به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، متن پیام وزیر ارشاد به شرح ذیل است:
بسم‌الله الرحمن الرحیم
استاد علامه احمد مهدوی‌دامغانی بی‌گمان یکی از استوانه‌های علم و حکمت ایران‌زمین در عصر حاضر است. پدر بزرگوار ایشان در شمار علمای بزرگ خراسان بود و طلاب قدیمی مشهدالرضا (علیه‌السلام) از ایشان و مقام علمی‌شان خاطره‌هایی معطر دارند. استاد احمد مهدوی‌دامغانی فرزند مرحوم آیت‌الله محمدکاظم مهدوی‌دامغانی در سال 1306 هجری شمسی در بیت علم و فضیلت و تقوا در مشهد مقدس به دنیا آمد. او تحصیلات مقدماتی را در مشهد گذراند و از محضر پرفیض علمای برجسته آن سامان همچون آیت‌الله میرزامهدی غروی‌اصفهانی، آیت‌الله حاج‌شیخ‌محمدرضا خدایی‌دامغانی، شیخ محمدتقی نیشابوری و شیخ مجتبی قزوینی بهره‌مند شد. وی همزمان با پایان دوره سطح علوم حوزوی به دانشگاه تهران راه یافت و در سال 1333 هجری شمسی با کسب رتبه اول از رشته کارشناسی ادبیات فارسی دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. او در تهران از درس استادانی همچون میرزامهدی آشتیانی، شیخ‌محمد آملی، علامه محمد قزوینی و جلال‌الدین همایی استفاده کرد و همچنین اجازه روایت حدیث را از علامه حائری‌سمنانی و آیت‌الله العظمی سیدشهاب‌الدین مرعشی‌نجفی دریافت نمود. دکتر احمد مهدوی‌دامغانی در سال 1353 بنا به دعوت دانشگاه مادرید به مدت یک سال جهت تدریس عرفان اسلامی به اسپانیا رفت و پس از بازگشت به ایران تا سال 1364 به تدریس در دوره‌های کارشناسی ارشد و دکترای زبان و ادبیات فارسی اشتغال داشت.
استاد احمد مهدوی‌دامغانی وابسته به یکی از خاندان‌های بزرگ معارف خراسان است که نسل اندر نسل، اهل ادب فارسی و عربی و از خطیبان و سخنوران نامی بوده‌اند. وی از سال 1366 مقیم آمریکا است و در دانشگاه‌های پنسیلوانیا و هاروارد آمریکا به تدریس ادبیات عرب، فقه و کلام اسلامی اهتمام دارد. از دکتر احمد مهدوی‌دامغانی آثار فراوانی به زبان‌های فارسی، عربی، فرانسوی و انگلیسی به رشته تحریر درآمده است. او ارادتی ویژه به پیامبر عظیم‌الشأن و اهل بیت عصمت و طهارت دارد، آنچنان که معتقد است مردم ساحت مقدس نبوی را نشناخته‌اند و هیچ‌کس را از اهل بیت عصمت و طهارت بی‌نیاز از حضرت ختمی‌مرتبت نمی‌داند و معتقد است ائمه اطهار علیهم‌السلام آنچه داشته‌اند از آن وجود نازنین و عزیز است و همه آن بزرگواران رودخانه‌هایی هستند که از دریاچه عظیمی سرازیر می‌شوند و اگر این دریاچه نبود، هیچ یک از این رودخانه‌های باعظمت وجود نداشتند. حسین بن علی علیه‌السلام در ظهر عاشورا همان دعایی را خواند که رسول‌الله در آغاز جگ بدر خواند و دعای معروف به ابوحمزه ثمالی امام زین‌العابدین همان است که پیامبر در جنگ احزاب خوانده‌اند.
استاد مهدوی با حافظه شگفت‌انگیز و سرعت انتقال مفاهیمی که دارد، همتای یک دایره‌المعارف زنده و جوشان فرهنگ ایران است. او به گستره شعر سنتی فارسی اشراف دارد، رویدادهای بارز ایام دور را مانند وقایع امروز به یاد می‌آورد و در عرصه خاطرات فرهنگ نیز آثار ارزشمندی به قلم روان و خط خوش می‌نویسد و با حلاوت و شیوایی بیان دقایق و ظرایف گفت‌وگوها را با نکته‌سنجی و شیرینی توصیف می‌کند.
از دیگر ویژگی‌های استاد مهدوی‌دامغانی، شناخت دقیق او از مردم و فرهنگ نواحی ایران است؛ او در نهانخانه حافظه وسیعش گنجینه‌ای هم برای علم انساب دارد. قاطبه نامداران ایرانی را خوب می‌شناسد، به خصوص هر صاحب‌نامی را از وضیع و شریف و فقیر و غنی می‌تواند بی‌تأمل توصیف کند.
