به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، داودی‌حموله که اغلب شعرهای کتابش را دارای جنبه انتقادی، اجتماعی دانست، گفت: جلسات شعر خوانی را صرفا وقت تلف کردن می‌دانم. معتقدم که شعر امری شخصی است و با مطالعه و تجربه شخصی بهتر خواهد شد، نه با شرکت کردن در جلسات شعرخوانی و ادبی.

وی توضیح داد: قبلا شعر قداست داشت، مردمان گذشته اعتقاد داشتند که شعر بیمار را هم شفا می‌دهد و به همین دلیل وقتی فردی در بستر بیماری بود، برایش شعر می‌خواندند تا بتواند از بسترش برخیزد.

وی افزود: من هنوز هم معتقدم که شعر می‌تواند شفا دهنده باشد. می‌توان با شعر دردهای اجتماع را بیان کرد و حصارها را برداشت. امروز دوران حاکمیت بر شعر و زبان مطرح نیست؛ چرا که می‌بینیم شعر شاعرانی چون شاملو، اخوان و فروغ همچنان مخاطب دارد. حتی حاکمیت بر شعر در جریانی موازی با شعر امروز واقع نشده است که ما نگران باشیم.

داودی حموله گفت: نزار قبانی می‌گوید کسی که شعر بد می‌گوید با کسی که به روی مردم اسلحه می‌کشد، فرقی ندارد.

سراینده مجموعه شعر «از عصای شکسته نیچه تا عصر مچاله لورکا» گفت: خطایی که در این جلسات وجود دارد این است که دیگران هر آنچه را استاد می‌گوید و می‌نویسد تکرار می‌کنند و اغلب سعی ندارند در خلوت خلاق خود به آفرینش معنا بپردازند.

داودی حموله متولد 1357 مسجد سلیمان، کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی است. وی تا کنون پنج مجموعه شعر و یک مجموعه داستان منتشر کرده است. مجموعه شعرهای «نان و نمک میان گیسوان تهمینه»(امسال1392 نشر افزار) و «من ما بودم با فاعل اضافی»(امسال1392نوید شیراز) تازه‌ترین کارهای اوست. 

از وی مجموعه شعرهای «اوفلیا تو نیستی با گیسوانم حرف می‌زنم»(نشر نیم‌نگاه 1382)، «آسمان حرفی از گیسوان لی لی بود»(نشر پازیتیگر1385)، «از عصای شکسته نیچه تا عصر مچاله لورکا»(نشر سخن 1390) به چاپ رسیده است.
 
داودی حموله همچنین یک داستان کوتاه با نام «پدر ایل» دارد که با همکاری نشر فرهنگ مردم و نشر گل واژه در سال 1380 منتشر شده است.