به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از گاردین، در راهروی گالری ملی انگلیس تصویری از ویریجینیا وولف/Virginia Woolf نویسنده معاصر انگلیسی دیده می‌شود که توسط بوریس آنرپ در سال 1933 گرفته شده است.

شاید این عکس از معدود عکس‌هایی باشد که وی همراه خانواده و دوستان نزدیک خود گرفته باشد چون این نویسنده زن انگلیسی از ظاهر شدن در انظار عمومی دوری می‌جست و این بیزاری مشمول آثار هنری مثل نقاشی و مجسمه سازی نیز می‌شد.

فرانسز پارتریج نویسنده انگلیسی در جایی نوشته بود که وولف در عکس‌ها شبیه دیوانه‌ای است که به آدمهای اطراف خود نگاه می‌کند. این تفسیر را به خوبی می توان در تمام عکسهای وولف به خوبی لمس کرد ولی واقعیت این است که وی از دیدن خودش توسط دیگران زیاد خوشش نمی آمد.



بعد از سالهای 1920 و گرفتن جایزه‌های ادبی تقاضا برای مصاحبه و گرفتن عکس از وی افزایش یافت ولی وولف به جز معدودی مثل «وینفرد هالتبی» نویسنده کتابی درباره رمانهای وولف به هیچ کس اجازه عکس گرفتن از خودش را نداد و تنها در یک گزارش خبری یک روزنامه مربوط به گرفتن جایزه‌اش برای کتاب «خانه روشن» اجازه انتشار عمومی داد.

بر اساس گزارشهای تاریخی برای وولف پوشیدن یک لباس نو و رفتن به یک مهمانی مثل نوشتن و فکر کردن به یک کتاب جدید اضطراب آور بود و همیشه ترجیح می‌داد از این موقعیت دور باشد.

هرچند به گفته دوستان نزدیکش در زیبایی وولف هیچ تردیدی وجود نداشت ولی ظاهراً او ترجیح می‌داد با دوستان نزدیک و خانواده‌اش باشد و به خاطر همین تمام عکسهایی که از این نویسنده زن انگلیسی وجود دارد مربوط به عکسهای خانوادگی‌اش می‌شود.

تنها یک سری نایاب از عکسهای ویرجینیا در سن 20 سالگی گرفته شده توسط جی.سی برسفورد وجود دارد که در جولای سال 1902 گرفته شده است. زیبایی ویرجینیا در این تصاویر نشان داده می‌شود که از مادرش جولیا به ارث برده است.

حتی بیماری روانی وی بین سالهای 1913 تا 1915 نیز نمی‌تواند لطمه‌ای به زیبایی وارد کند. به هر حال نشستن در مقابل هنرمندان همیشه برای وولف سخت بود. دونکان گرنت تنها کسی که در سال 1911 توانست از صورت ویرجینیا نقاشی کند می‌گوید در آن لحظه می‌دانست که باید این کار را سریع انجام دهد چون هر لحظه امکان دارد ویرجینیا بلند شود و بیرون برود.

البته ظاهراً چنین اتفاقی هم افتاده بود چون تنها نقاشی نویسنده معروف انگلیسی ناتمام کشیده شده است. البته چند تصویری که خواهرش از او نقاشی کرده بود سوژه بسیاری از نقاشان شد ولی آنطور که باید، ویرجینیا هیچ وقت نقاشی نشد.

بدون شک در مورد هنرهای دیگر نیز فکر ویرجینیا مشابه بود چون بعد از اصرارهای فراوان یکی از معروف‌ترین مجسمه‌سازهای آن دوران یعنی استفن تاملین که از دوستان خانوادگی‌اش محسوب می‌شد، قبول کرد که در شش جلسه مجسمه‌ای از صورتش ساخته شود.

نویسنده بعد از جلسه چهارم حاضر به همکاری نشد چون احساس می‌کرد نگاه کردن به تمام زوایای صورتش کاری زشت است و نباید مجسمه‌ای از او ساخته شود و حتی در یکی از بهترین رمانهای خود یعنی «موجها» این تنفر را ابراز کرد.

او حتی بعد از شهرتش در کشورهای دیگر نیز حاضر نمی‌شد عکاسان انتشارات کتابهایش از وی عکس بگیرند و عکس‌های قبلی‌اش را برای آنها ارسال می‌کرد. ولی شاید یک مجموعه از عکس‌های وی استثنا باشد که توسط اوتولین مورل گرفته شده و بعد از مرگ نویسنده منتشر شدند.

این عکسها در جریان یک مهمانی گرفته شد که وولف در سال 1926 به آن دعوت شده بود. این تصاویر حالت‌های مختلفی از نشستن، خندیدن و صحبت کردن نویسنده را نشان می‌داد که به فیلم سینمایی ویرجینیا وولف شهرت پیدا کرده است.

مجموعه عکس دیگری که از وولف به جا مانده است مربوط به سالهای 1930 توسط عکاس مشهور آمریکایی «مان رای» و گیسل فریوند آلمانی است. ظاهراً این عکس‌ها قبل از شروع جنگ در سال 1939 گرفته شده است و به خاطر رنگی بودنشان ارزش بیشتری نسبت به بقیه تصاویر گرفته شده از وولف دارد.

فریوند از دیگر نویسندگان مشهوری مثل جیمز جویس، سامئل بکت، آلدوس هاکسلی و بسیاری دیگر نیز عکس گرفته است. در تمام عکس های گرفته شده از وولف هرچند می‌توان تا حدودی به روحیات نویسنده پی‌برد ولی سبک و سلیقه های عکاسان بیشتر نمود دارد.

عکس‌های برسفورد نوعی عکس خانوادگی است. در مورد مورسل، وولف اجتماعی تر نشان داده شده و در مورد عکس‌های «رای» مقاصد تجاری پیداست. البته شاید همه این عکس‌ها نگاه های متفاوت نویسنده را در بیننده القاء کند ولی همانطور که خودش در کتاب «خانم دالووی» نوشته است هیچ کس نمی تواند بگوید او که بود... 

ترجمه از: محمد حسنلو



{ویکی پدیا: آدلاین ویرجینیا وولف ژانویه ۱۸۸۲ - ۲۸ مارس ۱۹۴۱، بانوی رمان‌نویس، مقاله‌نویس، ناشر، منتقد و فمینیست انگلیسی بود که آثار برجسته‌ای چون خانم دالووی (۱۹۲۵)، به سوی فانوس دریایی (۱۹۲۷) و اتاقی از آن خود (۱۹۲۹) را به رشته تحریر درآورده‌است. ویرجینا وولف در سال‌های بین دو جنگ‌جهانی از چهره‌های سرشناس محافل ادبی لندن و از مهره‌های اصلی انجمن روشنفکری بلومزبری بود.وی بارها دچار بیماری روانی دوره‌ای شد و در نهایت در سال ۱۹۴۱ به زندگی خود پایان بخشید.}