افزایش توجه مردم به مقوله کتابخوانی دانست و گفت: باید توجه داشت که بسیاری از جایزه‌های مطرح دنیا چون «اسکار» هم در نهایت با رویکرد دولتی برگزار می‌شوند اما این واضح است که سلیقه مردم در انتخاب اثر برتر ادبی حوزه دفاع مقدس دیده نمی‌شود. جشنواره هایی چون «حبیب غنی‌پور» یا جایزه ادبی گلشیری به ظاهر به شیوه مردمی برگزار می شوند و مردم از برپایی آن آگاه نیستند.
خالق «فصل خواب خرگوش ها» در پاسخ به سوال دیگری مبنی بر بیم تنزل سطح ادبیات فاخر با برپایی جشنواره‌ها به شیوه مردمی توضیح داد: اکنون درباره جامعه‌ای صحبت می‌کنیم که در حوزه سینما به فیلم‌هایی چون «اخراجی‌ها» گرایش دارند و ترجیح می‌دهند بر تجربه‌های دیداری خود بیفزایند تا این‌که از راه مطالعه، به اندیشه خود عمق دهند. مطمئنم با رشد فرهنگ مطالعه، این هراس از بین خواهد رفت.
نظر شما