گرچه در این سال‌ها، حضور وی در غرب مایه برکات بسیار بوده است اما به نظر می‌رسد مجامع علمی ما در داخل باید خود را برای استفاده از محضر ایشان آماده کنند. بزرگداشت چنین شخصیتی بی‌شک قدردانی از علم است و حرمت نهادن به عالم، تکریم خداوند و پیامبر است، چنان که فرموده‌اند: «اکرموا العلماء فانهم ورثه‌الانبیاء فمن اکرمهم فقد اکرم‌الله و رسوله» از خداوند متعال برای آن استاد فرزانه، سلامتی و بهروزی و طول عمر مسألت می‌کنم.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
استاد علامه احمد مهدوی‌دامغانی بی‌گمان یکی از استوانه‌های علم و حکمت ایران‌زمین در عصر حاضر است. پدر بزرگوار ایشان در شمار علمای بزرگ خراسان بود و طلاب قدیمی مشهدالرضا (علیه‌السلام) از ایشان و مقام علمی‌شان خاطره‌هایی معطر دارند. استاد احمد مهدوی‌دامغانی فرزند مرحوم آیت‌الله محمدکاظم مهدوی‌دامغانی در سال 1306 هجری شمسی در بیت علم و فضیلت و تقوا در مشهد مقدس به دنیا آمد. او تحصیلات مقدماتی را در مشهد گذراند و از محضر پرفیض علمای برجسته آن سامان همچون آیت‌الله میرزامهدی غروی‌اصفهانی، آیت‌الله حاج‌شیخ‌محمدرضا خدایی‌دامغانی، شیخ محمدتقی نیشابوری و شیخ مجتبی قزوینی بهره‌مند شد. وی همزمان با پایان دوره سطح علوم حوزوی به دانشگاه تهران راه یافت و در سال 1333 هجری شمسی با کسب رتبه اول از رشته کارشناسی ادبیات فارسی دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. او در تهران از درس استادانی همچون میرزامهدی آشتیانی، شیخ‌محمد آملی، علامه محمد قزوینی و جلال‌الدین همایی استفاده کرد و همچنین اجازه روایت حدیث را از علامه حائری‌سمنانی و آیت‌الله العظمی سیدشهاب‌الدین مرعشی‌نجفی دریافت نمود. دکتر احمد مهدوی‌دامغانی در سال 1353 بنا به دعوت دانشگاه مادرید به مدت یک سال جهت تدریس عرفان اسلامی به اسپانیا رفت و پس از بازگشت به ایران تا سال 1364 به تدریس در دوره‌های کارشناسی ارشد و دکترای زبان و ادبیات فارسی اشتغال داشت.
استاد احمد مهدوی‌دامغانی وابسته به یکی از خاندان‌های بزرگ معارف خراسان است که نسل اندر نسل، اهل ادب فارسی و عربی و از خطیبان و سخنوران نامی بوده‌اند. وی از سال 1366 مقیم آمریکا است و در دانشگاه‌های پنسیلوانیا و هاروارد آمریکا به تدریس ادبیات عرب، فقه و کلام اسلامی اهتمام دارد. از دکتر احمد مهدوی‌دامغانی آثار فراوانی به زبان‌های فارسی، عربی، فرانسوی و انگلیسی به رشته تحریر درآمده است. او ارادتی ویژه به پیامبر عظیم‌الشأن و اهل بیت عصمت و طهارت دارد، آنچنان که معتقد است مردم ساحت مقدس نبوی را نشناخته‌اند و هیچ‌کس را از اهل بیت عصمت و طهارت بی‌نیاز از حضرت ختمی‌مرتبت نمی‌داند و معتقد است ائمه اطهار علیهم‌السلام آنچه داشته‌اند از آن وجود نازنین و عزیز است و همه آن بزرگواران رودخانه‌هایی هستند که از دریاچه عظیمی سرازیر می‌شوند و اگر این دریاچه نبود، هیچ یک از این رودخانه‌های باعظمت وجود نداشتند. حسین بن علی علیه‌السلام در ظهر عاشورا همان دعایی را خواند که رسول‌الله در آغاز جگ بدر خواند و دعای معروف به ابوحمزه ثمالی امام زین‌العابدین همان است که پیامبر در جنگ احزاب خوانده‌اند.
استاد مهدوی با حافظه شگفت‌انگیز و سرعت انتقال مفاهیمی که دارد، همتای یک دایره‌المعارف زنده و جوشان فرهنگ ایران است. او به گستره شعر سنتی فارسی اشراف دارد، رویدادهای بارز ایام دور را مانند وقایع امروز به یاد می‌آورد و در عرصه خاطرات فرهنگ نیز آثار ارزشمندی به قلم روان و خط خوش می‌نویسد و با حلاوت و شیوایی بیان دقایق و ظرایف گفت‌وگوها را با نکته‌سنجی و شیرینی توصیف می‌کند.
از دیگر ویژگی‌های استاد مهدوی‌دامغانی، شناخت دقیق او از مردم و فرهنگ نواحی ایران است؛ او در نهانخانه حافظه وسیعش گنجینه‌ای هم برای علم انساب دارد. قاطبه نامداران ایرانی را خوب می‌شناسد، به خصوص هر صاحب‌نامی را از وضیع و شریف و فقیر و غنی می‌تواند بی‌تأمل توصیف کند.
گرچه در این سال‌ها، حضور وی در غرب مایه برکات بسیار بوده است اما به نظر می‌رسد مجامع علمی ما در داخل باید خود را برای استفاده از محضر ایشان آماده کنند. بزرگداشت چنین شخصیتی بی‌شک قدردانی از علم است و حرمت نهادن به عالم، تکریم خداوند و پیامبر است، چنان که فرموده‌اند: «اکرموا العلماء فانهم ورثه‌الانبیاء فمن اکرمهم فقد اکرم‌الله و رسوله» از خداوند متعال برای آن استاد فرزانه، سلامتی و بهروزی و طول عمر مسألت می‌کنم.
نظر شما