فتحی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، در این باره اظهار کرد: در این اثر دو جریان سیاسی و مذهبی در حوزه علمیه نجف بررسی می‌شوند.
وی با اشاره به سوال اصلی این تحقیق گفت: سوال اصلی که این پایاننامه به آن می‌پردازد، این است که چرا حوزه علمیه نجف مشهور به سیاست‌گریزی است و آیا این گزاره درست است؟
به گفته این محقق، حوزه نجف پیش از دوره مشروطه، حضور چندانی در ماجراهای سیاسی نداشت اما از دوره مشروطه به بعد، به واسطه حمایت‌هایی که از جریان مشروطیت داشت به جریان‌های سیاسی نزدیک شد.
فتحی افزود: پس از مشروطه در اثر ناکامی‌های حاصل از این انقلاب و انقلاب 1920 عراق ناامیدی در بین روحانیت به وجود آمد و همچنین تعهدی که مراجع وقت نجف به اولین پادشاه کشور عراق دادند که وارد مسایل سیاسی نشوند، موجب شد تا روحانیت از سیاست فاصله بگیرد. حوزه علمیه قم هم متاثر از این اتفاقات از جریان سیاسی دور و به جریان مذهبی نزدیک شد.
وی با اشاره به دو گرایش هویت‌گرا و تقریب‌گرا در جریان مذهبی اظهار کرد: در عراق چون روحانیون مجبور بودند با اهل سنت کنار بیایند به رویکرد تقریب‌گرا نزدیک شدند و از جمله سران این جریان می‌توان به آخوند خراسانی و میرازی نایینی اشاره کرد اما بعد از تشکیل دولت رسمی عراق و تشدید شکاف میان شیعیان و اهل سنت بر سر همراهی یا مخالفت با پادشاه مورد حمایت انگلیس، شیعیان حالت اپوزیسیونی پیدا کردند و بر رویکرد هویت‌گرا اصرار ورزیدند.
به گفته وی، این پایاننامه به زودی در قالب کتاب در دسترس علاقه‌مندان قرار می‌گیرد.
دوشنبه ۲ دی ۱۳۹۲ - ۱۵:۳۰
نظر شما