به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از گاردین، قرار است به زودی لیست نهایی نامزدهای کسب جایزه «من بوکر» سال جاری اعلام شود.
«استوارت کلی» یکی از داوران این جایزه در سال 2013 در مطلبی که برای روزنامه گاردین فرستاده است اعتقاد دارد همیشه لیست نهایی اسامی نامزدهای دریافت‌کننده این جایزه مثل یک مسابقه دومیدانی غیرقابل‌پیش‌بینی هستند.
وی می‌نویسد: در سال 2012 فکر می‌کردم کسی مثل «ویل سلف» به‌جای «هیلاری منتل»، یا «تام مک کارتی» به‌جای «هوارد جاکوبسون» در سال 2010 انتخاب شوند و حتی این جایزه در اولین دوره خود در سال 1969 می‌توانست به نویسندگانی مثل «موریل اسپارک«، «جی.ام ویلیامز»، «ایریس مرداک» یا حتی «نیکولاس موسلی» برسد.
به عبارتی خیلی کم پیش‌آمده که کتاب مورد انتظار برنده این عنوان شود. البته تنها کتاب «روشنایی‌ها» نوشته «النور کاتون» در سالی که من داور بودم و انتظارش را داشتم به این عنوان دست‌یافت.
امسال نیز خیلی سخت است بتوانیم لیست نهایی را حدس بزنیم چون قوانین تغییریافته است و کتاب‌های ترجمه‌شده نیز به این عرصه واردشده‌اند و داوران نیز در دسته‌های مختلف تقسیم‌شده‌اند که بیشتر به نظر می‌رسد به موفقیت‌های گذشته آن‌ها توجه می‌شود.
به عبارتی با توجه به کتاب‌های قبلی برنده شده، به نظر می‌رسد برای بعضی‌ها بلیت مجانی برای این جوایز صادر می‌شود. مثلاً کتاب‌های کودکان نویسنده‌ای مثل «ایان مک ایوان» یا «جی» نوشته «هوارد جاکوبسون» توانستند من بوکر سالهای گذشته را کسب کنند ولی وقتی به محتوای این کتاب‌ها نگاه کنید کمتر خلاقیتی در آن مشاهده می‌کنید.
رمان «مک ایوان» درباره قاضی زنی است که با مردی جوان مرتبط می‌شود و رمان جاکوبسون نیز در زمان آینده اتفاق می‌افتد که حتی بعضی از کلمات و جملات خودسانسوری دارد و شبیه کارهای کمدی است.
در میان این برندگان جای کتاب‌های مفهومی‌تر و داستان‌های پرمحتواتر خالی است. به اعتقاد من کتاب‌هایی مثل «کوسه» ویل سلف، ساعت‌های استخوانی دیوید میشل، روش‌های نیکولا بارکر و «چگونه هردو باشیم» آلی اسمیت، باید با موشکافی بیشتری کنکاش شوند.
از کتاب‌های دیگری که باید در این لیست قرار گیرند می‌توان به کارهای آلن وارنر، آروین ولش و نیل موخرجی می‌توان اشاره کرد. داوران بهتر است کمی در مورد اسامی و کتاب‌ها دقت بیشتری صورت دهند. بعضی وقت‌ها از داور بودنم در آن سال پشیمان می‌شوم چون کتابی که با ساعت‌ها مطالعه و بر اساس علاقه عمومی انتخاب کرده بودم زیاد موردتوجه قرار نگرفت.
امیدوارم حداقل امسال کاری از «نوویولت بولاوایو» یا «ریچارد هاوس» در لیست مشاهده کنیم. البته به خاطر حضور «اریکا واگنر» ویراستار سابق تایمز در هیئت‌داوران کمی امیدوارتر شده‌ایم ولی سؤال اصلی اینجاست که کدام‌یک از نویسندگان آمریکایی در این لیست جای دارند؟ امسال از بهترین کارهایی که خوانده‌ام می‌توانم به «باغ‌های مخالف» «جاناتان لیتم»، «شمشیر پنجاه‌ساله» و سه‌گانه «ناحیه جنوبی» نوشته «جف وندرمیر» اشاره‌کنم.
هرچند درباره کتاب «سهره» دونا تارت کمی اغراق‌شده ولی انتظار می‌رود در لیست نهایی دیده شود. پیش‌بینی می‌کنم نویسندگان آمریکایی 12 یا 13 جایگاه لیست نهایی را پر کنند. اگر هم اشتباه می‌کنم خیلی دوست دارم حداقل «مرداب» نوشته «ندی اوکورافور»، «غول‌های شکسته» نوشته «لارن بیکس» یا حتی رمان گرافیکی مثل «تامی تیلور و قایقی دو بار غرق شد» نوشته «مایکل کاری» در این لیست دیده شوند.
