توجه کافی نکردن به روایات 

در هر زبان و از جمله در زبان عربی برای کلمات بر اثر وضع تعیّنی یا تعیینی یک معانی عرفی و عمومی پدید می‌آید، که اگر در هر عبارتی بدون قرینه به کار روند، در آن معانی ظهور پیدا می‌کنند و عموم مردم همان معانی را از آنها می‌فهمند، ولی امکان دارد که فرد یا گروهی برخی کلمات را در معنای ویژه‌ای اصطلاح کنند، یا گاهی آنها را در معنای خاصی جز معنای عرفی به کار برند. البته باید به گونه‌ای ـ با قرینه‌ای متصل یا دلیلی منفصل ـ مخاطبان خود را از کاربرد یا اصطلاح ویژه خویش آگاه کنند.
حال اگر در مورد گوینده یا نویسنده‌ای علم اجمالی باشد که در برخی کلمات اصطلاح ویژه‌ای دارد، یا در برخی عبارات خود کلمات را در غیرمعنای عرفی به کار برده است، برای فهم معنای هر کلامی که از او شنیده یا دیده می‌‌شود باید تفحص کرد که آیا قرینه یا دلیلی بر اصطلاح یا کاربرد ویژه کلماتِ به کار رفته در عبارتش، وجود دارد یا نه؟ و زمانی معلوم می‌شود کلمات به کار رفته در کلامش به معنای عرفی است و به ظهور عرفی کلامش می‌توان استناد کرد که با تفحص و نیافتن قرینه و دلیل، اطیمنان حاصل شود که در هیچ یک از کلمات به کار رفته در عبارتش نه اصطلاح خاص دارد و نه در این کاربرد، معنای ویژه‌ای را اراده کرده است و قبل از تفحص و حصول اطمینان به ظهور کلامش که مبتنی بر معانی عرفی کلمات است نمی‌توان تمسک کرده و آن را کاشف از مراد گوینده قرار داد.

صفحات 267 و 268/ مکاتب تفسیری(جلد سوم)/ حجت‌الاسلام والمسلمین علی اکبر بابایی/ پژوهشگاه حوزه و دانشگاه/ چاپ اول/ سال 1391/ 444 صفحه/ 11400 تومان