به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) محمدرضا بایرامی درباره کتاب «پرسه در خاک غریبه» احمد دهقان گفت: دهقان از انبوه اطلاعات برخوردار است و اشراف کاملی در حوزه نگارشی دفاع مقدس دارد اما متاسفانه برای نوشتن او فضا و شرایط مناسب نیست. وی در کارهایش از تکیه‌گاه تجربی بهره می‌برد و حضور مستقیمش از دوران نوجوانی در جنگ، باعث شده بتواند به خوبی در این حوزه بنویسد.
وی با مثل آوردن رمان «پرسه در خاک غریبه» احمد دهقان و یادآوری انتشار آن سال 1388 اظهار کرد: تمامی نویسندگانی که با قدرت قلم دهقان آشنا بودند، این رمان را برترین رمان دهه 80 می‌دانستند، اما عجیب است که ما به عنوان مخاطب و نویسندگان احساس می‌کنیم «پرسه در خاک غریبه» آن‌طور که باید دیده نشد و در آن زمان مورد اقبال قرار نگرفت.
بایرامی با اظهار تاسف از این‌که سرنوشت ادبیات جنگ، دفاع مقدس یا پایداری در کشور ما جز نادیده‌انگاری نیست، گفت: حتی گاه با این نوع ادبیات عناد‌ورزی می‌شود و به یقین افرادی که دغدغه نوشتن داستان در حوزه دفاع مقدس را دارند، این آسیب را به خوبی درک می‌کنند.
خالق «فصل پنجم: سکوت» با مقایسه‌ای اقبال نویسندگان و مخاطبان به ژانر داستان و خاطره، با ادبیات دفاع مقدس اظهار کرد: امروزه ژانر خاطره در مقابل داستان با استقبال بیشتری روبه‌روست و بسیاری از نویسندگان در عرصه خاطره فعالند. این استقبال شاید ناشی از هموارتر، کم‌خطرتر و بی‌دغدغه‌تر بودن مسیر نگارش آن است.
بایرامی با اشاره به کانالیزه شدن نویسنده در حین نگارش خاطره، گفت: نگارنده در این ژانر به روایت‌های راوی تن می‌دهد اما برای داستان‌نویس شرایط کاملا متفاوت است. او، خود مساله را طرح می‌کند و در حقیقت نطفه داستان را به این ترتیب شکل می‌دهد. نگاه انتقادی نگارنده آثار داستانی حوزه دفاع مقدس، به برطرف شدن مسایلی می‌انجامد که ممکن است درباره رخدادی خاص مطرح شده باشد. از این رو، تمرکز بر این نگاه انتقادی مهم است.
وی داستان‌نویس حوزه دفاع مقدس را فردی دانست که بدون ارزش‌گذاری اعتقاد خود را به صورت غیرمستقیم بیان می‌کند و تاکید کرد: از لحاظ فنی نمی‌توان رمان را به واژه‌هایش محدود کرد.
وی با مثل آوردن رمان «پرسه در خاک غریبه» احمد دهقان و یادآوری انتشار آن سال 1388 اظهار کرد: تمامی نویسندگانی که با قدرت قلم دهقان آشنا بودند، این رمان را برترین رمان دهه 80 می‌دانستند، اما عجیب است که ما به عنوان مخاطب و نویسندگان احساس می‌کنیم «پرسه در خاک غریبه» آن‌طور که باید دیده نشد و در آن زمان مورد اقبال قرار نگرفت.
بایرامی با اظهار تاسف از این‌که سرنوشت ادبیات جنگ، دفاع مقدس یا پایداری در کشور ما جز نادیده‌انگاری نیست، گفت: حتی گاه با این نوع ادبیات عناد‌ورزی می‌شود و به یقین افرادی که دغدغه نوشتن داستان در حوزه دفاع مقدس را دارند، این آسیب را به خوبی درک می‌کنند.
خالق «فصل پنجم: سکوت» با مقایسه‌ای اقبال نویسندگان و مخاطبان به ژانر داستان و خاطره، با ادبیات دفاع مقدس اظهار کرد: امروزه ژانر خاطره در مقابل داستان با استقبال بیشتری روبه‌روست و بسیاری از نویسندگان در عرصه خاطره فعالند. این استقبال شاید ناشی از هموارتر، کم‌خطرتر و بی‌دغدغه‌تر بودن مسیر نگارش آن است.
بایرامی با اشاره به کانالیزه شدن نویسنده در حین نگارش خاطره، گفت: نگارنده در این ژانر به روایت‌های راوی تن می‌دهد اما برای داستان‌نویس شرایط کاملا متفاوت است. او، خود مساله را طرح می‌کند و در حقیقت نطفه داستان را به این ترتیب شکل می‌دهد. نگاه انتقادی نگارنده آثار داستانی حوزه دفاع مقدس، به برطرف شدن مسایلی می‌انجامد که ممکن است درباره رخدادی خاص مطرح شده باشد. از این رو، تمرکز بر این نگاه انتقادی مهم است.
وی داستان‌نویس حوزه دفاع مقدس را فردی دانست که بدون ارزش‌گذاری اعتقاد خود را به صورت غیرمستقیم بیان می‌کند و تاکید کرد: از لحاظ فنی نمی‌توان رمان را به واژه‌هایش محدود کرد.
نظر شما