عبدالحسیننژاد در لشگر 92 زرهی و تیپ یک گردان زرهی 232 (گروه تانک) خدمت میکرد که در 31 تیرماه 1367 به اسارت متجاوزان عراقی درآمد و در 22 مهر سال 69 به میهن بازگشت.
این آزاده دوران جنگ تحمیلی درباره انگیزه نگارش «اردوگاه نهروان» در مقدمه کتاب نوشته است: «فوت مادرم که رنجهای بسیاری را به سبب اسارت من در عراق متحمل شده بود، انگیزه مرا در ثبت این اوراق افزود تا با هدیهی این اثر به روح ملکوتیاش بخشی از دِینم را ادا کرده باشم.»
«اردوگاه نهروان» در بیست بخش نوشته شده و به موضوعهایی چون نجات تانک، وضعیت اردوگاه، استاد خط، کار فرهنگی، فرار یا خودکشی، جاری زندگی، تبادل و ضمائم(عکسها و خاطرهها) میپردازد.
در صفحه 69 این کتاب میخوانیم: «آموختن در هر حالتی کار اصلی اسیران بود. آزادی از درون اسیران شکل میگرفت. وقتی به آزادی از اسارت فکر میکردم، کلید آن را در صبر میدیدم. آموزش زبان خارجی، آموزش جامعهشناسی، آموزش روانشناسی، کار و روانشناسی بالینی و آموزش بزرگسالان و اثرات سازنده آنها و همچنین آموزش خوشنویسی، انتقال آداب و رسوم در مراسم جشن و عزاداری و رعایت بهداشت فردی و گروهی، رعایت ادب در گفتار و پندار، روایت سخنان حکیمانه از زبان شاعران نامی ایران از جمله مولانا و سعدی و دیگران، تلاوت قرآن و پرداختن به تفسیر موضوعی قرآن کریم و رسیدگی به درمان مجروحین از مهمترین کارهای اسیران در عراق بود...»
«اردوگاه نهروان» را نشر شاهد با شمارگان سههزار نسخه، 128 صفحه مصور، در قطع رقعی به بهای 35هزار ریال منتشر کرده است.
نظر شما