«استوارت کلی» یکی از داوران این جایزه در سال 2013 در مطلبی که برای روزنامه گاردین فرستاده است اعتقاد دارد همیشه لیست نهایی اسامی نامزدهای دریافت‌کننده این جایزه مثل یک مسابقه دومیدانی غیرقابل‌پیش‌بینی هستند.
وی می‌نویسد: در سال 2012 فکر می‌کردم کسی مثل «ویل سلف» به‌جای «هیلاری منتل»، یا «تام مک کارتی» به‌جای «هوارد جاکوبسون» در سال 2010 انتخاب شوند و حتی این جایزه در اولین دوره خود در سال 1969 می‌توانست به نویسندگانی مثل «موریل اسپارک«، «جی.ام ویلیامز»، «ایریس مرداک» یا حتی «نیکولاس موسلی» برسد.
به عبارتی خیلی کم پیش‌آمده که کتاب مورد انتظار برنده این عنوان شود. البته تنها کتاب «روشنایی‌ها» نوشته «النور کاتون» در سالی که من داور بودم و انتظارش را داشتم به این عنوان دست‌یافت.
امسال نیز خیلی سخت است بتوانیم لیست نهایی را حدس بزنیم چون قوانین تغییریافته است و کتاب‌های ترجمه‌شده نیز به این عرصه واردشده‌اند و داوران نیز در دسته‌های مختلف تقسیم‌شده‌اند که بیشتر به نظر می‌رسد به موفقیت‌های گذشته آن‌ها توجه می‌شود.
به عبارتی با توجه به کتاب‌های قبلی برنده شده، به نظر می‌رسد برای بعضی‌ها بلیت مجانی برای این جوایز صادر می‌شود. مثلاً کتاب‌های کودکان نویسنده‌ای مثل «ایان مک ایوان» یا «جی» نوشته «هوارد جاکوبسون» توانستند من بوکر سالهای گذشته را کسب کنند ولی وقتی به محتوای این کتاب‌ها نگاه کنید کمتر خلاقیتی در آن مشاهده می‌کنید.
رمان «مک ایوان» درباره قاضی زنی است که با مردی جوان مرتبط می‌شود و رمان جاکوبسون نیز در زمان آینده اتفاق می‌افتد که حتی بعضی از کلمات و جملات خودسانسوری دارد و شبیه کارهای کمدی است.
در میان این برندگان جای کتاب‌های مفهومی‌تر و داستان‌های پرمحتواتر خالی است. به اعتقاد من کتاب‌هایی مثل «کوسه» ویل سلف، ساعت‌های استخوانی دیوید میشل، روش‌های نیکولا بارکر و «چگونه هردو باشیم» آلی اسمیت، باید با موشکافی بیشتری کنکاش شوند.
از کتاب‌های دیگری که باید در این لیست قرار گیرند می‌توان به کارهای آلن وارنر، آروین ولش و نیل موخرجی می‌توان اشاره کرد. داوران بهتر است کمی در مورد اسامی و کتاب‌ها دقت بیشتری صورت دهند. بعضی وقت‌ها از داور بودنم در آن سال پشیمان می‌شوم چون کتابی که با ساعت‌ها مطالعه و بر اساس علاقه عمومی انتخاب کرده بودم زیاد موردتوجه قرار نگرفت.
امیدوارم حداقل امسال کاری از «نوویولت بولاوایو» یا «ریچارد هاوس» در لیست مشاهده کنیم. البته به خاطر حضور «اریکا واگنر» ویراستار سابق تایمز در هیئت‌داوران کمی امیدوارتر شده‌ایم ولی سؤال اصلی اینجاست که کدام‌یک از نویسندگان آمریکایی در این لیست جای دارند؟ امسال از بهترین کارهایی که خوانده‌ام می‌توانم به «باغ‌های مخالف» «جاناتان لیتم»، «شمشیر پنجاه‌ساله» و سه‌گانه «ناحیه جنوبی» نوشته «جف وندرمیر» اشاره‌کنم.
هرچند درباره کتاب «سهره» دونا تارت کمی اغراق‌شده ولی انتظار می‌رود در لیست نهایی دیده شود. پیش‌بینی می‌کنم نویسندگان آمریکایی 12 یا 13 جایگاه لیست نهایی را پر کنند. اگر هم اشتباه می‌کنم خیلی دوست دارم حداقل «مرداب» نوشته «ندی اوکورافور»، «غول‌های شکسته» نوشته «لارن بیکس» یا حتی رمان گرافیکی مثل «تامی تیلور و قایقی دو بار غرق شد» نوشته «مایکل کاری» در این لیست دیده شوند.
نظر شما