فرهنگ محاوره و گفتگو
بخشی از فرهنگ زمانه را فرهنگ محاوره و گفتگوی معاصران نزول قرآن مجید تشکیل می‌دهد که مورد پذیرش قرآن قرار گرفته است. روشن است که گفتگو و سخن گفتن با یکدیگر در هر جامعه‌ای ویژگی‌های خاص خود را دارد و تابع مقررات و قراردادهایی است که در آن جامعه مقبول و معمول است. این مقررات و قراردادها در میان عرب‌ها به گونه‌ای است که ممکن است با ملت‌های دیگر متفاوت باشد، عرب‌ها در محاوره خود از واژه‌های عربی بهره می‌جویند، و به زبان عربی سخن می‌گویند؛ واژه‌ها و زبانی که برخی ملت‌ها ممکن است به طور کلی با آن بیگانه و ناآشنا بوده، یا اشتراکات نادری با آن داشته باشند.
مثل‌ها، تشبیه‌ها، کنایه‌ها و استعاره‌ها در این زبان با دیگر زبان‌ها تا اندازه‌ای، یا به طور کلی متفاوت است. اصطلاحات رایج و پربسامد آن نیز ممکن است به سبب فرهنگ خاص جزیرةالعرب با سایر اصطلاحات رایج در جاهای دیگر جهان فرق کند. چگونگی تأکید سخن و چند و چون و اندازه معقول آن، نحوه استدلال برای اثبات مطلب، سبک چینش واژه‌ها، استفاده از مجاز، مبالغه در بیان پاره‌ای مطالب، راه جلب توجه مخاطب و ایجاد محبت یا نفرت در شنونده نسبت به چیزی یا کسی، همه و همه در زبان عربی با زبان‌های دیگر تمایز دارد.
صفحه 184/ پژوهشی در نسبت میان قرآن و فرهنگ زمانه / دکتر حیدرعلی رستمی/ انتشارات پژوهشگاه حوزه و دانشگاه/ چاپ اول/ سال 1392/ 397 صفحه/ 10200 تومان
شنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۲ - ۱۸:۰۰
نظر شما