دستانشان بسته بود
نفس عمیقی کشیدم. احساس کردم چیزی راه گلویم را بسته است. چشمانم را بستم و تمام خاطراتی که با ابراهیم و تقی داشتم به سرعت از جلوی دیدگانم رد شدند. تقی را چند روز پیش، در هفت تپه دیده و با او خداحافظی کرده بودم. از زمان کودکی با ابراهیم بودم و با او بزرگ شده بودم. حالا آن‌ها رفته، و من مانده بودم. یاد بچه‌های ابراهیم، مصطفی و حنّانه، افتادم. احتمالاً این موقع شب، هر دو خوابیده بودند. رسول در گوشی، طوری که نیروها متوجه نشوند، به من گفت: «نورمحمد! خودت رو کنترل کن، من و تو فرمانده‌ایم. نیروها چشمشون به من و شماست.» از آن فرد ناشناس پرسیدم: «بچه‌ها چطوری شهید شدن؟»
ـ تقی با چند تن از نیروها وارد قرارگاه دشمن شد و با عراقیان درگیری تن به تن پیدا کردن. آخرش اسیر شدن. عراقیا دستای اونا رو از پشت بستن و کشتنشون. زمانی که جنازه‌شون رو پیدا کردیم، هنوز سیم تلفن صحرایی به دستشون بسته شده بود.
صفحه 139/ بازمانده (خاطرات نورمحمد کلبادی نژاد)/ سیدولی هاشمی/ انتشارات سوره مهر/ چاپ اول/ سال 1392/ 336 صفحه/ 15500 تومان
دوشنبه ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ - ۰۸:۰۰
نظر شما