نقش سخن گفتن در زندگی انسان
یکی از توانایی‌های مهم انسان که او را از دیگر موجودات زنده متمایز می‌کند، توانایی سخن گفتن است. هر انسانی اندیشه‌ای دارد و قدرت سخن گفتن؛ و این دو در ارتباط با یکدیگر می‌توانند به بالندگی و باروری برسند. لذا انسانی که می‌تواند خوب فکر کند، می‌تواند خوب سخن بگوید و انسانی که می‌تواند خوب سخن بگوید، می‌تواند خوب فکر کند. در واقع گفتار هر فرد هم برآمده از تفکر اوست و هم ایجاد کننده‌ی تفکر وی. اگر نطق از انسان گرفته شود، فکر نیز از او گرفته خواهد شد. به همین دلیل افرادی که از نعمت شنیدن و سخن گفتن محروم هستند، به درجات بالای تفکر نخواهند رسید. در مقابل، انسان‌های نابینایی را می‌بینیم که به دلیل برخورداری از توانایی سخن گفتن و شنیدن، توانسته‌اند به مدارج عالی تحصیلی و اجتماعی برسند؛ در حالی که از نعمت چشم ـ که بیشترین وسیله‌ی ارتباطی و شناختی ما از دنیای بیرون است ـ محروم بودهاند.
کسی که ذائقه شیرین دارد، زبانش نیز به تبع ذائقه‌اش، نرم و شیرین است و کسی که ذائقه تلخ دارد، زبانش و لحنش نیز تلخ و آزاردهنده است و این لحن، اثر تخریبی زیادی بر افراد می‌گذارد.
اینکه می‌گویند: «زبان خوش مار را از سوراخ بیرون می‌کشد.» اشاره به سخن شیرین دارد و در مقابل، اینکه می‌گویند: «زبان سرخ سر سبز می‌دهد بر باد.» مربوط به تلخی کامی است. وقتی در مقام شوخی به یکدیگر می‌گوییم: «اگر این زبان را نداشتی چه کار می‌کردی؟» اشاره به کسی است که می‌تواند خیلی از قصورات خود را با زبان و ذائقه‌ی شیرینش جبران کند.
صفحه 135/ سِرّ دلبران/ امیرحسین بانکی پورفرد/ انتشارات حدیث راه عشق/ چاپ پنجم/ سال 1392/ 280 صفحه/ 6500 تومان
جمعه ۳۱ خرداد ۱۳۹۲ - ۱۸:۰۰
نظر شما