به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) صالح رامسری، مدیر انتشارات معین با اعلام این خبر گفت: در نظر داریم همه کتاب‌های احمد محمود را منتشر کنیم و چاپ چهارم این کتاب هم که پیش از این از سوی انتشارات مهناز به چاپ سوم رسیده بود، به زودی منتشر می‌شود
وی ادامه داد: «حکایت حال» دربرگیرنده گفت‌وگوی لیلی گلستان با احمد محمود است که سال 1374 منتشر شد و برای دریافت مجوز بازچاپ به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فرستاده شده است و در صورت تایید، با شمارگان دوهزار نسخه منتشر می‌شود.
به گفته رامسری، بهای این کتاب پس از دریافت مجوز مشخص می‌شود.
در قسمتی از کتاب «حکایت حال» می‌خوانیم:«گلستان- آيا آدم‌هاي داستان‌هايتان را مي‌شناسيد؟ با آن‌ها زندگي کرده‌ايد؟ و آيا فکر مي‌کنيد که در انتقال آن‌ها از زندگي واقعي به داستان موفق بوده‌ايد؟ شخصيت آدم‌هايتان آن چنان مملوس‌اند که اين فکر پيش مي‌آيد که همۀ آن‌ها در اطرافتان زندگي کرده‌اند.
محمود-: بله، به گمان من نويسنده بايد آدم‌هاي داستا‌نش را بشناسد، گفته ميشود که نويسنده هم خالق و هم شارح زندگي آدم‌هاي داستان است، من فکر مي‌کنم اگر نويسنده آدم‌هاي داستا‌نش را نشناسد، يک جايي لنگ خواهد زد. اشخاص از حرکت مي‌مانند و آن‌وقت نويسنده ناچار ميشود جعل کند -حرف‌ها را و حرکت‌ها را- وقتي جعل شد، ديگر آن آدم خودش نيست، کس ديگري است که نويسنده او را نشناخته است و خواننده هم باورش نمي‌کند. شايد هر نويسنده با روش خاص خود با اين مسأله برخورد کند، ولي من واقعاً الگوي اين آدم‌ها را در زندگي واقعي داشته‌ام. البته اگر عيناً آن‌ها را بگيرم و بگذارم در داستان، يک شخصيت داستاني نخواهم داشت و کار هم چيزي بيش از يک گزارش از رفتار و گفتار آدم‌ها نخواهد بود. کار من ترکيبي است از تخيل و واقعيت.»
وی ادامه داد: «حکایت حال» دربرگیرنده گفت‌وگوی لیلی گلستان با احمد محمود است که سال 1374 منتشر شد و برای دریافت مجوز بازچاپ به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی فرستاده شده است و در صورت تایید، با شمارگان دوهزار نسخه منتشر می‌شود.
به گفته رامسری، بهای این کتاب پس از دریافت مجوز مشخص می‌شود.
در قسمتی از کتاب «حکایت حال» می‌خوانیم:«گلستان- آيا آدم‌هاي داستان‌هايتان را مي‌شناسيد؟ با آن‌ها زندگي کرده‌ايد؟ و آيا فکر مي‌کنيد که در انتقال آن‌ها از زندگي واقعي به داستان موفق بوده‌ايد؟ شخصيت آدم‌هايتان آن چنان مملوس‌اند که اين فکر پيش مي‌آيد که همۀ آن‌ها در اطرافتان زندگي کرده‌اند.
محمود-: بله، به گمان من نويسنده بايد آدم‌هاي داستا‌نش را بشناسد، گفته ميشود که نويسنده هم خالق و هم شارح زندگي آدم‌هاي داستان است، من فکر مي‌کنم اگر نويسنده آدم‌هاي داستا‌نش را نشناسد، يک جايي لنگ خواهد زد. اشخاص از حرکت مي‌مانند و آن‌وقت نويسنده ناچار ميشود جعل کند -حرف‌ها را و حرکت‌ها را- وقتي جعل شد، ديگر آن آدم خودش نيست، کس ديگري است که نويسنده او را نشناخته است و خواننده هم باورش نمي‌کند. شايد هر نويسنده با روش خاص خود با اين مسأله برخورد کند، ولي من واقعاً الگوي اين آدم‌ها را در زندگي واقعي داشته‌ام. البته اگر عيناً آن‌ها را بگيرم و بگذارم در داستان، يک شخصيت داستاني نخواهم داشت و کار هم چيزي بيش از يک گزارش از رفتار و گفتار آدم‌ها نخواهد بود. کار من ترکيبي است از تخيل و واقعيت.»
نظر شما